Teściowa-samochód-rzeka

Wiecie, co to są mieszane uczucia? Spoglądać, jak nieznośna teściowa spada w przepaść twoim nowym samochodem. Ja dorzucilłabym do tego jeszcze jedną definicję – to oglądanie pierwszego odcinka dziesiątego sezonu. Z jednej strony jestem szczęśliwa, bo zaczęliśmy nowy sezon SPNa, a z drugiej... Ale może po kolei. 

 

Fanki szaleją - Dean bez koszuli. Bez spodni w sumie też, ale osobiście uważam, że ta scena była żenująca.

Demoniczny Dean to moja największa obawa tego sezonu, o czym już wcześniej wspominałam. Jak się okazuje, nie bez powodu. Ostatnie sześć tygodni starszy Winchester spędził w barze, chlejąc na umór, sypiając z kelnereczką i biorąc udział w karaoke. Ach, zapomniałam o okazjonalnym zabijaniu zwolenników Abaddon, nie do końca zadowolonych z odejścia swojej potencjalnej Królowej. Kiedy porówna się jednak to, jak Dean najchętniej spędzał czas z tym, co robi obecnie, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że tak naprawdę nic się nie zmieniło. Jeśli jego najgorszym wyczynem jest to, że dał po gębie zdradzonemu chłopakowi swojej podrywki tudzież nazwał ją samą puszczalską, to wybaczcie mi, ale coś chyba jest tu nie tak. Dean był definitywnie bardziej mroczny w ostatnich odcinkach sezonu 9, kiedy Znamię powodowało u niego niesłychaną wręcz agresję. Dobrze, rozumiem, obecnie Znamię jest kojone śmiercią kolejnych podpuszczonych demonów, ale nadal coś mi tu nie pasuje.

 Jeśli demoniczność objawia się brakiem skrupułów u Deana, to... może niech już tak zostanie?

Średnio przekonujące jest również pokazanie nam, czym stał się Dean, poprzez odmowę ratowania Sama z rąk porywacza. Scenarzyści chcieli nam pokazać, że Deanowi nie zależy na bracie, ale jednocześnie pokazali, że jemu na nim jak najbardziej zależy! Oczywiście, nie pojawi się u progu szantażysty natychmiast, ale obiecuje mu zemstę później. Pamiętacie, co Dean obiecał Samuelowi w szóśtym sezonie i co zrobiłby, gdyby nie powstrzymał go Sam? No właśnie. Dean to nadal Dean. Taka reakcja nie dziwi również w kontekście rozmów w poprzednim sezonie, już tyle razy poruszano kwestię tego, że Sam nie życzy sobie być ratowanym... Ja wiem, sytuacja może nie jest do końca identyczna, ale chodzi o zasadę!

Dla mnie zupełnie naturalnym jest to, że Deanowi na bracie zależy, bo to od zawsze jest esencja jego osoby, jego postaci. Jego duszy. Duszy, która nie została zmieniona w demona podczas tortur w Piekle, ale poprzez nieokreślony wpływ Znamienia, więc zakładam, że ten Dean, którego znamy, nadal gdzieś tam jest. Co tam zakładam! Ja to przecież wiem, widzę na każdym kroku w tym odcinku. Słabą stroną Deana był zawsze Sam, więc naturalną reakcją takiego człowieka/demona bez skrupułów byłoby uwięzienie młodszego brata, posiadanie go pod kontrolą tak, by nikt nie mógł wykorzystać go przeciwko niemu.

Zwłaszcza że przecież doskonale wiemy, kto w najbliższym obecnie otoczeniu Deana jest wielkim manipulatorem. Jasne, przez ostatni sezon Crowley pokazywany był głównie jak dobry wujek, który poda pomocną dłoń, gdy będzie to potrzebne, jednak przecież sam finał potwierdził to, co wiemy od chwili jego pojawienia się – Crowley zawsze ma plan. Jeśli go nie ma, patrz punkt pierwszy. Obecnie jest kumplem, który cierpliwie (aczkolwiek do czasu) znosi wybryki swojego najnowszego podopiecznego, jednak już widać, że cała sytuacja go irytuje.

Niezmiennie mam nadzieję, że za odezwanie się doń kelnereczki per "skarbie", Crowley ma już dla niej przygotowany krąg w Piekle. 

Sześć tygodni, podczas których musiał siedzieć w barze, słuchać fałszującego Deana i robić z siebie idiotę to zdecydowanie za długo dla naszego Króla Piekieł, zwłaszcza po tym, jak przejął Piekło na nowo po swojej naprawdę długiej nieobecności. Wiemy już, że Crowley knuje za kulisami, że znalazł sobie doskonały sposób na pozbycie się ostatnich lojalistów Abaddon rękoma Deana, jednocześnie dając mu pożywkę dla demoniczności, ale przecież oczywistym jest również to, że to Crowley stał za cudownie znalezionym na stacji benzynowej telefonem i to on doprowadził do sytuacji, w którym Sam wie, gdzie ich szukać i w której starszy Winchester musi się określić. Oczywiście, zaskakuje nieco, że Król Piekieł jest zdziwiony zachowaniem Deana, ponieważ od tylu lat musiał już zauważyć, że Dean nader niechętnie podporządkuje się wszelkim autorytetom (chyba że autorytety nazywają się John Winchester). Gdzie mój demon, który jest przede wszystkim genialnym strategiem? Naprawdę mam nadzieję, że to jedynie część gry. 

 Naprawdę? Rozsądne argumenty mają trafić do Deana?

