Czyżby zaczęło się coś dziać?

No proszę, siedemnasty odcinek w ogóle, a dopiero trzeci odcinek z głównego wątku, który mogę nazwać całkiem niezłym. W przeciwieństwie do takiego chociaż ostatniego, tutaj coś się działo, nawet jeśli po części zostało, jak to ostatnio bywa, po prostu przegadane. Do czegoś jednak cała akcja doprowadziła i podoba mi się to, gdzie właśnie jesteśmy. Choć w gruncie rzeczy właśnie sobie uświadomiłam, że w kwestii najgłówniejszej właściwie wiemy niewiele.

 Na początek rozwiany włos Sama. Bo to zawsze dobry widok.

Kainowe Znamię. No cóż, wiemy już, że Metatron nie jest w stanie nic zdziałać, a jest szansa, że tym razem mówił prawdę. Niewielka, ale jest, bo nasz szalony czarny charakter (gdzie czasy Lilith i Lucyfera, ach gdzie?) właśnie utracił jedyną przewagę, jaką miał nad Casem i Winchesterami. Jeśli jest to „God level magic” lub też raczej „Lucifer level magic”, opcje są dwie – albo Lucek powstanie z Klatki, a to byłoby raczej niskie rozwiązanie, albo Bóg znowu postanowi zainterweniować, jak w piątym sezonie. Choć równie możliwa jest oczywiście opcja „demon ex machina”. Takie postawienie sprawy wyklucza też nagłe zaistnienie Roweny jako zbawiciela, bo odmawiam przyjęcia do świadomości rozwiązania, w którym to ona staje się jedyną osobą, która jest w stanie zdjąć Znamię z Deana. Czyli jeśli chodzi o główny wątek, właściwie nie zmieniło się nic.

 Nienawidzę Metatrona. I uwielbiam go nienawidzić.

Niestety, zmieniło się coś innego. Dean i Sam. Zachwycałam się niemal od samego początku sezonu tym, że bracia nareszcie grają w otwarte karty. Tak, tego powinni się już dawno nauczyć, zauważa to zresztą w tym odcinku i Bobby, mówią, że w działaniu za plecami drugiego to Winchesterowie byli zawsze dobrzy. Tylko że do niczego dobrego to nie doprowadziło i zwraca na to zresztą uwagę Samowi w absolutnie rozwalającym mnie psychicznie liście na końcu. Pytanie, czy młodszy Winchester weźmie pod uwagę, co też do powiedzenia ma głos rozsądku czy raczej postanowi działać po staremu i po swojemu, choć zazwyczaj kończyło się to tak jak kończyło. Na przykład uwolnieniem Lucyfera... Oh wait... Nie podoba mi się to ni cholery, zwłaszcza, że nie jest nijak uzasadnione fabularnie, ot, w pewnym momencie Sammy postanowił się kryć przed bratem jakby oglądał wręcz porno ze zwierzątkami, tymczasem jedynym, co Dean mu powiedział, było to, że przeglądali wszystko już setki razy i nie znaleźli rozwiązania. Jak uczą peerelowskie kryminały, czasami czytanie tych samych akt setki razy prowadzi do nieoczekiwanego rozwiązania, więc obaj panowie zamiast marudzić, powinni się po raz kolejny zagłębić w lekturę. 

 To jest mina Bezdusznego Sama. Dokładnie ten wyraz twarzy.

Dobrze chociaż, że Dean nie omieszkał skorzystać z okazji i wyciąć bratu kilka numerów. Niskich,  ale i tak przywołujących nieco echo sezonu pierwszego czy drugiego. Ale w ogóle, muszę przyznać, że w tym sezonie Dean powoli zyskuje moją naprawdę wielką sympatię. On naprawdę postępuje całkiem sensownie i spokojnie, starając się kontrolować. Jasne, może oszukiwanie studenciaków w bilard nie należy do wyczynów stulecia, ale przecież przez dobrych kilka lat Dean właśnie tak zarabiał na hamburgery, amunicję i paliwo dla Impali. Dlatego też nie do końca rozumiem, dlaczego to właśnie miałoby sprowokować demonie „ja”, choć z drugiej strony przecież Demoniczny Dean był właśnie takim dupkowatym typkiem, definitywnie mało demonicznym, ale to już ustaliliśmy. Możliwe też, że Dean zobaczył swoje demoniczne odbicie, ponieważ lustro w wierzeniach jest portalem do krainy zmarłych lub też wprost do Piekła. Ładny wybór miejsca, drogi scenarzysto! Dean jednak walczy i to mi się podoba. Nie jest w stanie zabić zamienionych w bestie studentów, nie zamieni życia trójki ludzi na jedno – nawet jeśli tym kimś jest Rowena. Bo Dean jest dokładnie tym, kim go nasza rudowłosa wiedźma nazywa – bohaterem i dobrym człowiekiem. Który nie skrzywdzi niewinnego. I mam wrażenie, że to może być klucz do jego ocalenia. 

