Tymczasem w naszej telenoweli…

Mam duży problem z tym odcinkiem. Po zapowiedzi spodziewałam się czegoś naprawdę potężnego, w końcu to midseason finale, zazwyczaj kończący się czymś potężnym, tak jak chociażby w zeszłym roku, kiedy to Gadreel okazał się stać za czynami Sama w ciągu ostatnich miesięcy i nie zawahał się przed zabiciem Kevina. Tym razem jednak dostałam odcinek trochę nudnawy, zdecydowanie przegadany, choć nie da się ukryć, że z motywem przewodnim, a nawet dwoma. To co? Do roboty!

 

 Dobrymi chęciami Piekło wybrukowane, drogi aniele...

Główny wątek tego odcinka to jednak wcale nie kłopoty Claire i Castiela, choć i owszem, to wysuwa się na pierwszy plan i właściwie taka interpretacja się narzuca. Motyw przewodni to jednak rodzina jako taka. Lepsza, gorsza, mniej lub bardziej patologiczna – do wyboru, do koloru. Pretekstem do tych rozważań są rzeczywiście poczynania Castiela i już niemal na samym początku zostajemy postawieni przed smutnym faktem rozpadu rodziny Claire – ojciec został nosicielem anioła i zniknął, matka nie mogła sobie z tym wszystkim poradzić i również zniknęła. Została babcia, ale do czasu. Rodziny zastępcze, ośrodki opiekuńcze – ciężko to nazwać idealną sytuacją, zwłaszcza jeśli pamięta się, jak dobrą rodziną byli Novakowie. Claire potrzebny jest ojciec i to nie tylko opinia dyrektorki ośrodka. Skoro jednak tego ojca nie ma, próbuje sobie go sama znaleźć. Trafia w naprawdę kiepskie łapy, jako że Randy jedynie udaje, że dba o swoje przybrane dzieciaki, tak naprawdę, stosując emocjonalny szantaż, zmusza je do kradzieży, a jeśli znajduje się w naprawdę kiepskiej sytuacji, nie zawaha się przed ich dosłowną sprzedażą w zamian za kilka miesięcy spokoju. Nie to, będzie następne…

Bardzo mi się podobało, jak oboje - Claire i Dean - jednym głosem twierdzą, że ketchup to warzywo.

Jednocześnie niemal jak w lustrze dostajemy wgląd w przeszłość Crowleya. Zawsze narzekał na swoją matkę i jej raczej słaby instynkt macierzyński, tutaj cała sytuacja zostaje tylko potwierdzona – próbowała go sprzedać za trzy świnie. Oczywiście, Crowley nie byłby Crowley’em, jeśli nie skomentowałby, że wart był co najmniej pięć, ale analogia jest dosyć wyraźna. Podobnie również jak Claire, jako dziecko został opuszczony i pozostawiony samemu sobie. Czy właśnie tak się tworzą potwory?

 

 Rodzinne spotkanie w Piekle. Brakuje jedynie Gavina...

Oczywiście, nie bądźmy naiwni, to nie Smerfy czy inne Troskliwe misie – w świecie Supernaturala nie ma miejsca na rodziny idealne, ale dostajemy w tym odcinku również przedstawienie tego, jak prawdziwy ojciec chociażby powinien się zachowywać. Tak, mówię tutaj o tej barowej przemowie na cześć Johna Winchestera, która sprawiła, że żołądek podjechał mi do gardła. Zdania w stylu „Był jej ojcem, dla niektórych to naprawdę wszystko” czy „Był obecny, gdy go potrzebowaliśmy” sprawiły, że naprawdę uwierzyłam w to, że chłopcy dostali w głowę o ten jeden raz za dużo (zwłaszcza Sam w tym sezonie). O ile dobrze pamiętam, chociażby w odcinku Very Supernatural Christmas ten idealny ojciec był idealnie przedstawiony – jako wielki nieobecny, nie będący w stanie nawet zadbać o swoje dzieciaki w Święta. Nigdy, przenigdy nie zapomnę też tego, co dosyć jasno implikuje Something Wicked… John Winchester wystawił swoje dzieci na przynętę, a potem miał jeszcze pretensje do starszego, że śmiał wyjść pograć na automatach, kiedy jego młodszy brat był w niebezpieczeństwie… DUH!!! Rozbawiły mnie również serdecznie przytoczone słowa jakoby autorstwa Winchestera Seniora – „Ja nie muszę być przez was lubiany, ja mam was dobrze wychować.” Wszystko mi opadło – ręce, cycki, włosy… No faktycznie, ideał ojca. Ktoś, kto wychował dzieciaki jak młodych komandosów, wystawiając ich na pierwszą linię frontu, stawiany za wzór… Poza tym nie chcę nic mówić, ale do dziś pamiętam, jak w Death’s Door wyraźnie pokazano, kto się o braci naprawdę troszczył. Ja rozumiem, sentymenty, skleroza, uderzenia w głowę i te sprawy, ale… Naprawdę? Jeden akt poświęcenia naprawdę nie zmaże tego, co starszy Winchester wyrabiał przez całe lata… Carver i spółka chyba natknęli się na Tumblrze na jakieś posty o Johnie i chcieli udowodnić fanom, że to dobry ojciec był… Jasne. Chociaż jak na rodzinę patologiczną, to może – w końcu nie bił i ich nie sprzedawał… A do kradzieży zmuszał, choć może nie bezpośrednio. Ale z innej strony może po kilku latach jedyne, co w głowach Winchesterów pozostało, to jakieś pozytywne wspomnienia.

