WTF???

Wybaczcie, nie będzie to klasyczna recenzja, jako że cały czas przebywam w pięknym mieście nad Tamizą i wręcz dosłownie nie mam czasu na nic... Ale udało mi się obejrzeć wiadomy ocinek i obie z Tenel, czyli moją przyjaciółką, mamy takie wielkie znaki zapytania w oczach. Jak w kreskówkach. Co to właściwie było?

1. Wielka Ciemność i te sprawy.

Co za idiota wprowadza taką zmianę w mitologii na tym etapie? Rozumiem, w niejednych wierzeniach pojawia się motyw chaosu, tego złego, i boga, który ten chaos uporządkowuje. Jednym z elementów stworzenia było oddzielenie światła od ciemności. Przyjmuję wszystko, jasne. Tylko warto było o tym wspomnieć gdzieś w tak zwanym międzyczasie, a nie wyskakiwać z tym z czterech liter na końcu sezonu (dziesiątego, dodaje ponuro Tenel). Nope. Nie podoba mi się pomysł, iż to właśnie Ciemność skorumpowała Lucyfera, bo to odbiera wiarygodność i niezależność jego buntowi. Jeśli Bóg pragnął, by jego archanioł strzegł tego klucza, zapewne przejąłby się próbą przekazania go i zainterweniował. NIE. To się kupy nie trzyma.

2. Śmierć Śmierci?

Jakim cudem Dean zabił Śmierć? (To nie może być Śmierć, zawodzi Tenel). Jasne, rozumiem, że Sierp podarowany Deanowi w sezonie piątym miał tę unikalną zdolność. Ale nagle mamy Kosę, za pomocą której Dean sprzedał kosę pod żebra ostatniemu Jeźdźcowi Apokalipsy. Najpotężniejszemu. Temu, któremu przyjdzie zabić kiedyś Boga. I nagle okazuje się, że może go zabić Dean. Ot, tak z nienacka. Ponadto, przemowa Śmierci nie brzmiała jak słowa tego Śmierci, Zaklęcie, i owszem, było tym zaklęciem, które zawsze naszego ponurego przyjaciela przywoływało... ale czy tylko nam coś tutaj nie gra? Zgodnie z tym, co widzimy na Internetach, nie tylko nam.

3. Zbrodnia to niesłychana, Dean zabija Sama... or does he?

Sam sobie zasłużył. W tym sezonie zasłużyli na bolesną śmierć wszyscy (i wielokrotną, dodaje złowieszczo Tenel). Jednak sytuacja, w której Dean najpierw informuje Sama, że to pożegnanie, a potem okazuje się, że pożegnanie to i owszem, ale Sama z tym światem, jest co najmniej dziwna. Prawda - Sam nie spocznie. Ale cała ta akcja - najpierw przekonujemy, by umarł, potem spuszczamy mu manto, a potem jak już jest na kolanach i chce umrzeć, nagle wykonujemy zamach i... nie zabijamy... WTF??? Nie rozumiem tego toku myślenia. Jeśli był to super duper plan Deana, to zgubił nas i najwyraźniej również Sama kompletnie. Chyba, że był to zwyczajny zapychacz odcinka, podobnie jak pseudokryminalna sprawa rozwiązywana przez Winchestera z randomowym łowcą.

4. Crowley cierpi na sklerozę.

Zaledwie tydzień temu Król Piekła oznajmił, że będzie tak zły, iż Cruella DeMon to przy nim pikuś. Pan Pikuś. Teraz jednak wystarcza, iż Castiel pojawia się na Rozdrożach i robi minę szczeniaczka, ewentualnie kpiąco powtórzy tytuł mojego Pana i Władcy i Crowley leci jak na skrzydłach zbierać unikalne składniki zaklęcia. Kiedy już je zbierze, pojawia się w kryjówce Roweny, której zapowiedział brutalną i nagłą śmierć, po czym stoi jak ten idiota, pozwalając, by jego knująca jak zawsze mać wystrychnęła ich wszystkich na dudka. Jeśli to nie sprawka tego Niemca, co to wszystko chowa przed starszymi obywatelami, to Crowley cierpi na galopującą schizofrenię.

5. Cliffhanger, który nikogo nie wzrusza.

Wyciągnięta z odwłoka Wielka Ciemność, nagłe supermoce Roweny (nie musi używać hexbagów i rzuca zaklęcie na anioła, nie wspominając o unieruchomieniu Crowleya), kłęby dymu spadające na ziemię niczym onegdaj lewiatany w Czyśćcu, szturm Casa na Crowleya to nieco za dużo do przełknięcia dla fana, który oczekiwał tylko rozwiązania beznadziejnego głównego sezonowego wątku. Brzmi to jak bardzo kiepskie opko. Szczerze mówiąc, poczułam jak Carver obraża moją inteligencję (a Tenel mamrocze, że nie po raz pierwszy - nie jest fanką Carvera). Najgorsze jest to, że bez motywu Ciemności przyjęłabym ten odcinek jako zakończenie serialu - nadal dziurawe, ale zakończenie, będące w dodatku paralelą do Pilota, kiedy to Dean ratował brata, a tu po prostu by go zabił i odszedł. W tej chwili nie jestem w stanie przejąć się losem bohaterów, a poziom napięcia dorównuje tragicznej śmierci Hanki Mostowiak. I tylko tak strasznie mi żal, bo ten sezon w pewnym momencie zaczynał odzyskiwać potencjał... (a Tenel chichocze ponuro: Potencjał? Jaki potencjał?).