Supernatural - jak go nie kochać? Cz. 3

Krążąc sobie po temacie, dotarliśmy wreszcie do ostatniego, ale wcale nie najmniej ważnego powodu, dla którego Supernaturala nie da się po prostu nie kochać (tak, to ta część, która zawiera znienawidzony przez obecnych na prelekcji slajd). Jest nim wspominana tu już kilkakrotnie Supernaturalowa Rodzina, czyli – dla niewtajemniczonych – fandom serialu. Unikalnym zjawiskiem jest jednak to, że częścią Supernaturalowej Rodziny otwarcie nazywają siebie również aktorzy, nawet jeśli występowali zaledwie w jednym odcinku. Ba, niektórzy z nich, jak Osric Chau, stają się naprawdę aktywną częścią fandomu, biorąc udział w wielu akcjach, łącznie z GISHWHES, o którym mowa będzie za chwilę.

 Tak, to właśnie zdjęcie z tej części prelekcji. Czujecie te ognie piekielne?
Fotka autorstwa Alethei.

Jak bardzo prawdziwe są to deklaracje, przekonaliśmy się chociażby tydzień temu, podczas anonimowych ataków na członków Supernaturalowej Rodziny, o których pisałam tutaj. Dla tych, którym czytać się nie chce, krótkie streszczenie. Tumblrowe blogi fanów Supernaturala, których autorzy kiedykolwiek napisali o swoich problemach z brakiem akceptacji lub zmaganiem się z depresją, zostały zaatakowane przez anonimowych spamerów, którzy w niewybrednych słowach radzili im, co powinni zrobić, by nie być dłużej takimi nieudacznikami i ciężarem dla świata. Skończyło się śmiercią jednej osoby, która nie potrafiła sobie z takim hejtem poradzić, kilka zostało hospitalizowanych. Niemal każdy z aktorów, którzy utrzymują jakikolwiek kontakt z fanami, zamieścił na Twitterze słowa wsparcia dla atakowanych członków fandomu, a już Mark Sheppard rozczulił mnie do łez, pisząc o tym, że 25 lat temu sam znajdował się w podobnej sytuacji, co atakowani i że chciałby teraz przytulić każdego.

Gdybym nie była oddaną fanką tego człowieka, pokochałabym go i tak od tego dnia.

Nie jest to jednak jedyna sytuacja, w której przekonałam się, że supernaturalowi aktorzy to naprawdę znakomici ludzie również w bezpośrednim kontakcie z czasami dosyć męczącym przecież fandomem i rzeczywiście czują się z nami związani. Tak, to jest ten moment, w którym wszyscy życzą mi spłonięcia na suficie niczym mać Winchesterów, ale muszę to napisać! Wiem o tym, bo miałam okazję kilku z nich spotkać osobiście, poobserwować, a nawet zamienić kilka słów. 

