Odcinek z tak bardzo opornymi...

Powiem szczerze, chociaż promo odcinka miało przekonać, że czeka nas wyjątkowe, wbijające w siedzenie 40 minut, to ja jakoś nie potrafiłam się wzruszyć. Jedna z sheppardowych grup na FB wręcz zapełniła się postami w stylu „OMG, they are going to kill Crowley!”, a ja miałam takie „Yeah, whatever.”
 

Byłam święcie przekonana, że to tylko sen, jak było w przypadku poprzedniego odcinka i Deanowego „przechodzenia na Ciemną Stronę”. I wiecie co? I to mnie przeraża! Bo jeśli twórcy nie są w stanie wzbudzić u mnie jakiegokolwiek nawet drgnięcia serduszka w kwestii Crowleya, to już jest bardzo źle. A przecież nie tak dawno, zaledwie dwa i pół sezonu temu, gryzłam paznokcie tuż po przedostatnim odcinku siódmego sezonu, a potrzebne było do tego zaledwie „Mister Crowley, we have so much to talk about” i „Hello, Dick.” I mówimy o bardzo słabym sezonie!

 Tak, Dean, ja też się zastanawiam, co to, do cholery, było...

Dużo się nie pomyliłam. Cały odcinek był zbiorem przypadkowych scen, teoretycznie powiązanych motywem uwolnienia Deana spod wpływu Znamienia Kainowego, bez jakiegokolwiek napięcia, choć montaż początkowy sugerował, że dzieje się tak dużo i tak sensownie. No tak nie bardzo... Owszem, sięgnięcie po pomoc do Metatrona jest posunięciem sensownym i niegłupim, bo wobec zaginięcia demonicznego Słowa Bożego oraz skasowania proroków, dawny Skryba Boży pozostaje jedyną nadzieją. No to jedziemy – zabieramy Metatrona z niebiańskiego więzienia, oczywiście w wielkiej tajemnicy, która psu na budę się zdaje, bo Castiel ściąga kaptur swojego tajemniczego więźnia dokładnie naprzeciwko dwójki aniołów pilnujących przejścia na górę. Brawo, Castiel. Teraz wszyscy wiedzą. Zawozimy Metatrona do Bunkra. Ok, to nie jest głupie, bo jest to najbardziej bezpieczne miejsce od czasu spłonięcia domu Bobby’ego (chlip).

 Bardzo ładne ujęcie! Wszystkie światła na Metatrona!

Rozmawiamy z nim i przemawiamy mu do rozsądku. Dobrze. Robimy, co każe. Ok. Po czym Metatron odmawia pomocy dopóki oni nie zrobią czegoś dla niego. Wszyscy wiemy, że Metatron jest dosyć zdradliwym skurwielem (choć absolutnie rewelacyjnym i konsekwentnym – póki co). I w tym momencie Dean Winchester robi coś, co w całej tej kretyńskiej sytuacji jest najbardziej sensowne – torturuje Metatrona. Jasne, może to pchnąć go dalej na Ciemną Stronę, ale po ostatnim ataku szału wydaje się to wręcz... niewinne. I szczerze mówiąc, mam wrażenie, że obiekt wyładowań Deana, wbrew temu, co mówi Metatron, nie ma znaczenia. I co? I to podejście daje efekty, bo Metatron zaczyna mówić. Niewiele jednak, bo wpadają dwaj idioci – Cas i Sam, bo przecież gdyby Metatron mówił, sezon skończyłby się za trzy odcinki. Imperatyw opkowy. Tak, rozumiem. Dean i Ciemna Strona, blablabla. Tak, rozumiem. Castiel i obietnica nietknięcia byłego dyktatora. To niech go Sam przesłucha, też potrafi być przekonujący, jak pokazuje początek sezonu. A Castiel, zamiast marnować Łaskę na drzwi, niech uzdrowi potem Metatrona. Jeden anioł jest w stanie uleczyć drugiego. Nie, zabieramy jedyną osobę, która jest w stanie coś powiedzieć, którą da się zmusić do mówienia, bo zły Dean zachował się źle. Niedobry, niedobry Dean. Rany boskie, czy ja jestem w przedszkolu? Obviously!

 Yhmmmm... Rozwalać drzwi możemy, ale uleczyć innego anioła już nie... Kill me...

Więcej badassowego Deana, błagam!!!

