Jeśli nie zrobił tego kamerdyner...

Mam takie dziwne wrażenie, że Jeremy Carver i cała pisząca spółka naczytała się ostatnimi czasy życzeń i postów fanów na obojętnie której platformie społecznościowej (obstawiam Tumblra!). Jeszcze nie tak dawno większość fandomu narzekała na to, że brakuje nam odcinków MOTW, a nawiązań do poprzednich sezonów można ze świecą szukać. A jednak! Przed odcinkiem jubileuszowym mieliśmy wilkołaki, potem bogini, a teraz dostaliśmy zmiennokształtnego. I to w jakim stylu!

 

 Winchesterowie i Tajemnica Dziedziczki... Bogini, mam pomysł na fanfik!

Należę do licznego zapewne grona fanów starych dobrych kryminałów Agatki Christie, więc dochodzenia w sprawie morderstwa w starych angielskich posiadłościach tudzież hotelach przeznaczonych dla ludzi z tzw. „towarzystwa” to dla mnie czysta, niczym nieskrępowana przyjemność. Już po zapowiedziach było wiadomo, że coś fajnego może z tego wyjść i rzeczywiście! 

 Klasyczna snobistyczna rodzinka... 

Początkowy setting odcinka namiętnie przywoływał w mojej głowie Agatę. Kamerdyner, pokojówki, perły i tajemnica...  Ale to przecież Supernatural, więc już wkrótce jedna z pokojówek ginie, zamordowana przez ducha. No dobrze, TEGO nie zrobił kamerdyner. Czy jednak aby na pewno? Powiedzmy sobie szczerze, moment, w którym kilka osób znajduje się w miejscu morderstwa... i następnego... i następnego... to motyw bardzo klasyczny, jednak jeśli dodamy do tego element nadnaturalny, robi się naprawdę ciekawie. W dodatku wiemy, że wszystko to ma coś wspólnego z potworami, co zapowiadają już rozmaite aluzje zamieszczone na samym początku odcinka po planszy „Then”. Do standardowego „mordercą może być każdy z nas”, dochodzi „każdy z nas może być zmiennokształtnym” i już naprawdę niewiadomo, czego szukać. Przyznam, że początkowo nie podejrzewałam słodkiej przerażonej Olivii o nic, w dodatku zupełnie zagiął mnie fakt, że wszyscy obecni nie reagowali na srebro. Które okazuje się tym srebrem w najmniej dogodnym momencie nie być i wszystko staje się jasne. Scenarzyści trzymali tutaj zdecydowanie karty przy orderach i był to twist zupełnie nieoczekiwany, dosyć jasno w tym momencie wskazujący na sprawcę. No właśnie, sprawcę czy ofiarę?

 Słodka buzia skrywa mniej słodką tajemnicę...

Olivia jest bowiem w gruncie rzeczy ofiarą własnej, potwornej natury. Od maleńkości uwięziona na poddaszu, znająca jedynie matkę i kamerdynera, automatycznie wzbudza u widza współczucie. Zagadką pozostaje też, kiedy właściwie dowiedziała się swojej historii rodzinnej i w jaki sposób zostało jej to przekazane, bo nie ukrywam, że taka historia krwawych morderstw może każdemu spaczyć charakter. I moje ostateczne pytanie – czy Olivia znała treść testamentu i czy wiedziała, co takiego zostanie przekazane Bobby’emu Singerowi. Bo jeśli tak, to ja się jej naprawdę nie dziwię. W ogóle jest to dla mnie nieco dziwne zagranie. Zostawić córce wszystko – jasne, to logiczne, w końcu to córka, a rodzinkę, zachłanną jak diabli, zostawi ć na lodzie. Jaki jednak sens ma przekazanie w tymże samym dokumencie Bobby’emu kluczyka do tajnego przejścia na poddasze? Czy miał to być sygnał „Ja już nie żyję, rób, co chcesz z dziewczyną”, czy raczej „Uważaj na nią”? Nie mam zielonego pojęcia jak rozstrzygnąć tę zagadkę, bo przecież gdyby kochająca matka chciała dziecko uwolnić na zawsze, na pewno nie dałaby znać łowcy, że dzieciątko grasuje sobie radośnie na wolności. Wiemy też, że dziewczynę z litości uwolnił Philip, kamerdyner. I w tym momencie przyznam, że mam już w głowie totalny mętlik – wychodzi na to, że Bunny tak naprawdę chciała się nacieszyć dzieckiem, póki żyła, zmarła, Bobby dostaje informację, że można Olivię sprzątnąć z tego świata. Ale po co w takim razie zostawiać dziewczynie cały majątek? Szczerze mówiąc, nie pojmuję tego wszystkiego, wiem tylko, że jeśli Olivia wiedziała, że matka przekazała kluczyk do jej więzienia łowcy, który już kiedyś chciał ją zabić, to wcale się nie dziwię, że obudziło to w niej potwora. Nie do końca rozumiem tylko, dlaczego w takim razie mordowała idiotycznie i bez opamiętania, zwłaszcza jeśli wiedziała, że spadkobiercy Bobby’ego Singera są na miejscu i można mieć jakieś podejrzenia, że znają się na tym samym fachu. Coś mi się ta zagadka kryminalna tutaj plącze w szczegółach. Oczywiście, istnieje też opcja taka, że po prostu chciała się zemścić, a przemyślenie tej zemsty nie znajdowało się specjalnie wysoko na jej liście priorytetów.

