Dokąd zmierzasz, dziesiąty sezonie, czyli cathiowe marudzenie

Mid-season finale za nami, czas najwyższy więc krótko podsumować to, co już zobaczyliśmy. Nie będzie to, niestety, obraz hurra-optymistyczny, bo wrażenia mam mocno mieszane, a mógłby je opisać tytuł recenzji pierwszego odcinka tego sezonu. Naprawdę: teściowa-samochód-rzeka.
 

 Demoniczne zachowanie Deana Winchestera. Niech mnie ktoś dobije...

Najbardziej irytuje mnie potraktowanie wątku, który w zapowiedzi sezonu był pokazywany jako główny. Pamiętacie te wszystkie hasła The Year of the Deamon? No właśnie, ja pamiętam. I kiedy wyobrażałam sobie podczas letniej przerwy, co takiego będzie się działo, było w tej mojej robaczywej wyobraźni krwawo jak jasna cholera. Tymczasem Demoniczny Dean głównie szlajał się po barach, chlał, fałszował podczas karaoke, sypiał z przygodnymi kelnereczkami, dotykał striptizerek i od czasu do czasu zabijał zwolenników Abaddon, nasyłanych na niego przez Crowleya. O zamordowaniu Lestera miłosiernie nie wspomnę, bo właściwie uratował jego duszę, nie dopełniając kontraktu. Szczęśliwie jednak dane nam było to obserwować jedynie przez dwa odcinki, bo już w trzecim kuracja poświęconą krwią zrobiła, co należało i tak oto mamy oddemonizowanego Winchestera. Oczywiście, Znamię Kainowe cały czas istnieje, dosyć wyraźnie zaznaczone jest, że podnosi swój łeb i nie dość, że popycha Deana do zachowań co najmniej brutalnych, to jeszcze zsyła na niego dosyć krwawe wizje. Po finale 9 odcinka mam szczerą nadzieję, że wyjdzie z tego wątek nieco dłuższy, a nie tylko jedne czterdzieści kilka minut. Poza tym, jeśli Demoniczny Dean był taki, jaki był, to jeśli przebywałby z bratem, a nie z Crowley’em, to nie widzę dramatu. W dodatku wreszcie Winchesterowie mieliby uzasadniony powód do Angstu. No dobrze, żartuję, ale wiecie, o co mi chodzi... Niestety, w momencie, kiedy coś jest kreowane na jeden z przewodnich tematów sezonu, a jedyne, co z tego dobrego wychodzi, to przepiękne sceny rodem z Lśnienia rozgrywane w Bunkrze, nie jest dobrze. Timothy Omundson rzucił ostatnio na Tweeterze newsem, że Kain powróci i mam szczerą nadzieję, że zrobi z tym wszystkim porządek.

Zbrodnia to niesłychana, łowca zabija pana...

Szkoda, że nie jest w stanie potrząsnąć przy okazji scenarzystami, żeby przestali robić z Sama ofiarę losu. Nie ukrywam, że jestem fetyszystką motywu Samsell in Distress, ale to, co sie dzieje, to już lekka przesada! Od Black, kiedy to młodszy Winchester wpada w łapy Cole’a, jest notorycznie przedstawiany jak d... a, nie łowca. Zważywszy na to, co już kiedyś dostaliśmy w Mystery Spot i na to, jak skuteczny był Bezduszny Sam, to coś mi się nie zgadza. Może nigdy nie był posłusznym małym żołnierzykiem Johna Winchestera, ale podobnie jak jego brat, tak i Sam został wychowany praktycznie jak komandos, a ostatnie dziesięć lat zaprawiło go w bojach. Dodatkowo, zachowuje się po prostu jak idiota. Jestem w stanie zrozumieć to, że przeraża go wizja brata na nowo pochłoniętego szaleństwem wywołanym przez Kainowe Znamię, jednak to, co widzieliśmy w ostatnim odcinku, było co najmniej idiotyczne – najpierw zostawiamy brata samego z kilkoma oprychami, potem wpadamy do budynku, kiedy już zdążył ich wszystkich pozabijać i domagamy się wrzaskiem „Powiedz mi, że to była sytuacja ty lub oni?” Bitch, please... A niby jaka? Poza tym, trochę mi szkoda tego, że zarzucono temat zasugerowany w pierwszych odcinkach: kto jest prawdziwym potworem. Wówczas, na etapie Soul Survivor, kiedy dowiedzieliśmy się o Lesterze i pewnym dealu, niedopowiedziane pozostało, że młodszy miał i inne rzeczy na sumieniu, co zresztą potwierdziła, w moim mniemaniu, rozmowa w Paper Moon. Naprawdę mam szczerą nadzieję, że to powróci.

 Tak, Sammy jest, do cholery łowcą! Z naprawdę długim stażem, dlaczego robi się z niego zatem ofiarę losu?

Oczywiście, może to spowodować klasycznie już atak Angstu, ale ten jest zasugerowany już na tym etapie. Jestem bardziej niż szczęśliwa, że właściwie do teraz tego nieszczęsnego zjawiska dostaliśmy raczej niewiele, choć wyczuwam, jak nadchodzi wielkimi krokami. I jest to ten moment, w którym mam ochotę złapać obu braci, przykuć do krzeseł, rozebra.... yyyyy, przepraszam, zostawić ich tak, żeby wreszcie pogadali o tym, co ich boli. A, może najpierw zaprowadzić ich na wycieczkę do browarów w Żywcu, żeby się dobrze dzieciaczki nabombili, w końcu jak człowiek pijany, to szczery. Niestety, znając obu braci, łgaliby sobie w żywe oczy. Nie ma to jak zakłamywanie rzeczywistości, patrz peany pochwalne na cześć tatusia w barze.