Oczywiście, quest „Pozbądźmy się Znamienia Kainowego” wymaga zaangażowania kolejnego gracza i jesteśmy przy osobie, której wykorzystanie w tym sezonie przyprawia mnie o łzy. Naprawdę. Crowley. Crowley i Rowena. Nie mogę, po prostu nie mogę, a słowa Roweny „What the hell is going on in Hell?” doskonale oddaje moje wrażenia. Crowley jest przedstawiony jako debil, kolejny w tym odcinku. Rowena wałęsająca się po Piekle samodzielnie, łażąca, gdzie jej się zamarzy, mimo wyraźnego rozkazu, by jej samej nie zostawiać. Raz, rozumiem, udało się jej wymknąć, ale ona tam się szlaja pernamentnie, w dodatku ma dostęp do wszystkiego, łącznie z bronią konwencjonalną oraz niekonwencjonalną: składnikami niezbędnymi do rzucenia zaklęcia czy zrobienia hex baga. Albo ktoś cierpi na zramolenie starcze, albo Bozia się wreszcie zaangażowała i pokarała, odbierając rozum. Jakim cudem Crowley nie trzyma jej zamkniętej w jakimś, nawet w miarę porządnym, pomieszczeniu? Jakim cudem Crowley nie kazał swoim podwładnym nie zwracać uwagi na to, co ona mówi? Last but not least, mając do czynienia z wiedźmą, jakim cudem nie robi codziennego przeszukania wszystkiego dookoła na okoliczność hex bagów? No ja Was proszę... To jest tak debilne zachowanie, że aż błagam wszystkie bóstwa, by było częścią Planu, bo nie chce mi się wierzyć, że taka postać jest przeznaczona do odstrzału i zostania karykaturą samej siebie.

 Zakładając, że kolekcja w tle służy do torturowania... ludzi czy demonów? Bo jeśli demonów, zdebilenie Crowleya osiąga wyższe poziomy. Zostawić takie coś mamusi pod ręką?

Ponadto, jeśli Rowena jest tą interesującą postacią kobiecą, którą nam obiecano, to ja pasuję. To nie chodzi o to, że jest zagrożeniem dla Crowleya, naprawdę, z ręką na sercu. To, co ona robi, po prostu prosi się o spisanie podręcznika „Knucie dla opornych”. Powtarzanie schematów sprawdza się przy debilach, a to dokładnie to, co Rowena robi: powtarza się. Gerald, Guthrie... w kółko to samo. Owszem, bardzo ładne posunięcie z zaklęciem tropiącym Crowleya. Faktycznie, jeśli ktoś by spiskował, mogła usłyszeć te słowa, podsłuchując, więc wytłumaczenie jej wiedzy jest sensowne. Jednakowoż... do czego ona zmierza? Do kontroli nad Piekłem? Przecież to nie ma sensu, żaden demon nie będzie słuchał wiedźmy, nawet jeśli zdobędzie ona władzę nad Dołem. Chyba, że opęta Crowleya, przekona go do siebie, do czego ewidentnie dąży. Tylko że... czy mi się wydaje, czy w poprzednim sezonie jednym z głównych wątków nie była pewna ruda próbująca zdobyć władzę nad Piekłem? No żesz jasna cholera!

 Ledwo zdążyłam się przyzwyczaić do Guthriego, już go nie ma... Przyzwyczajanie się do kogokolwiek w tym serialu to zły pomysł. Albo go zabiją, albo przeprowadzą na nim lobotomię.

OK, Crowley i Pierwsze Ostrze. Tu mi już ręce opadły. Jak, powtarzam, jak głupim trzeba byłoby być, by zdradzić miejsce ukrycia tak potężnej broni komukolwiek, nawet jeśli teoretycznie jest naszą prawą ręką? Prawa ręka prawą ręką, ale Crowley zawsze był paranoikiem! Nie wierzę, by zdradził coś takiego, zwłaszcza że w tym samym miejscu znajdują się jego święte kości, a przypominam, że potrzebujemy jedynie garstki soli, odrobiny benzyny i zapałki... Poza tym... czy to miejsce przypadkiem nie przypominało nam tego, co ostatnio uchodzi za Piekło? Aczkolwiek chyba nie jest, bo przez okno w sali tronowej widoczne były gałęzie drzew, a duch Roweny został uniesiony bezpośrednio do chmur i księżyca... Jeżu kolczasty... Jeśli się okaże, że prawdziwy Crowley ćwiczy gdzieś kontrolę nad emocjami, a to nieudolny shifter, to prędzej w to uwierzę. Jest mi słabo. Jest mi po prostu źle.

 Ruda na tronie w Piekle. How fucking original...