 A tak przy okazji - czy Dean specjalnie zakrywa Kainowe Znamię?

Szczęśliwie jednak są w tym odcinku elementy, które sprawiają, że sens i logika odchodzą na drugi plan. Mówię tutaj o cudownych nawiązaniach do klasycznych pierwszych sezonów. Po pierwsze, straszliwie podobał mi się sposób, w jaki bracia zostali uwikłani w całą przygodę. Już stosunkowo dawno nie było najmniejszej wręcz wzmianki o tym, że łowcy profilaktycznie posiadają po kilka telefonów, a uczynienie z Bobby'ego osoby zaangażowanej w całą sprawę wywołało u mnie drgania serduszka (nie wspominając o tekście „Bobby miał wiele sekretów.”) Drugi raz w ciągu tego sezonu zawyłam zresztą z radości, widząc Deana reperującego Impalę i to znowu pod jakimś przypadkowym motelem. Nie zrozumcie mnie źle, ja naprawdę uwielbiam Bunkier, acz naprawdę stęskniłam już się za chłopcami na drodze i mam szczerą nadzieję, że ten stan potrwa zdecydowanie dłużej niż tylko dwa odcinki.  Równie wielką przyjemność sprawiły mi także słowa Sama o wyszukiwaniu informacji czy potencjalnych spraw na policyjnej częstotliwości, nareszcie!!! Dziękuję Wam, twórcy, za odhaczenie kolejnej pozycji na mojej wishliście. 

 Sam Winchester - król życia i MILFów...

Autorzy odcinka odrobili też lekcję, jeśli chodzi o potwory i ich umiejętności. Jedną z rzeczy, które doprowadziły mnie do szewskiej pasji w Bloodlines, był zmiennokształtny, który zmieniał swoją postać między jednym krokiem a drugim, ot tak, zupełnie bez wysiłku. Nie tylko ja klęłam wtedy w żywy kamień, wspominając pierwszy sezon i Skin, tak przerażający i obrzydliwy w tej zmiennokształtnej transformacji. Jasne, Alfa zmieniał postać dokładnie w ten sposób, ale to był Alfa! O ile dobrze pamiętam Two and a Half Man, nawet mały potomek Alfy zrzucał z siebie skórę przy przemianie. Tutaj na szczęście wracamy do klasyki, choć trochę mnie boli fakt, że Olivia zrzuciła skórę tak błyskawicznie. Może to kwestia wprawy, a może dział efektów specjalnych tak bardzo nie miał funduszy... :)

 Samsell in Distress, czyli jedna z moich najukochańszych odsłon Sama Winchestera.

Odcinek był  teoretycznie zabawny, zwłaszcza jeśli wspomni się zakusy jednej z pań na naszego młodszego Winchestera – kto jeszcze pamięta tę bardzo niezręczną sytuację, w jakiej postawiono Sama w Red Sky in the Morning? Najwyraźniej Łoś ma w sobie coś, co przykuwa uwagę pań w wieku balzakowskim. Jednak tak naprawdę pośmialiśmy się trochę, ale pod sam koniec odcinka znowu dostaliśmy młotem między oczy. Dean zabił po raz pierwszy od momentu, w którym został uleczony i był to klasyczny przypadek „overkilla”, bo jak inaczej można nazwać władowanie kilku kulek w martwe już ciało przeciwnika? 

 

Mówcie, co chcecie, to spojrzenie jest przerażające...

 

W dodatku wyraz twarzy, jaki miał w tym momencie, bez wątpliwości przywodzi mi na myśl jego zachowanie pod wpływem Znamienia Kainowego (chociażby zabicie wampira w Annie Alex Alexis Ann). Polała się pierwsza krew od czasu uleczenia... czy tylko ja obawiam się, że to oznacza kłopoty? I to naprawdę spore! Na pewno myśli podobnie Sam, który próbuje poruszyć ten temat w Impali (w końcu był przerażony zachowaniem swojego brata, było to widać na jego twarzy), jednak zostaje zbyty. A tak się cieszyłam na ich dialogi i porozumienie dwa odcinki temu! Będzie źle. Może też nadinterpretowuję pewne rzeczy, ale to spoglądanie Deana, byłego Rycerza Piekła, w głąb zbroi, w dodatku uchwycone pod takim kątem, że widzimy go od środka wygląda trochę jak szturchanie bolącego zęba. A może raczej jest to ilustracja cytatu „Gdy długo spoglądamy w otchłań, otchłań spogląda również w nas”?

 Były Rycerz Piekła spogląda do środka zbroi...

Ogólnie jednak muszę powiedzieć, że odcinek był całkiem przyjemny. Może niespecjalnie odkrywczy, jeśli chodzi o mitologię serialu, ale nie każdy taki musi być. W dodatku nieoczekiwaną przyjemność sprawił mi fakt, że Olivię grała Iza Miko i wbrew moim przewidywaniom, nie stała się Pierwszą Ofiarą Odcinka, a Złym Tygodnia. Nie jestem specjalną fanką tzw. „polskich tropów”, ale dziewczyna jest sympatyczna, niech robi karierę i oby jej się Supernatural przysłużył. Ja tymczasem czekam na następny epizod – Król Piekła nadciąga (tak, uprzedzałam, że na tym blogu będą spoilery!). 

Supernatural, 10x06, Ask Jeeves, scen. E. Charmelo i N. Snyder, reż. J. MacCarthy, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, I. Miko, K. McNulty i inni.