Family business, nie da się ukryć...

Po trzech odcinkach MOTW, które przywróciły moją wiarę w to, że duch supernaturalowy nadal unosi się w pokoju scenarzystów, nadszedł czas na powrót do głównego wątku… Znaczy właśnie, do jakiego wątku? Siódmy odcinek i w sumie nadal nie wiadomo, co się będzie działo w tym sezonie, choć ilość potencjalnych kandydatów jest całkiem spora. Ten epizod doskonale to oddaje – mamy poruszony wlekący się jak TLK motyw anielski, ponownie wkracza na nasze ekrany polowanie na dusze, pojawia się znowu Cole, wreszcie dostajemy również rudą, która radośnie trzymała na suficie obsługę hotelu w ramach świątecznych dekoracji. Każdy z tych motywów w starych czasach dostałby porządnie zrobiony, całkowicie wypełniony odcinek, tutaj jednak każdy z nich robi za zapychacz, a jeden z nich prosi się o przewijanie niczym Frodo i Sam wędrujący do Mordoru.

 

Kolejna odsłona anielskiej Misji. Mam szczerą nadzieję, że ostatnia.

Oczywiście, mowa o nieustającej podróży Hannah i Castiela. Mają do wykonania Misję (koniecznie z wielkiej litery), którą jest wyłapanie pozostałych na Ziemi aniołów i skłonienie ich do powrotu do Niebios. I tu dokonuję mojego pierwszego przy tej recenzji facepalma – po cholerę? Czy mi się wydaje, czy dla Castiela przez długi czas bardzo wielką rolę grała wolna wola, na której wprawdzie można się nieźle przejechać, ale która właśnie miała być tym jego Świętym Graalem, zwłaszcza po tym, jak bawiła się jego mózgiem Naomi. Nagle BOOM i z przyczyn zupełnie nieznanych Castiel, który przecież na początku tego sezonu zupełnie w tę Misję odesłania współbraci na chmurkę nie wierzy, nagle uznaje to za najistotniejszą rzecz. Czy ja coś przegapiłam? Możliwe, bo dynamika wszelkich scen anielskich sprawia, że mam ochotę z lekka przysnąć za każdym razem, kiedy ta para pojawiała się na ekranie… Właśnie, pojawiała. Nie wiem, co nagle ugryzło scenarzystów, ale wszyscy fani, którzy nie przepadali za Hannah, nareszcie dostaną prezent. Zupełnie znienacka postać ta zaczyna mieć jakieś skrupuły (na które, jak wiadomo z klasyki, najlepszy jest odwar z miodunki) tudzież wręcz odpały w stylu branie prysznica. Anioły nigdy przenigdy nie miały takich potrzeb, a kiedy Castiel zaczął być głodny, wiadomym stało się, że coś jest nie tak. Teoretycznie jej ciało, Caroline, mogłoby dojść do głosu, gdyby nie to, że przebudzenie Caroline to tak naprawdę moment, w którym spotkała ona swojego męża, co nastąpiło nieco później. No i właśnie… Uwięziona w swym ciele Caroline chce wrócić do prawdziwego życia i nagle Hannah, ta sama Hannah, która nalegała na Castiela, by wyruszył wraz z nią na Misję, zaczyna mieć wątpliwości co do jej natury. Tak po prostu, jak rozumiem, wzruszyła się losem swojego naczynia? Czy może castielowe nauki co do tego, dlaczego powinni doceniać, szanować i pomagać ludziom dają wreszcie efekty? Jeśli tak, to miło, jednak dzieje się to naprawdę nagle, a zestawienie tego z wątkiem deanowej chęci na panienkę poznaną na necie skłoniło mnie do zastanawiania się, jaka magia płodności może tutaj działać… Jakieś to wszystko zdecydowanie zbyt chaotyczne, wydaje się mieć na celu li i jedynie doprowadzenie Castiela do momentu, kiedy zaczyna się zastanawiać nad losem rodziny Jimmy’ego Novaka, którego najprawdopodobniej już w nim w ogóle nie ma – wszyscy pamiętamy to, jak Cas obudził się w szpitalu w Two Minutes to Midnight i lekarze powiedzieli mu, że przeżył śmierć mózgu. Jedyne, co daje mi jakąś nadzieję na to, że Castiel nie jest całkowicie w tym momencie zmarnowaną postacią, to słowa Hannah o tym, że oryginalnie ich misją byli ludzie i może znowu powinni do tego wrócić…

 Cas zastanawia się, po co ma szukać rodziny Jimmy'ego. Imperatyw opkowy, drogi aniele.