 

  Tak, Cas, słuchasz opowieści dziwnej treści. 

 

Tuż obok wątków rodzinnych, które sprawiają, że miałam wrażenie, jakbym oglądała telenowelę brazylijską – ojciec spotyka córkę, matka spotyka syna etc., mamy też powracający temat Znamienia Kainowego, zasugerowany zresztą w poprzednim odcinku. Dean kłamał, jak to on ma w zwyczaju, bo Znamię nie tylko skłania go do zachowań co najmniej brutalnych, ale również zsyła na niego rozmaite koszmary, w których widzi siebie zbrukanego krwią zarżniętych wręcz ofiar. Można spokojnie założyć, że dokładnie tak samo działało na niego i w poprzednim sezonie, co tylko nasiliło się po wejściu w posiadanie Pierwszego Ostrza. Dean zatem wie, w którym miejscu się znajduje, pragnie tylko, by nie pociągnąć za sobą brata, a to można zrobić jedynie zbijając go z tropu… Starszy Winchester głupcem nie jest, pamięta zapewne objawy, które zdradzał nie tak przecież dawno i co? Ano próbuje podejrzenia od siebie oddalić, w najprostszy sposób, jaki przychodzi mu do głowy. Jedną z oznak bycia opętanym przez Znamię była całkowita utrata apetytu – w związku z tym Dean pożera hamburger za tostem, robiąc to wybitnie ostentacyjnie. Oglądanie komedii też jakoś nie wyglądało szczególnie szczerze… 

 

 Bro moment, który, przynajmniej dla mnie, był z lekka wymuszony.

Po co to robić? Żeby ochronić Sama. Ochronić go przed samą wiedzą, że coś niedobrego się dzieje, choć przecież młodszy brat doskonale widzi, co się szykuje. Jednak Dean pragnie się zabezpieczyć i w inny sposób, dosyć ostateczny. Powiem szczerze, że jeśli był w tym odcinku jeden moment, który mnie w jakiś sposób dotknął, była to właśnie rozmowa z Castielem i prośba o to, by w razie czego anioł nie zawahał się go zabić. Głęboko zakorzeniona (przez Johna Winchestera zresztą) potrzeba chronienia Sama sięga aż tak głęboko, o czym zresztą wiemy od finału drugiego sezonu. Czy na tym jednak polega bycie rodziną? 

 

 Lubię Casa w trybie "wojownik Pana". 

I wreszcie stało się, Dean uległ podszeptom Znamienia. Czy jednak naprawdę mamy powody do bicia na alarm? Niestety, albo robię się już niewrażliwa, albo scenarzystom naprawdę zabrakło pomysłów, jak właściwie pokazać takie „przejście na Ciemną Stronę”, ponieważ wybaczcie mój klatchański, ale finał to był po prostu czysty bullshit. Przepraszam, co Dean miał, na bogów, zrobić, kiedy kilku facetów ewidentnie nie planowało go pogłaskać po główce? Przyznaję, urządził niezłą rzeźnię, ale to była sytuacja „Ja albo oni”. Zdaje sobie sprawę z tego, co zrobił, czym jednak różni się wpakowanie kilku kulek w Olivię od posiekania kilku oprychów? Sytuacja jest dokładnie ta sama! Musiał zabić, to jest znowu tylko kwestia overkilla. Nie mówię, że dobrego, ale nie widzę powodu do takiego ataku paniki u Sama – twój brat, chłopie, już to zrobił raz, całkiem niedawno i wtedy jakoś nie drążyłeś tematu i nie wykrzykiwałeś zrozpaczonych słów. Inna sprawa, że wtedy nie miał takiej zwiechy, a to akurat u Deana nie oznacza nic dobrego.

 

 Bardzo mi się wizualnie podobała ta scena. Podświadomie oczekiwałam, że dom rozjarzy się szkarłatnym światłem, jak działo się w przypadku Kaina.

