7 grzechów głównych sezonu dziesiątego

Jeśli ktoś zapytałby mnie w tej chwili, który sezon serialu uważam za najgorszy, bez wahania odpowiem: „Dziesiąty”. Do niedawna tę niechlubną palmę pierwszeństwa dzierżył oczywiście siódmy, za bzdury fabularne i kiepsko poprowadzony główny wątek. Oraz – last but not least – uśmiercenie postaci, która znajduje się dosyć wysoko na liście moich faworytów. Lewiatany jako to niesamowite zagrożenie wyciągnięte z odwłoka (a raczej z Czyśćca) charakteryzowały się tym, czym właściwie żaden przeciwnik Winchesterów dotychczas się nie odznaczał: absolutnym brakiem poczucia zagrożenia. Tak, wiedzieliśmy, że gdzieś tam sobie knują, gdzieś tam sobie siedzą, jednak skupowanie nieruchomości i szeroko zakrojona działalność na polu M&A nie były w stanie mnie specjalnie wzruszyć. Wiedziałam tylko, że umrzeć muszą – za Bobby’ego! Cały ich szeroko zakrojony plan ujawniony w ostatnim sezonie nie znaczył dla mnie nic, będę szczera. Wraz z nimi pojawiły się kolejne elementy z Nieba tym razem wyjęte, czyli tablice ze Słowem Bożym, które same w sobie złe nie są i stanowiły fajny element fabularny dla sezonu 8, ale niech mi ktoś drukowanymi literami wyjaśni, skąd lewiatany o nich wiedziały. Bóg, zamykając je, oznajmił: „A tak przy okazji, zamierzam napisać podręcznik dla opornych z waszymi słabymi punktami. A co! Wprawdzie jeszcze nie wiem, kto je spisze ani kto wykorzysta, ale kto bogatemu zabroni?” No innego wyjścia nie ma.

Niestety, teraz na prowadzenie wysunął się sezon dziesiąty, o czym piszę naprawdę z wielkim bólem, jako że zapowiadał się naprawdę niesamowicie. „Let’s go take a howl at that moon” i wszystko jasne. Plus, odcinki poświęcone potworom tygodnia były absolutnie cudowne. A jednak nie wyszło... Dlaczego? Nietrudno na to odpowiedzieć...

1. Skandaliczne zlekceważenie Demonicznego Deana.

Całe lato czekałam na pierwszy odcinek, obgryzając wręcz paznokcie. Dean Winchester, który jest zły, puściły mu wszelkie hamulce... O mamo!!! W moim headcanonie stał się seryjnym mordercą, podobnie jak Bezduszny Sam, którego zachowanie pamiętamy chociażby z The Man Who Knew Too Much. Możliwe, że nadal próbowałby zabijać potwory, jednak demonie jestestwo plus sojusz z Królem Piekła, który kiedyś naprawdę mroził krew w żyłach, miały w moim wyobrażeniu dać coś, czego moglibyśmy się bać. No niestety. Bo przy okazji można byłoby znielubić bohatera, a jak to możliwe... Dostaliśmy zatem nostalgicznie pijącego Deana, sypiającego z kelnereczkami i od czasu do czasu zabijającego podesłanego przez Crowleya demona.

2. Brak interesującego głównego wątku.

No dobrze, skoro już nie będzie ten czarnooki Winchester bohaterem sezonu, to może coś innego? Promocyjne hasła głosiły „Who is the real monster?” i choć rzeczywiście, dawało to czasami do myślenia, jednak przeważnie dawało to do myślenia blogerom i recenzentom. I jakkolwiek upadek moralny młodszego i ogólny starszego czasami podpadał pod to zdanie, tak jednak na pewno nie był to wątek przewodni sezonu. A co nim było? Hmmm, zdjęcie Znamienia Kainowego z ramienia Deana Winchestera. Dałoby sie z tego coś fajnego wyciągnąć, tylko że Carverowi się to absolutnie nie udało. Najlepszym dowodem odcinki poświęcone głównemu wątkowi, a które były tak słabe, że ponownie obejrzałam może dwa. Zważywszy na to, że wcześniejsze sezony oglądam niejako w tle i są odcinki, które widziałam kilkadziesiąt razy, to o czymś świadczy.

3. Zabicie Kaina.

Kain był jedyną postacią, która ten wątek główny mogła pchnąć w miarę ładnie do przodu i uczynić go interesującą. No właśnie... Był... Mam wrażenie, że scenarzyści mają taką listę z hasłami, które należy w danym sezonie odfajkować. Jedną z nich jest „Zabić jedną z postaci z głównej mitologii”. Niefortunnie dla nas, padło na Kaina, który choć w First Born nie robił zbyt wiele poza serwowaniem herbaty i obieraniem kukurydzy, wrażenie wywarł naprawdę spore. Przynajmniej na mnie. Jego pojawienie się w The Executioner’s Song było spełnieniem moich marzeń – Kain w akcji! Nareszcie! Zimny psychopatyczny morderca, któremu puściły hamulce... Może on wreszcie będzie tym głównym złym sezonu... bo do tego momentu nie było specjalnie nic widać. No niestety. Kain się pojawił, Timothy zarzucił grzywą i na tym się skończyło, bo pozycję na liście odfajkować trzeba. Mówiąc szczerze, nie stało się to nijak punktem rozwoju dla Deana, który jak wcześniej, tak i po zabiciu Kaina, chodzi i smędzi, czasami jeszcze przesiadując w bibliotece. No do jasnej cholery!