 Ciągle mało mi Demonicznego Deana.

Sam tymczasem podąża zupełnie inną drogą, na którą zresztą wkroczył również Castiel. Jego celem, od początku tego sezonu, jest ocalenie brata za wszelką cenę, nawet jeśli będzie to kosztować jego ludzką stronę. Jakkolwiek torturowanie Metatrona nie jest, moim zdaniem, czynem specjalnie godnym potępienia (przepraszam Was, moje kochane fanki Skryby!), tak zwróćcie uwagę na to, jak Oliver Pryce został nakłoniony do współpracy. „You’re a mind reader, read my thoughts.” Jak daleko gotów był się posunąć Sam, by ruszyć Plan B, który równie dobrze mógłby się w ogóle nie udać? Who’s the real monster? Nie podoba mi się odpowiedź na to pytanie. Przynajmniej w kwestii Sama, bo Castielowi akurat przydałoby się zmężnieć, przypomnieć sobie, jak to właściwie było, kiedy walczył w imię Pana. W tym odcinku wreszcie tak się dzieje i mam tylko nadzieję, że nie da się wystrychnąć Metatronowi na dudka. Liczę też na to, ze odzyska swoją Łaskę i nie będziemy mieli powtórki z dramatu pt. „Castiel słabnący acz szlachetny.” Bo Crowley może już nie przyjść z pomocą po raz drugi.

 Winchesterowie nadal mają czapkę Bobby'ego!!!
*szlocha w kąciku*

Właśnie, Crowley. Rany boskie, wreszcie odcinek, w którym nawet było mi przyjemnie na niego patrzeć. Jasne, niby też tylko siedzi i gada, ale wreszcie podejmuje też jakąś decyzję! Przyznam również, że w uroczej scenie z mamusią w dezabilu widziałam echa dawnego Króla Piekieł („You’re my mother, I don’t want to see anything. Been to Hell, thanks.”). I jakkolwiek ni chu chu nie rozumiem posunięć Roweny w tym odcinku, tak przynajmniej doprowadziło to do momentu, którego każdy z nas oczekiwał od dobrych kilku odcinków, ruda poszła sobie w cholerę. Nie łudzę się oczywiście, że to potrwa dłużej, bo teraz jest żądna zemsty, ale jeśli Crowley rzeczywiście weźmie się do kupy i jego małe expose nie było tylko fajnym kawałkiem w tym odcinku, będzie dobrze. Jak ja kocham wrzeszczącego Pana i Władcę! Plus, ten tekst był naprawdę dobry! „I am bloody Crowley, I’m the King of Hell. I do what I want, when I want and I don’t take orders from you.” Proszę, niech to będzie tekst proroczy. I wiecie, jakkolwiek nie lubię tego całego bromansu z Deanem, tak ich rozmowa w barze była ładna. Choć oczywiście był to też kolejny przypadek, kiedy to ustami postaci scenarzyści tłumaczą się ze swoich posunięć. Może to była Trzecia Próba, może to było coś jeszcze, ale Crowley definitywnie złagodniał. Oby mu to przeszło. Absolutnie zachwycona byłam również deanową definicją rodziny: jak to mawiał Bobby, nie kończy się na więzach krwi. Ani nawet tam nie zaczyna, bo rodzina jest z tobą zawsze – na dobre, na złe, na zawsze. A jak wiadomo, z właściwą rodziną najlepiej na obrazku i to w środku, bo inaczej cię wytną. Ładna ta scena była, taka ładna...