Uprzejmie donoszę, że to nie są wszystkie zdjęcia, które posiadam... :D

Byłam na dwóch konwentach supernaturalowych, których atrakcją, poza aktorami, są głównie kolejki. Tak, stoi się wszędzie – do wejścia do sali panelowej, do zdjęć, do autografów, do kolejki po vouchery, kolejkon akredytacyjny zawstydza warszawski Polcon, a by skorzystać z toalety, trzeba się uzbroić w cierpliwość, bo kolejka do damskiego wucetu jest przynajmniej dwukrotnie dłuższa niż zwykle. W efekcie, kiedy zdarzy się, że koło kolejki przechodzi Mark Sheppard, nieodmiennie uśmiecha się sadystycznie i oznajmia „Witamy w Piekle”. Ale to taka luźna dygresja... O czym ja to... A! Kolejka! Tegoroczny konwent majowy był o tyle trudny, że w ten weekend panowała tempreratura zdecydowanie nie brytyjska i nie wiosenna, obstawiałabym raczej tropiki, a klimatyzacja hotelowa padła. Wyobraźcie sobie teraz te setki ludzi stojących w ciasnych korytarzach, praktycznie bez wody, bo do najbliższego sklepu pół świata, a hiltonowy sklepik nie dość, że ceny miał paskarskie, to jeszcze nie przewidział popytu i świecił pustymi półkami. O złe samopoczucie nietrudno i zdarzyło się, że jedna dziewczyna nie wytrzymała i usiadła w kąciku, próbując dojść do siebie. Traf chciał, że przechodził tamtędy Jared, dostrzegł ją ze swojej łosiowej wysokości i natychmiast przysiadł obok, chcąc dowiedzieć się, co zaszło. Oczywiście, dziewczyna o mało nie zemdlała już z emocji, ale powiedziała, że się po prostu źle czuje, bo gorąco i w ogóle. Jared stwierdził, że nie może jej tak zostawić, posłał Clifa Kostermana (czyli swojego ochroniarza) po wodę i nie odszedł, dopóki nie był pewien, że wszystko OK. Moja przygoda była z kolei mniej drastyczna i zdecydowanie bardziej fangirlowa, ale zdecydowanie sympatyczna. Kiedy wraz z moimi towarzyszkami weekendu wyszłyśmy wreszcie z kilometrowej kolejki po odbiór zdjęć, postanowiłyśmy pójść do baru i się napić, bo w pewnym momencie człowiek nie ma już siły na nic. Nawet na panel Amandy Tapping. Idziemy plątaniną korytarzy, a tu znienacka przechodzi Jared... Jedynym, co wyrwało nam się zza zagrody zębów naszych było mało inteligentne „Hi Jared”. Nie czarujmy się, tekst, jaki słyszał miliardy razy (drugim tekstem, który słyszał biliardy razy, popisałam się na fotoopce *facepalm*). Jego reakcja była jednak przeurocza – przystanął, obdarzył nas szczerym padaleckim uśmiechem i przesłał nam całusa. *łup* Tak, o mało nas nie zbierali z tego korytarza.

Tym, co naprawdę unikalne, jest jednak to, że aktorzy doskonale wiedzą, jakiej Rodziny są częścią, doskonale zdają sobie sprawę z tego, do czego my – fani jesteśmy zdolni i potrafią tę niesamowitą energię ukierunkować we właściwym kierunku. Kiedy Gen i Jared spodziewali się pierwszego dziecka, poprosili, by nie przesyłać im różnych podarków, ale wesprzeć finansowo szpital dziecięcy St. Jude, zajmujący się badaniami raka u najmłodszych, obiecali też, że wpłacą drugie tyle. Zebrano 40 tysięcy dolarów, a Padaleccy rzeczywiście tę kwotę podwoili. Zresztą, fani do dzisiaj wysyłają do szpitala rozmaite zabawki, mające umilić małym pacjentom pobyt, niezmiennie z dopiskiem „From the Supernatural Family”. Mark Sheppard bardzo niedawno sprzedawał koszulki, z których dochód był wsparciem organizacji DCES, organizującej obóz dla dzieci z cukrzycą typu pierwszego, na którą chory jest młodszy syn Marka, Will.

