No zobaczymy...

Dostaliśmy zapowiedź sezonu 12 i jak to zwykle bywa, mam dosyć mieszane uczucia. Co zresztą napawa mnie niesamowitym smutkiem, bo kiedyś to człowiek nie mógł się doczekać na coś nowego, a tu mam takie „Meeeeh”. Prawie jak po finale dziesiątki, tylko tutaj jest jeszcze gorzej.

Dostaniemy zatem Mary Winchester, wygląda na to, że pojawi się w więcej niż jednym odcinku. Mam z tym trochę problemu. Punktem wyjścia tego serialu była śmierć Mary i to sprawiło, że droga Winchesterów zawiodła ich właśnie tam, gdzie znaleźli się pod koniec tego sezonu. Trochę to takie rżnięcie na kawałki własnej mitologii… ale to nic nowego w ostatnich sezonach (wolna wola Lucyfera nadal sobie kwili radośnie w kąciku). Wygląda na to, że dostaniemy twardą babkę, łowczynię z krwi i kości i teraz wszyscy, co narzekali na brak silnych postaci pierwszoplanowych kobiecych, będą mieli wreszcie Dzień Dziecka albo inną Gwiazdkę. Pomijam to, że ja do tych osób nie należę, ale zastanawiam się, jak to się przełoży na takie choćby zachowanie Deana… nie oglądasz się za panienkami i nie chlejesz na umór w towarzystwie własnej matki, nie? Trochę to nam amputuje kawałek osobowości starszego Winchestera, a jeśli nie… to nie będzie Mary Winchester jako matka, tylko jako równy kumpel. Innego wyjścia nie widzę. I jakoś mi się to nie do końca podoba. Chyba jednak nadal liczę na jakiś „niewypał” związany z ożywieniem maci.

Na temat brytyjskich Ludzi Pisma zdanie mam wyrobione i go nie zmienię. Jest to pomysł wyciągnięty z odwłoka i na ostatnią chwilę, rozpaczliwa próba znalezienia czegoś nowego (wroga lub sprzymierzeńca) w momencie, kiedy przerobiliśmy dokładnie wszystko. Pozostaje mi się jedynie łudzić, że czeka ich los Cole’a, to znaczy potorturują Sama, pomarudzą coś i znikną z obrazka. Oby!

Po raz kolejny mamy Samsell in Distress... No ile można?

Castiel z misją… rany boskie… Przecież on ma Misję (koniecznie przed duże M) niemalże co sezon i jakoś mu to na zdrowie niespecjalnie wychodzi. Cieszy mnie trochę zapowiadany powrót do „starego” Casa, który groził i był naprawdę groźny, ale nie wiem, czy przy tym wszystkim, co z tą postacią zrobiono, jest to jeszcze możliwe. Jeśli scenarzystom się to uda, czapka (w kształcie łosia, dostałam taką ostatnio) z głowy! Nie ukrywam, że jest to coś, na co będę czekała z wielką niecierpliwością…

Wyjątkowo mi się ten screenshot udał. Też mam taką minę jak widzę Casa.

Bo przecież nie będę czekała z niecierpliwością na kolejną odsłonę dramatu pt. „Niezrozumiany w Piekle Crowley”. Owszem, uczynienie z niego persona non grata piętro niżej da nam fajny punkt wyjścia – trochę jak w piątym sezonie, kiedy wszystkie demony próbowały go wykończyć, ale obawiam się, że tak różowiutko nie będzie, bo trochę nam się ten bezlitosny skurczybyk po drodze zmienił. Pytanie również, co z jego potęgą… Po pierwsze, nie jest już uznany za Króla Piekła, więc teoretycznie nie powinien być już tak potężny (choć sam z siebie trochę nietypowych mocy posiada), po drugie… zasilił tę duszną bombę rezydentami Piekła… I co? Całość wróciła, po tym jak Amara ją rozbroiła…? Poza tym - co on może zrobić temu Lucyferowi, na Boga? Zwyzywać go? Co najwyżej z pomocą Roweny uwięzić w Klatce, a potem już zostawić samego sobie, bo Klatki, jak pamiętamy, się nie rusza. Bo to się może bardzo źle skończyć. Niestety, oznacza to też, że będziemy mieli Rowenę na tapecie, a ja jej naprawdę już nie mogę…

Zamiast Crowleya Cathia w łosiowej czapce. W tle zakonnica, bo zdjęcie robione w Częstochowie... Of all the places.
Podobnież jest to cosplay Sama. W sumie...

A zdjęć Crowleya nie mam, bo w zapowiedzi nie widziałam nic nowego... Bo Crowley na tronie to nam się chyba już trochę przejadł.

No i główny zapowiadany wątek: Lucyfer. Seriously? But I mean… seriously?? Skakanie po ciałach nieomal jak Proteus (czy mi się wydaje, czy do bycia naczyniem archanioła trzeba było mieć specjalne predyspozycje, a i tak, jeśli się nie było Naczyniem Wybranym, to mogło się to skończyć tak źle jak w przypadku Nicka), zadomowienie się w ciele gwiazdy rocka. Nie no, doceniam koncept, ale mi jakoś z nim nie po drodze, tym bardziej, że wydaje się to zbyt dosłownym pojechaniem po schemacie metal=Shmatan. Ma być zabawnie i wystrzałowo… Hmmmmmm… A mi jeszcze w dodatku zajechało tu nieco Lucyferem z pewnego klubu nocnego, na którego patrzeć hadko. Przynajmniej mnie.

Nowy Lucuś prezentuje się tak, a ja tęsknię za Markiem Pellegrino.

Cieszy mnie jednak zapowiedź powrotu do korzeni, bo pada w tej zapowiedzi bardzo prawdziwe zdanie – pewnych rzeczy naprawdę nie da się przebić. A jak już nieraz tutaj wspominałam, MOTW są nadal absolutnie genialne i chcę ich jak najwięcej. Nie wiem wprawdzie, czy myślę o odcinku z Hitlerem (Judah Initiative? byłoby fajnie!), ale duchom i bestiom mówię zdecydowane TAK.

No cóż, pożyjemy, zobaczymy…