Szczęśliwie, zarzucony został wątek anielski w kształcie, w jakim prześladował nas wszystkich na początku sezonu. Podróże Hannah i Castiela, teoretycznie wypełniających wielką dziejową Misję ograniczania wolnej woli aniołów, o co, przypominam, Castiel tak intensywnie walczył, uległy zakończeniu w momencie, kiedy do Hannah dotarło, co Cas właściwie jej klarował od pierwszego odcinka. Od ludzkości można nauczyć się wiele i to oni są naszą misją. Duży plus dla pokierowania postacią tak, że była w stanie to zrozumieć i odpuścić. Oby teraz nie zrobili z niej drugiej Anny Milton, która z jednej z bardziej kochanych postaci czwartoplanowych (choć zapewne nie należała do ulubienic Dean!Girls za pewną scenę w Impali) uległa przemianie w psychopatyczną wariatkę. Liczę jednak na to, że tak się nie stanie. Wybitnie podoba mi się też moment, w którym obecnie znajduje się Castiel, który podczas swojej przemowy odnośnie tego, że ludzie się starają, na nowo odzyskał jakieś maleńkie miejsce w moim fanowskim serduszku i jeśli nagle nie zmieni się znowu w idiotę (no powiedzcie mi, jakim cudem on jest tak socially awkward po tym, ile czasu przeżył na Ziemi zarówno jako Emmanuel, jak i Steve?), to jego wątek idzie w dobrym kierunku. Oby tylko nadmiernie nie eksploatowano wyjątkowo irytującej Claire.

 Jedna z najpiękniejszych wizualnie scen z aniołami w tym sezonie.

Z olbrzymim żalem przyznaję jednak, że nie podoba mi się to, co robią z postacią Crowleya. Już od pierwszych scen tego sezonu, szlajania się z Deanem po barach, tolerowania sypiania z panienkami w jego łóżku, tęsknych spojrzeń na zdjęcia i pozwolenia na publiczne pokazanie, jak bardzo jest bezradny wobec Deana, miałam takie wielkie WTF. Sytuację nieco poprawił Soul Survivor i cudowne sceny na tronie (oczywiście, nie wspominam tutaj o tym zamyślaniu się nad fantastycznym graniem w piłkarzyki inne takie), w Girls Girls Girls też bardzo mi się podobał, jednak wprowadzenie Roweny sprawia, że mam lekkie obawy odnośnie mego Pana i Władcy. Rozumiem, że jego mroczna esencja uległa nieodwracalnemu skażeniu podczas Trzeciej Próby, jednak jeśli da się nabrać na ewidentne knucie maci, to ja zabieram zabawki i idę do innej piaskownicy. Oczywiście, jakaś ewolucja tej postaci jest niezbędna, jednak nie zapominajmy o tym, dlaczego Crowley stał się jedną z najukochańszych fanowskich postaci – niezmiennie pozostawał kimś, kto był o cztery ruchy przed przeciwnikiem, potrafił odegrać dobrego wujka, ale przede wszystkim był bezlitosnym skurwysynem i trzymał karty przy orderach. Takiego Crowleya potrzebujemy. Jasne, cieszę się, że Mark Sheppard pojawia się w serialu częściej, tak jak cieszy mnie jego obecność wszędzie, nawet w najmniejszej rólce, ale psucie tej postaci przyprawia mnie o lekką frustrację.

 Żądam więcej królewskiego Crowleya!

Do tej pory również właściwie nie wiadomo, co jest motywem przewodnim tego sezonu i kiedy tylko pojawiają się odcinki, które w jakiś sposób nawiązują do wątków w jakiś sposób głównych, są to odcinki raczej nudnawe i przegadane – tak jak właśnie stało się z The Things We Left Behind. Brakuje bardzo wyraźnego głównego złego, może w zeszłym sezonie Metatron nie był wrogiem wybitnym jak choćby Azazel czy Lucyfer, bliżej było mu raczej do Naomi, ale pewien wyraźny cel istniał. Tutaj właściwie nie dzieje się nic i to jest smutne.

Jesteśmy w miejscu, w którym bardziej cieszą mnie odcinki MOTW i, ku mojej wielkiej radości, w tym sezonie, po pierwsze, mamy ich trochę, po drugie, są bardzo zacne, odwołujące się do klasyki serialu, do pierwszych sezonów. Przywoływanie postaci, które już kiedyś się pojawiły, takich choćby jak wilkołaczyca Kate czy Jody Mills do spółki z Donną Hanscum, wychodzi scenarzystom naprawdę znakomicie, nie nudzi i mam szczerą nadzieję, że ta tendencja się utrzyma. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze, w pewnym momencie w wielu serialach główny wątek zaczyna być nużący (tak, X-Fajle, patrzę na was!) i ratują je właśnie takie jednorazowe odcinki. Dotychczas Supernaturalowi udawało się wymykać temu schematowi, ten sezon jednak dotychczas jest o tyle problematyczny, że tego głównego wątku nie ma. Obyśmy zatem dostawali jak najwięcej odcinków o potworach tygodnia!

 W sumie chętnie obejrzałabym spin-off z Jody i Donną.

Wiem, narzekam. Ale powiem Wam szczerze, że po prostu mnie boli, że ten jubileuszowy sezon jest dotychczas taki... nijaki. Jasne, dostaliśmy przecudne Fan Fiction, doskonałym odcinkiem był również wspominany tu wielokrotnie Soul Survivor, ale to... trochę mało? Pojedyncze urocze sceny, o których tu napiszę w przyszłym tygodniu, wiosny nie czynią i mam szczerą nadzieję, że 20 stycznia dostanę czymś naprawdę powalającym! Choć, mówiąc szczerze... promo odcinka nie wygląda zachęcająco...