Nieustannie działalność charytatywną prowadzi Misha Collins, założyciel fundacji Random Acts. Działa ona jakby na dwóch frontach, zarówno na mniejszą skalę, zachęcając sympatyków organizacji do wykonywania drobnych gestów przyjaźni i uprzejmości, które mogą pomóc zmienić świat, jak i na nieco większą, zbierając pieniądze w projekcie „Hope2Haiti” wspierającą przede wszystkim biedne organizacje dziecięce, mające kłopot z działaniem po trzęsieniu ziemi, która dotknęło wyspę w 2010 r. Zebrano dość pieniędzy, by pomóc w odbudowie sierocińca, zaangażowano się w to również niejako czynnie, ponieważ odbyły się dwie wyprawy na wyspę, mające na celu pomoc w budowie. Koszty były w całości opłacone przez uczestników. Innym przejawem działalności fundacji jest GISHWHES. Co to takiego? Jest to coś zwane scavenger hunt, podczas którego publikowana jest lista punktowanych zadań, wykonywanych według swoich możliwości i uznania przez piętnastoosobowe drużyny, bardzo często złożone z ludzi rozsianych po całym świecie. Ludzie robią to dla zabawy, ale jest to impreza charytatywna. Udział w szaleństwie kosztuje, najmniejsza opłata to 20 dolarów, pieniądze zebrane w ten sposób idą na Random Acts. Nie ukrywajmy jednak, że chodzi również o nagrodę główną. Jest nią spotkanie z aktorem w nietypowych okolicznościach przyrody, czy to w nawiedzonym zamku w Szkocji, czy na jachcie w Chorwacji. Dla fanów gratka nie z tej ziemi! Kolejne edycje GISHWHES biją rekordy Guinessa i daje to powód do dumy. Jedna z edycji pobiła dwa za największą tego typu zabawę (ponad 140 tys. uczestników z 69 państw) oraz za największą zadeklarowaną ilość dobrych uczynków (random acts of kindness). Szkoda tylko, że ostatnimi czasy część zadań jest możliwa do wykonania, jeśli zna się kogoś wpływowego, ewentualnie mieszka w Stanach lub Kanadzie... Niemniej, tym, co daje GISHWHES, są również nowe przyjaźnie, jako że drużyny często dobierają się przez sieć i przez moją również przewinęło się całe mnóstwo osób, z którymi cały czas jestem w kontakcie, a niektóre spokojnie mogę nazywać przyjaciółmi.

My, członkowie Supernaturalowej Rodziny, jesteśmy zdolni do największego szaleństwa. Podczas kręcenia serialu w 2011, ochroniarz Jareda i Jensena zamieścił na Twitterze takie oto zdjęcie i apel o przysyłanie kaczuszek z całego świata. 

Fani zareagowali szybko – w sumie na plan Supernaturala dotarło ponad 4 tysiące gumowych zabawek. Jedna z nich pojawiła się nawet na ekranie. Tym, co jednak niezmiennie mnie zaskakuje jest to, jak wielkie jest wśród fanów poczucie wspólnoty. Pierwszy przykład z brzegu to sytuacja z lotniska przed supernaturalowym konwentem. Siedziałyśmy z Martą padnięte jak ścięte lilie, jako że na Okęciu musiałyśmy być o 5 rano, lot przegadałyśmy, przesiadka we Frankfurcie trochę trwała... Kiedy w końcu runęłyśmy na miejsca przed bramką, wydawało się, że nic i nikt nie jest nas w stanie poderwać z miejsca. Siedziałyśmy w milczeniu, kiedy z tyłu padły słowa klucze „Mark Sheppard”. Odwróciłyśmy się, za nami siedziała grupka osób dyskutujących o serialu... Zadałyśmy tylko jedno pytanie – „Czy wy też lecicie na A12?” Odpowiedź twierdząca spowodowała niewątpliwy przypływ pobożności wśród współpasażerów. Jako że natychmiast zaczęłyśmy gadać w bardzo ożywiony sposób, śmiać się i ogólnie zachowywać się jak grupa doskonałych dawno niewidzianych przyjaciół, wszyscy bez wątpienia modlili się o to, byśmy tylko nie siedziały razem. Nie siedziałyśmy, zdobyłyśmy za to po części doskonałych towarzyszy na cały weekend, do dzisiaj zresztą pozostajemy w kontakcie. Na tymże zresztą konwencie miałam wrażenie, że otaczają mnie najmilsi ludzie świata. Ktoś stał w kolejce, mówiąc że mu słabo z głodu, jako że hotelowe śniadanie nie miało nic dla bezglutenowców, natychmiast druga osoba wyciągała z plecaka coś, co mogłoby się nadać, chociażby banana. Ludzie z Random Acts rozdawali wodę, kiedy tylko zorientowali się, jaka jest sytuacja z klimatyzacją. Mnie samej, po rzuconej żartobliwej uwadze na widok kogoś z jedzeniem, przyniesiono i wciśnięto muffinkę oraz żelki, bo „przecież gżdaczujesz i nie możesz stąd się ruszyć.” Ktoś wylosował bilet na spotkanie z aktorem, a nie był akurat dla niego na tym konwencie, oddawał możliwość takiego spotkania komuś, kto o tym marzył. Nie chciałam autografu od jednej osoby, oddałam go jego zagorzałym fankom w dłuuuugiej kolejce doń stojącej. Naprawdę, takiej wszechogarniającej życzliwości nie doznałam w wielu miejscach poza tym fandomem.