4. Bohaterowie chorzy na schizofrenię.

Zresztą, o jakim rozwoju mówimy? Jak we wcześniejszych sezonach (najbardziej 1-5, nie da się ukryć) można było obserwować absolutnie przepięknie pokazane dojrzewanie i ewolucję braci Winchesterów, tak w sezonie dziesiątym chłopcy zachorowali na schizofrenię. I to w dodatku Sam chyba zaraził się od Deana – bo na początku sezonu to Dean skacze od „wszystko OK, będę walczył” po „O matko, nie ma dla mnie przyszłości”, do „I must kill my brother... because why fucking not, a dramaturgia odcinka wymaga czegokolwiek...” To nawet nie jest już dwubiegunówka. Sam albo zachorował, albo klasycznie zgłupiał, sama już nie wiem. Tak czy siak, z odcinka na odcinek zachowują się inaczej i nie ma dla tego żadnego uzasadnienia.

5. Brak storyline’a dla pobocznych bohaterów.

Podobnie uzasadnienia nie ma dla obecności na ekranie Casa i Crowleya. Tak, mówię to ja, nie zła siostra bliźniaczka Cathii z innej galaktyki. Castiel zupełnie nie ma co robić, choć na początku sezonu ma jakąś tam Misję, koniecznie przez duże M: sprowadzić do Niebios anioły, które postanowiły zostać na Ziemi, czyli wykazały się tym, czego Cas tak bardzo dla nich chciał: wolną wolą. Jednak nagle to jemu zaczyna ta wolna wola przeszkadzać. Jest to tak ważne, że gdy towarzysząca mu Hannah uczy się doceniać ludzi i ich wybory, gdy porzuca ciało swojego vessela i wraca do Nieba, Castiel uznaje, że cała ta misja jest właściwie bez sensu i zaczyna interesować się tym, co pozostało z rodziny Jimmy’ego Novaka... tak bardzo ważne. To prowadzi do wprowadzenia jednej z najbardziej irytujących małoletnich postaci od czasów Kristy, ale o tym sobie jeszcze porozmawiamy. Nie może wskrzeszać, czasami nie może uzdrawiać, a choć to fabularnie nieuzasadnione, nie może też się teleportować, choć stał się człowiekiem zanim anioły spadły na Ziemię. Podobnie zresztą ma Crowley – w tym sezonie siedzi głównie na tronie i przekomarza się z mamusią, konsekwentnie niszcząc image budowany przez ostanie sześć sezonów. Nagle ta skryta, ufająca tylko sobie postać, zwierza się wszelkim możliwym podwładnym, daje sobą publicznie pomiatać, a w zanadrzu nie ma jakiegokolwiek Planu, tylko w pewnym momencie oznajmia, że „chciał tylko być dobrym.” Pewną nadzieją napełniała mnie scena w The Prisoner, ale jak się okazało, Crowley znowu był badassem tylko do następnego odcinka, kiedy znowu stał się chłopcem na posyłki. Nie, nie, nie... Marie miała rację, to najgorszy fanfik, o jakim słyszałam!!! #IStillBelieveInCrowley

6. Wstawianie na siłę „interesujących” postaci kobiecych i dziewczęcych.

Mieliśmy w tym sezonie dostać interesujące i silne postaci kobiece, dostaliśmy Claire Novak i Rowenę. Pierwsza to chodzący koszmar i nawet jeśli miałabym wziąć poprawkę na to, że to nastolatka z problemami (a uczyłam takie swojego czasu!), to wszystkie jej posunięcia kupy się nie trzymają. Jakim cudem ona przeżyła do tego 18 roku życia, skoro jej streetwise ma ujemne modyfikatory i cały czas kończy ufając nie tym, co trzeba, tudzież wchodzi do baru, chcąc kogoś zastraszyć całą swoją nastolatkowością i jest zdziwiona, że nie wychodzi. Nie, po trzykroć nie. Nie jestem w stanie ani jej współczuć, ani nawet przejąć się jej losem, podobnie jak w przypadku młodocianej hunterki Kristy, wcześniej już przywoływanej. Drugim „odkryciem” tego sezonu jest Rowena i tu już sięgam po kieliszek, bo na trzeźwo się nie da. Rozumiem, knuje. Rozumiem, to mamusia Crowleya. Natomiast w tym wszystkim jest absolutnie nieznośna, jej maniera wywołuje u mnie ból głowy, a finał irytuje. Znaczy, w pełni przyjmuję to, że wykiwała wszystkich, bo niczego innego bym się nie spodziewała, jednakowoż wprowadzenie nagle tej jedynej osoby, którą pokochała, a której potem ot tak, po prostu, poderżnęła gardło (czy co zrobiła, nie zmusiłam się jeszcze do ponownego obejrzenia finału), jest drażniące. Choć przyznam, że przynajmniej w jej przypadku widać rozwój postaci i to jak! Roweny się jednak nie pozbędziemy, idę o zakład, że w nią wcieli się Ciemność w sezonie jedenastym i od czasu do czasu będziemy ją widywali w odcinkach głównowątkowych. Oby jak najrzadziej.

7. Wprowadzanie do mitologii elementów, które jej zaprzeczają.

I doszliśmy do mojej najgorszej traumy tego sezonu, czyli Ciemności. Jak, powtarzam, jak można było to zrobić całemu wielkiemu wątkowi apokaliptycznemu i głównemu elementowi serii, jaką jest wolna wola??? To po pierwsze, po drugie... na cholerę wprowadzać coś takiego w finale sezonu, a nie pierwszym odcinku następnego??? Toż nawet z lewiatanami postąpiono inaczej. Kolejna rzecz – zabicie Śmierci. Jeśli nie będziemy mieli zombie apokalipsy od następnego sezonu, strzelam focha.