 Tak piękna wizualnie scena... W sumie nie tylko wizualnie...

Jakkolwiek po pierwszych odcinkach tego sezonu nie chciałam na oczy widzieć kolejnej sceny Deana i Crowleya, tak ta była naprawdę dobra.

No i sprawiła, że Rowena dostała kopa, a to takie piękne! Rozumiem, że to ta silna interesująca postać, ale z kim nie rozmawiam, ten dostaje piany na paszczy na samo jej wspomnienie. Zupełnie nie wiem, o co jej chodziło w tym odcinku, bo na pewno nie była to przecież chęć uwolnienia dziecięcia od złego (dobrego) wpływu Winchesterów. Nie bardzo chce mi się w to wierzyć. Jednak zważywszy na rzucone zaklęcie (ach, jakie to malownicze, ale jak bardzo przypominające białe światło Lilith – czyżby nie przypadkiem był lucyferowy trójząb malowany przez Rowenę na dekolcie?), ona naprawdę chciała go wykończyć. Sam miałby być następny? Czyżby liczyła na to, że po śmierci Winchesterów Bunkier stanie dla niej otworem i będzie mogła sięgnąć po ten relikt, o którym mowa była w poprzednim odcinku? Well, coś jest na rzeczy, bo sugestia uwięzienia Deana raczej wskazuje na to, że chciałby go mieć spętanego pod ręką, a jak mawiają, nie ma ludzi niewinnych i niewiedzących, są tylko kiepscy przesłuchujący. Tak czy siak, Rowena nie może już liczyć na opiekę syna, a nie sądzę, by po zniknięciu Olivette wiedźmy jej nagle odpuściły... Plus, będzie chciała dopaść i Crowleya, i Winchesterów. No cóż, mam nadzieję, że to zamknie nam kwestię tej postaci. Na pewno nie będącej interesującą, zwłaszcza w porównaniu z Jody, Belą itp. Jak to uroczo ujął mój Pan i Władca, atakowanie Winchesterów to próba samobójcza, więc...

 Tym razem dostaliśmy potężne czary...

Ale tak naprawdę ten odcinek był dla mnie taki dobry, bo... Bobby. Moja trzecia ukochana postać w SPNie, której śmierci nigdy nie przebolałam i nie przeboleję, zwłaszcza w kontekście tego, co potem zrobiono z jego wątkiem w wariacji pt. „żądny zemsty duch”. Bardzo ucieszył mnie ten nieoczekiwany powrót, zwłaszcza że był nawet sensowny. Strasznie ujęło mnie jego niebo – jeden z starych pokojów jego domu, lampowe radio, nadającego zresztą Gamblera Kenny’ego Rogersa, pamiętanego z cudownego bobbycentrycznego odcinka Weekend at Bobby’s (mój ulubiony zresztą), a w ramach tego Bobby lekturuje klasykę – autobiografię Tori Spelling. Oj, jak mi go szkoda, bo zdaje się, że jego pomoc w uwolnieniu Metatrona skończy się pobytem w niebiańskim więzieniu. Swoją drogą, trochę mnie to drażni. Niebo wróciło do swojego stanu pierwotnego, ale to trzymanie dusz w zamknięciu czy właśnie ta scena na końcu trochę pachnie mi piekielnym totalitaryzmem. Szkoda.

 Booooobbbbbyyyy...
*nie wychodzi z kącika*

Ten odcinek jest ciekawym punktem wyjścia. Podejrzewam nieśmiało, że możemy oczekiwać teraz niszczycielskiej działalności Roweny, na co wskazuje montaż podczas czytania słów listu Bobby’ego – „Sometimes the bad is real bad, and the good comes at the hell of a price.” Rowena jest zła, to wiadomo. Jaka będzie cena Crowleya? Jak w to wszystko wpisze się Metatron i Castiel? Albo wspominana już (więc pewnie powróci, niestety) Charlie? Chcę naprawdę dobrych odpowiedzi!

Supernatural 10x17 Inside Man, scen. A. Dabb, reż. R.A. Green, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Sheppard, M. Collins, J. Beaver i inni.