Wyjątkowo po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu odczułam odrobinę sympatii do Castiela, który się miota, powodowany poczuciem winy (tudzież kryzysem wieku średniego, jak to ładnie ujęto – podobnież była to improwizacja Mishy). Nie bez znaczenia zapewne pozostały tutaj ostatnie słowa Hannah, bo to, co mówi Cas w tym odcinku, ujęło mnie za serce – „Nie ma czegoś takiego jak jedyna praworządna ścieżka, są tylko ludzie, którzy robią, co mogą.” Tak, wreszcie usłyszałam w tym wszystkim tego anioła, który znalazł w czwartym sezonie dość siły, by zbuntować się przeciwko Niebiosom właśnie dlatego, dla ludzi i dla wolnej woli. Pamiętacie zresztą, podobnie mówił Gabriel – „Pewnie, że nie są doskonali, ale wielu się stara.” Mam teraz cichą nadzieję, że Cas pozostanie mniej więcej w tym miejscu, nie zacznie znowu blebrać o jakiejś Misji, a wątek niebiański pozostanie w zawieszeniu.

 

Ciekawi mnie, co teraz Castiel zrobi z Claire. Na pewno nie zostawi jej przecież ponownie w tym ośrodku, wątpię też raczej, by chciał ją przechować u Winchesterów w Bunkrze. Wprawdzie to Crowley zawsze powtarza, że ludzie w ich otoczeniu giną dziwnie często, ale myślę, że co nieco do Castiela przez lata zdołało dotrzeć. Mam tylko nadzieję, że zbuntowana nastolatka nie stanie się gościem serialu na dłużej, bo była, mówiąc szczerze, dosyć męcząca. Ot, osoba na raz, może dwa, akurat przydatna, by pomóc w rozwoju postaci. Wprawdzie zadano sobie dość trudu, by zmienić aktorkę na przebitce spod domu, ale liczę na to, że nie oznacza to dłuższego pobytu Claire na naszych ekranach. Zwłaszcza, że byłaby to tylko powtórka z rozrywki, ponieważ nie wierzę, że dziewczyna przekonałaby się do Casa i Winchesterów ot tak, po jednorazowej akcji. Nie po tym, jak przez lata jej modlitwy pozostały bez odpowiedzi. Nie po tym, jak już wie, że jej ojca w tym ciele już nie ma. Przy okazji – wreszcie kanonem stało się to, że dusza Jimmy’ego jest w Niebie od dawna, od finału 4 sezonu, kiedy to Castiel zginął z rąk Raphaela. 

 

 Rodzinne stosunki - wersja wybuchowa.

Dopełnieniem odcinka są sceny z Crowley’em i Roweną. Jak już wspomniałam, w sumie koresponduje to ładnie z głównym motywem, ale wydaje się takie trochę na siłę. Zupełnie nie widzę Crowleya zwierzającego się przypadkowemu demonowi odcinka. Nie widzę Crowleya, któremu w ogóle przez usta przechodzi zdradzenie tak istotnego przecież sekretu. Rowena jest bardzo potężną wiedźmą, a on ma wrogów i to licznych. Jedynym sensownym rozwiązaniem jest trzymanie jej w odosobnieniu pod kluczem, żeby nie wymyśliła czegoś głupiego i by nie było jej dane z nikim się sprzymierzyć. Jak bowiem pokazano, jego manipulatorskie talenty nie wzięły się znikąd – mamusia również kłamie na zawołanie i jest w stanie namotać tak, by osiągnąć swoje. I chociaż doceniam każdą scenę, w której mój Pan i Władca siedzi na tronie, to jednak całe to rodzinne przedstawienie było z lekka bez sensu i chyba tylko po to, by ukazać kolejną rodzinę, która się nagle odnalazła. Kurczę, aż mi się chce Amazing Grace śpiewać… Dało to też okazję do kilku fajnych tekstów Crowleya (imię, które przypomina chorobę weneryczną i to wcale nie zabawną), ale poza tym… Po co, że tak zapytam nieśmiało. Uwolnienie Roweny i jej ostatnie słowa do demonicy wskazują na to, że ona ma Plan. Trochę się tego boję, bo jak poprzednia wersja Crowleya była zawsze o kilka posunięć przed przeciwnikiem, tak ta się miota trochę bez sensu… Przy okazji – ciekawe, czy kiedyś wyjaśnią, jak Rowena właściwie przeżyła i kiedy właściwie wróciła do życia… bo skoro zna Bravehearta..

 

 

 Dobrze, tron mi się podoba. Ale to zwierzanie się przypadkowemu demonowi.... Yyyyyy...

Przyznam Wam się, że nie powalił mnie ten odcinek. Mam ostatnio wrażenie, że wszystkie epizody wykorzystujące motywy przewodnie sezonu (Znamię, Cas, Rowena i Crowley, brakuje jeszcze Cole’a) są zlepkiem przypadkowych scen, brakuje mi w tym wszystkim dramatyzmu. Przed nami długa przerwa, może po niej dostaniemy coś naprawdę dobrego?

 

Supernatural, 10x09 The Things We Left Behind, scen. A. Dabb, reż. G.N.Bee, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, M. Sheppard i inni.