Pamiętacie, miałam również wątpliwości co do tego, co stanie się z Samem. Słynna kwestia „Kto jest prawdziwym potworem” i początek odcinka pchnęły moje spekulacje na zupełnie inne tory. Tymczasem Sam szuka brata wręcz na oślep, sprawiając wrażenie bycia bezbronnym szczeniaczkiem, ślepym i głuchym na wszystko inne poza próbą dotarcia do reszty rodziny. Owszem, rozpuszcza wici i to mi sie strasznie podobało, lubię wszelkie przypomnienia odnośnie tego, że bracia nie działają w próżni, że są jeszcze inni łowcy, jednak cały czas pamiętam tę maszynę, w którą zmienił się Sam w trzecim sezonie po tym, jak za sprawą Trickstera stracił brata na ponad pół roku. Tak, wiem, serialowo było to naprawdę dawno temu, jednak akurat to się w stosunku braci w ogóle nie zmieniło. Oni nadal bezsensownie poświęcają się jeden za drugiego, nadal ratują się wręcz irracjonalnie. Nie widzę możliwości, by zdesperowany Sam zrezygnował z pomocy anioła, może i niezupełnie w formie, ale zawsze dysponującego znacznie większą potęgą niż on sam. Nie widzę możliwości, by Sam Winchester dał się tak zaskoczyć, jak stało się na tej ciemnej drodze. Drodzy scenarzyści, nie róbcie z niego ofermy, ten chłopak to łowca i to naprawdę dobry!

 Łoś na smyczy. Dramat w trzech aktach autorstwa Crowleya.

Właśnie, co do zaskoczenia na poboczu drogi. Wprowadzona nagle postać renegata, chcącego zemsty na Deanie, miała zaintrygować i swoją rolę spełniła. Jestem ciekawa, czy to łowca, czy demon czy może raczej zdradzony mąż – w tej kwestii nie wiemy nic. Zastanawiałam się też przez chwilę, czy to nie ktoś z kręgu Kubricka i Gordona, jednak oni polowali raczej na Sama, z wiadomych przyczyn. Interesuje mnie jego historia, i owszem, ale nie czuję najmniejszego napięcia związanego z porwaniem Sama i tym, co się właściwie teraz stanie. Naprawdę, dość oczywistym jest, że przecież nie zabije Sama, więc co? Nagle go uwolni i pożegnają się na zawsze? Tak, wiem, potrzebny był cliffhanger, ale taki cliffhanger nie spełnia swojej roli ani trochę.

 Demoniczny Dean naprawdę niczym, ale to niczym nie różni się od człowieka.

Zupełnie nie wiem też, po co wprowadzano do odcinka na siłę wątek anielski. Chyba tylko po to, by każdy z czterech aktorów stanowiących regularną obsadę serialu dostał swój czas antenowy, naprawdę. Cała wycieczka tropem dwóch zbuntowanych aniołów była jednym wielkim nieporozumieniem (poza tym na całe Niebo naprawdę tylko dwóch????). Nie wniosła naprawdę niczego nowego, bo tego, że w Niebiosach na nowo zapanuje pełna biurokracja, byłam pewna. Teraz pytanie brzmi tylko, kto zostanie nowym przywódcą, jako że „anioły potrzebują kogoś, kto by nimi dowodził.” Skrzydlaci zabijający innych skrzydlatych – tę sytuację już mieliśmy przez cały ubiegły sezon. Męczy też niekonsekwencja w przedstawianiu Castiela – na początku widzimy go niemalże w roli gruźlika w ostatnim stadium choroby, potem już działa praktycznie na autopilocie. 

 Wątek anielski, zamiast napięcia, wywołuje u mnie ziewanie.

Nie wiem, naprawdę nie wiem, do czego twórcy zmierzają tym pierwszym odcinkiem. Gdyby jego autorem nie był Jeremy Carver, uznałabym, że po prostu dano się pobawić komuś nowemu, kto nie do końca czuje klimat serialu, aczkolwiek zna go od podszewki. Bardzo mnie bowiem ucieszyły nawiązania do klasyki, zwłaszcza poszukiwania anomalii klimatycznych i okaleczonego bydła (ach, te pierwsze sezony) jako oznak działalności demonów. Rozbawiła mnie również nowa aranżacja kultowego dialogu „Bitch! Jerk!”, choć – jak już wspomniałam – nie do końca pasuje mi nowa rola, w którą wcielił się Crowley. No cóż, przynajmniej na jego teksty zawsze można liczyć, zdecydowanie pożądam koszulki „The misadventures of Crowley and Squirrel”! Nowa karta tytułowa też jest absolutnie przepiękna.

 Ciekawe, czy rzeczywiście wątkiem przewodnim sezonu będzie demoniczność Deana i zanikająca łaska Casa, co można wywnioskować z karty tytułowej.

Podejrzewam, że mój problem z początkiem tego sezonu wynika z tego, że oczekuję wielkiego pie&%(#&cia, takiego na miarę ostatniego finału, tymczasem dostaję po prostu zawiązanie akcji. Chciałabym jednak, żeby to zawiązanie akcji miało choć odrobinę więcej sensu, a nie było tylko zbiorem luźno związanych scen. Jeremy Carver ma u mnie kredyt zaufania, więc już oczekuję następnego odcinka, jednak mam szczerą nadzieję, że tym razem otrzymamy jakieś konkrety. 

Supernatural, 10x01 Black, scen. J. Carver, reż. R. Singer, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, M. Sheppard i inni.