Czasami są to niesamowicie życzliwe gesty od ludzi, których nigdy się na żywo nie spotkało. Parę lat temu zaprzyjaźniłam się poprzed Facebooka z inną fanką Marka Shepparda ze Stanów. Doskonale nam się rozmawia, o wszystkim, nie tylko o Supernaturalu czy Marku, wysyłamy do siebie normalne listy i kartki... W najśmielszych snach nie spodziewałam się jednak takiej niespodzianki, jaką otrzymałam. Było to ze trzy lata temu, Leslie zwierzyła mi się, że jedzie na kolejny konwent supernaturalowy i już nie może się doczekać. Zazgrzytałam zębami z zazdrości, wypytałam o szczegóły i jacy ci nasi aktorzy są w realu, pogadałyśmy luźno i tyle. Kilka miesięcy później ona oznajmia mi, że wróciła, opowiedziała, podzieliła się zdjęciami, a później wspomniała, że wysyła mi pewien drobiazg, taką pamiątkę z konu. Drobiazg przyszedł, ja otworzyłam kopertę i... zdębiałam. W środku znajdowało się moje ówczesne profilowe zdjęcie, wydrukowane w formacie A4 na papierze fotograficznym, a na nim... autograf Marka Shepparda. Na dołączonej karteczce widniały słowa: „a dołączonej karteczce widniały słowa: „You may not seen Mark yet, but he has now seen you.” Przyznam się bez bicia, łzy mi pociekły, zwłaszcza jak się dowiedziałam, że w spisku była również moja najlepsza przyjaciółka, która Leslie to zdjęcie w dobrej jakości dostarczyła i trzymała język za zębami przez cztery miesiące. Bogini droga!

A teraz wyobraźcie sobie, że mam na ścianie swoje zdjęcie z gryzmołem... Tak, te zawieszone spojrzenia osób, które nie wiedzą, o co chodzi...

Nie była to jedyna taka sytuacja. W październiku tego roku odbywał się kolejny konwent, na który jednak nie pojechałam ze względów finansowych (nie pytajcie, ile taki wyjazd kosztuje w sumie). Przed nim skontaktowała się ze mną jedna z zapoznanych na wcześniejszych imprezach koleżanka i zapytała, czy chciałabym jakiś autograf od osób obecnych na tej edycji. Odpowiedziałam, ze i owszem, chciałabym, ale nie mam pieniędzy, więc nie ma o czym mówić. W następnej wiadomości mogłam przeczytać: „I’m not asking if you have the money, I’m asking whose autographs you want.” Nie mylicie się. Dostałam je w prezencie urodzinowo-bożonarodzeniowym. 

Zdjęcie Timothy'ego jest absolutnie urocze :)

I jak tu nie kochać takiego fandomu? A idąc za ciosem, jak tu nie kochać serialu, z którego to wszystko się wywodzi, którego istotą jest Rodzina, nie tworzona tylko przez więzy krwi. Jestem członkiem fandomu SF&F od dobrych 16 lat i spotkałam naprawdę wielu cudownych ludzi, ale największe ich stężenie znajduje się właśnie pośród fanów Supernaturala. Mamy nawet swój hymn, oficjalnie uznany w serialu.

I to by było na tyle... Wiele tych powodów, dla których warto kochać jeden serial, cieszę się jednak, że wszystkie istnieją. Bo moje życie byłoby bardzo inne gdyby nie ta miłość...