Całkiem zabawnym wątkiem były demonie starania sprostania wymaganiom świeżo powróconego na Piekieł łono Króla i dosyć nowatorskie metody, jakie zaczęły stosować. Przyznam szczerze, że zawsze się zastanawiałam, jak jeszcze można zrobić konkurencję czerwonookim na Rozdrożach i sprzedawanie dusz za seks do głowy mi nie przyszło. Może mam tak jak Crowley, „może jestem zła, ale to jest naprawdę niskie.” No cóż, nie da się ukryć, że kumplowi Raula i tak  się poszczęściło, zważywszy że ostatni taki innowator został zabrany piętro niżej po to, by stać się bardzo zacnym przykładem dla innych pomysłowych.

A teraz najzabawniejsza rzecz - opis Deana to odpowiedź Jensena na pytanie zadane mu na ComicConie przez fana (Jak panowie wyobrażają sobie opisy ich postaci na portalach randkowych) - "Rolling through town, no strings attached."

Niestety, nie starczyło to na cały odcinek, było zaledwie pretekstem, by ustawić Sama i Deana w blokach startowych. Nie powiem, scena w restauracji była absolutnie cudowna i piałam nad nią ze śmiechu, bo to samowe dożeranie starszemu bratu przypomniało mi ich przekomarzanie się w pierwszym czy drugim sezonie (jednakowoż chwała bogom, że tym razem nie zdecydowano się wykorzystać klasycznego „Bitch! Jerk!”, które w tym sezonie jest zdecydowanie nadużywane). Równie uroczym akcentem było wrzucenie do dialogu informacji, że Winchesterowie jechali tutaj 8 godzin, tylko po to, by się okazało, że przyczyną była panienka Deana spotkana na portalu randkowym, bo chłopaka przypiliło. Klasyczny Dean Winchester, a ja ze smutkiem przypominam sobie wyczyny Demonicznego Deana, które niczym się nie różniły od tego, co mamy w jego ludzkiej wersji – seks i picie. Uśmiechnęłam się zatem kącikiem ust, kiedy w burdelu Sam natychmiast rzucił się na ciało demona i rozpoczął śledztwo, a Dean podszedł do drinków, jednak po raz kolejny był to raczej uśmiech smutny.

 Jak za starych dobrych czasów...

Bracia znowu znajdują się bowiem w interesującym momencie, jednak zapowiada się na to, że będziemy mieli powtórkę z rozrywki z sezonu siódmego. Pamiętacie Deana zapijającego smutki, podczas gdy Sammy robił sobie poranne przebieżki? Mam wrażenie, że mentalnie starszy Winchester jest właśnie w tym momencie, jego pomysły są z lekka samobójcze. Albo wierzy we własną szczęśliwą gwiazdę i siłę przekonywania, albo mu po prostu nie zależy. Jego mowa wygłoszona do Cole’a mogła się przecież skończyć zupełnie dwojako. Przemowa, która zresztą była piekielnie smutna, jeśli tylko Dean rzeczywiście wierzył w to, co mówi – „Ludzie, którzy mnie kochają, odciągnęli mnie znad przepaści, ale mrok nigdy nie znika.” Znamię Kainowe cały czas znajduje się na ramieniu Deana, a po ostatnim odcinku wiemy też, że jego dzikość i brutalność nie poszła sobie radośnie na grzyby wraz z uleczeniem. Kłopoty, kłopoty. Jeśli z kolei przekombinowuję i Dean rzeczywiście mówił Cole’owi to, co ten chciał usłyszeć, ten cynizm też nie wróży niczego dobrego.

 This akward situation...

O właśnie, skoro już jesteśmy przy Cole’u – nie macie wrażenia, że jego wątek skończył się zdecydowanie zbyt szybko? Z zapowiedzi sezonu wynikało, że oto wyrasta nam kolejne zagrożenie, które będzie tam sobie cały czas w cieniu istniało, a tu nagle… A tu nagle kurtyna. Wystarczyła przemowa Deana, by Cole pokiwał główką, wystarczyło kilka słów Sama o rodzinie, by wsiadł w samochód i po prostu odjechał. Oczywiście, istnieje jeszcze możliwość, że się dalej pojawi, ale właściwie za tym nie tęsknię. Kolejna postać, którą wrzucono, by była zapchajdziurą. Może i miał na  przykład pokazać teraz, że Dean się zmienił, ale zaprzecza temu komentarz starszego Winchestera. Żegnamy pana zatem czule i mamy nadzieję, że nie wróci jako kolejny potwór tygodnia, bo przecież, na logikę, sam może kiedyś obudzić się z wielkim apetytem na wątroby, jak jego ojciec. Szczerze mu tego nie życzę, bo facet ewidentnie ma pecha – kiedy zdołał odnaleźć Deana i spróbować dokonać swojej zemsty, Winchester był demonem. Kiedy już dowiedział się, kim są demony i jak je zabijać, Dean z powrotem był człowiekiem, w dodatku będący w stanie nawet w tej formie pokonać komandosa prawie że jedną ręką. Dobra rada, Cole, zostań przy synu.