Dla równowagi muszę powiedzieć, że całkiem podobał mi się w tym odcinku Castiel, pomijając tryb idioty, w jaki wchodził od czasu do czasu. Konkretny, sensowny, w dodatku całkiem ładnie załatwił sprawę z Claire (i tak, ja też wolę go w krawacie). Tekst „This would be THE Crowley who let the Blade turn Dean into a demon…?” przypomina mi tego anioła z sezonów 4-5, którego naprawdę lubiłam. Oczywiście, nie mogłoby być tak piękne, bo tak jak mówię, to jest odcinek z opornymi, więc Castiel z kolei mógłby uczyć się z „Postępowania ze złymi skurwielami dla opornych.” Plus, tekst o smsowaniu był tak straszliwie na siłę... Ja rozumiem, chciał rozbawić Deana. Deana, którego, do jasnej cholery, zna od lat i doskonale wie, co go bawi. Na pewno nie teksty o smsowaniu.

To prowadzi nas jednak do wątku Claire, który, mam nadzieję, będzie teraz na trochę zamknięty, bo jest nudny i niczego nie wnosi. Naprawdę, niczego. Czym lub kim była ta dwójka, która ją namówiła do wciągnięcia Winchestera w pułapkę? Nie wiadomo. Para seryjnych morderców? Możliwe. Aczkolwiek nadal mam taki wielki facepalm, bo jeśli dziewczątko chodzi na piwo do przyczepy na uboczu z dwojgiem świeżo poznanych ludzi, to stawiam ją na półeczce z napisem „Niech jej ktoś zrobi wykład na temat bezpieczeństwa. Szybko. Zanim ktoś będzie miał powód do Angstu.” Nie wiem, czy dziewczątko ogólnie miało być sposobem na to, by Castiel poczuł się pewniej, bo coś zrobił? By Dean poczuł się pewniej, bo czegoś nie zrobił? Nie wiem. Miałam jeszcze wizję, że Deana zamordują, podniesie się jako demon i taniec zacznie się od nowa, choć nie wiem, czy to możliwe bez Ostrza. Cały ten wątek jest taki... bez sensu. Tylko, by pokazać, że jak chce, to starszy Winchester się kontroluje.

 Odejdź, kobieto, i przemyśl swoje życie. I nie wracaj, błagam.

Bo wreszcie, powiem Wam, ze strony Sama padły mądre słowa. Może ta siła, która trzyma Kaina w umiarkowanej równowadze, to właśnie on sam? I może to właśnie potrzebne jest Deanowi – nadludzka samokontrola, mordowanie ławek zamiast ludzi. W ogóle ta scena z rozmową braci mi się tak bardzo podobała – tam w ogóle nie było Angstu!!! Da się!!! Naprawdę się da!!! Szkoda tylko, że chłopaki nadal żyją złudzeniami, kiedy usłyszałam słowa starszego brata - „There was a time, I was a hunter, not a stone cold killer” – pomyślałam sobie, że to tak bardzo dawno było... Dwa trzy pierwsze sezony, potem używamy namiętnie Noża Ruby czy anielskiego ostrza... Żyjesz złudzeniami, chłopcze...

 Odcinek bez Angstu. Należy to złotymi zgłoskami zapisać.

Wiem, że strasznie narzekam, ale ten odcinek był tak bardzo denerwujący i rozczarowujący! Tak, w pewien sposób jest jakiś motyw przewodni, ale musiałam się nad tym zastanowić, bo bezpośrednio po obejrzeniu odcinka miałam takie „WTF I just saw?”. Poza tym, tak naprawdę zakończenie nie jest zakończeniem, no może tylko motywu Claire (dajcie bogowie!), wszystko jest tak bardzo w środku, urwane akurat w tym miejscu, bo się 40 minut kończy. Jak, nie przymierzając, Klan czy inna Moda na sukces.

Ach. Jeszcze jedna rzecz. Crowley miał nowy krawat, choć podobny do tego z Caged Heat. A w szafce znajdowały się krawaty, których nigdy nie nosił – owszem, z motywem paisley, ale niebieskie. Motyw zdecydowanie za duży, by przypominać ten z The Great Escapist. Ja wiem, może on nosi jakieś inne, ale pokazywany jest głównie w jednym, którego w ogóle w tym odcinku nie widać. Więc sorry, ale wkurza mnie to, że zaklęcie Roweny zadziałało przy użyciu krawata, którego nigdy na Crowleyu nie widzieliśmy.

 Dodatkowo, trzymanie krawatów w rdzewiejącej szafce nie pasuje mi do Crowleya.

Supernatural, 10x10 The Hunter Games, scen. E. Ross-Leming i B.Bruckner, reż. J. Badham, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, M. Sheppard i inni.