Cole odjeżdża, panowie odchodzą...

Czas wreszcie na kwintesencję tego odcinka – Rowenę. Odetchnęłam na początku z ulgą, że jest po prostu wiedźmą, nie kolejnym demonicznym pomiotem, w dodatku wprowadza przyjemne zamieszanie i ładnie uzupełnia mitologię serialu. Wreszcie ktoś próbuje usystematyzować naszą wiedzę odnośnie wiedźm w supernaturalowym światku (podział!), pojawia się też nowy rodzaj czarów, łączących klasyczne hex bagi z zaklęciami. Niestety, działania Roweny są identyczne jak ten odcinek – cholernie chaotyczne. Właściwie nie wiemy, dlaczego w ogóle postanowiła zrobić porządek z przybytkiem Raula, nie wiemy też, dlaczego wybrała dwie przypadkowe dziwki na uczennice i dlaczego, mimo swojej wiedzy o tym, że łowcy istnieją i polują na czarownice, nie zamierza się w jakikolwiek sposób kryć. No cóż, jest potężna, ale działa totalnie bez sensu, właściwie… ona się po prostu popisuje.

  

Rowena może się okazać ciekawą postacią, póki co mnie tylko naprawdę solidnie irytuje.

Oczywiście, jest też zagadką. Wiemy, że jest XVII-wieczną wiedźmą, wiemy też (le sigh), że jest tą wielokrotnie wspominaną matką Crowleya (heh, wiedziałam, że będzie jakiś związek, kiedy pisałam o pojawieniu się Roweny kilka tygodni temu, a kiedy okazało się, że jest wiedźmą… wiedziałam już, co i jak). Jakim cudem zatem przetrwała te trzysta lat z okładem i dlaczego właściwie postanowiła zacząć działać dopiero teraz? Mam nadzieję, że twórcy mają na to pytanie naprawdę dobrą odpowiedź. Powstaje również pytanie: co teraz?

 Mamusia???

No właśnie. Jeszcze dwa sezony temu sprawa byłaby jasna. Po pierwsze, Crowley nie ujawniłby swoich zależności rodzinnych, bo to stawia go naprawdę w słabej pozycji, zwłaszcza że wiemy, iż mamusia nie żywiła do synka zbyt ciepłych uczuć. Po drugie, wyciągnąłby z niej wszystko, co tylko wiedziała, zwłaszcza na temat śmiertelnego dla demonów zaklęcia, a potem pozbyłby się ryzykownego więźnia. Jednak nieśmiało obawiam się, że w sezonie 10 nie mam co liczyć na powrót mojego ukochanego bezlitosnego Króla Piekieł, bo… wiadomo… „Uczucia…” Wprawdzie od uratowania Gavina upłynęło trochę wody w Missisipi, jednak po drodze Crowley poszlajał się nieco ze starszym Winchesterem i nadal miewa sentymentalne momenty. Obawiam się zatem, że mać Crowleya zostanie przy życiu i wywinie coś niespodziewanego lub – co gorsza – stanie się jednym z czynników, które sprowadzą Króla do roli komicznego przerywnika. Obym się myliła, bo oczywiście istnieje jeszcze opcja, że oboje rozpoczną współpracę, co może być absolutnie doskonale rozegraną historią. Oby, pani moja i bogini, oby! I oby przy okazji Crowley powrzeszczał nieco więcej – stęskniłam się.

Powiem tak – nie był to odcinek, który mnie zachwycił czy wbił w fotel. Był przyzwoity, jednak zbyt chaotyczny, za dużo było w nim wątków, które samodzielnie nie potrafią wypełnić całego odcinka, a są właściwie średnio interesujące. Mam jednak nadzieję, że wraz z odejściem Hannah uwolnimy się od anielskiej Misji, odejdzie też wątek Cole’a. Potencjalne przymierze rodu MacLeodów brzmi nieźle, obawiam się tylko, że to moje pobożne życzenia… No cóż, zobaczymy. 

Supernatural, 10x07 Girls, Girls, Girls, scen. R. Berens, reż. R. Singer, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, M. Sheppard i inni.