Piekielnie... ale nie w dobrym tego słowa znaczeniu!

Trochę mi zeszło, ale przez to, że chwilowo mamy malutki kolejny hellatusik, nadgonię w terminie regularnej recenzji. Z góry przepraszam, ale Pyrkon i życie to jednak czasami combos niespotykany i piękne plany biorą w łeb.

Dostaliśmy wreszcie odcinek poświęcony głównemu wątkowi i przyznam szczerze, że na niego czekałam. Nie lubię bowiem tego, co Carver od pewnego czasu uskutecznia – MOTW, MOTW, MOTW, a potem na sam koniec bardzo przyspieszamy wątek główny. Sezon 11, nie najgorszy jeśli chodzi o to, co dzieje się na pierwszym planie, zwłaszcza w porównaniu z 10, międli dwa główne wątki, które zdecydowanie wymagają więcej niż tylko finałowego wykończenia głównego villaina. Naprawdę nie chciałabym, by nagle Ciemność i Lucyfer zostali załatwieni w piętnaście minut. To naprawdę nie jest poziom lewiatanów. Tak więc czekałam, czekałam i… się rozczarowałam.

Trzeba przyznać, że "best friend" Roweny jest nieco lepiej dobrana niż w przypadku jej syna.

Przede wszystkim – Rowena! Pierwszy raz podczas oglądania SPNa zdarzyło mi się premierowy odcinek przerwać, przejść się dla ukojenia nerwów i wrócić po pomyciu garów – to bardzo pomaga ochłonąć. Taka byłam zadowolona, że ją diabli wzięli, a tu niespodzianka! Powraca. Zgrzytam zębami niemożebnie, bo nie jest to coś, co mnie cieszy. Kupuję jednak jej zabezpieczenie, bo sama zadawałam pytanie, jakim cudem tak naiwna wiedźma przetrwałaby stulecia… Aż mi się cudowna seria o rodzinie Droodów i Molly Metcalf przypomina. Nie zmienia to faktu, że Rowena jest po prostu rozwiązaniem „Deus ex machina”, jako że oczywiście tylko ona może zastawić pułapkę na Lucusia. Chciałabym nieśmiało przypomnieć, że w Piekle nadal biega sobie pewien chomiczek, który był dawną przeciwniczką Roweny i zapewne posiada potęgę co najmniej równą jej. Jak zwykle zapomniany element, a wielka szkoda, bo Wielki Kowen mógłby być naprawdę dobrym rozwiązaniem.

Dalej – Ciemność. Amara dochodzi do siebie dzięki magii wiedźmy i daje próbkę swoich możliwości. Znowu. I znowu tak naprawdę nic to nie robi. Owszem, daje popis, zaciemnia na chwilę niebo i… to wszystko. Pamiętacie te zombie na początku sezonu? No tak, ja też ledwo ledwo. A tak marudziłam, ze nie chcę zombie apokalipsy w Supernaturalu! Ale przynajmniej coś by się, do diabła, działo! Tymczasem ciocia Amara i siostrzyczka Amara będzie znowu próbowała apelować do Boga, tym razem używając jego niegdyś ukochanego anioła. Powodzenia życzę.

Drugi raz Rowena, bo bardzo mi się to ujęcie podoba.

Drażni mnie to, mówiąc szczerze, bo doszliśmy do momentu, w którym pewnym rozwiązaniem byłoby pozbycie się Lucka, a przez to i Castiela, który naprawdę już przeżył swój najlepszy czas w serialu. Dosyć naturalną reakcją Ciemności powinno być rozwalenie archanioła na małe kawałeczki, miałaby na tyle mocy – wszyscy pamiętamy, kto zabił Rafała – Cas napchany duszami z Czyśćca. Zwłaszcza w kontekście tego, o czym później wspomina – że zaufała mu już raz, teraz nie zamierza. Oczywiście, zamiast go zabić jak bogowie przykazali, w końcu tak powinna wywrzeć zemstę na bracie, będzie go torturować. Bitch, please.

Castiel przecież będzie się musiał przebudzić. Na razie siedzi sobie w wyimaginowanej kuchni Bunkra i ogląda kreskówki czy inne stare seriale. Nawet na Deanie mu nie zależy. Acha. Czyli dzieje się dokładnie to, co przez kilka ostatnich sezonów – Cas jest totalnie i absolutnie zbędny. Ale nie wiadomo, jak zareagowaliby fani, więc do diabła z jakimkolwiek napięciem, głównej czwórki nie zabijamy. Wszyscy inni, czemu nie… Bogini, gdzie ten serial, w którym NIKT poza Winchesterami nie był bezpieczny?

O, to moja mina przy tym odcinku!!!

I tak, wiem, nikt nie umiera w Supernaturalu naprawdę, przynajmniej dopóki nie zobaczymy anielskich skrzydeł wypalonych na ziemi lub błysku w oczach demona po potraktowaniu go nożem Ruby. Niemniej, są postaci, którym się naprawdę należy. Są też takie, które powrócić nie powinny. Ze spoilerów wiemy, że pojawi się Wielki Nieobecny, ale to ma sens, jego nikt przy okazji nie zaciukał. Boję się jednak tego, że pojawić się może też i kto inny, zważywszy ostatnie ożywienie fanów wobec wypowiedzi na Twitterze: Gabryś. I tak, kiedyś bym się ucieszyła, teraz byłby to naprawdę jeden z ostatnich gwoździ do trumny: on się poświęcił dla ludzkości, nie negujmy tego. Ale pisałam już na ten temat, więc może nie będę się powtarzać. Powiem tylko, że nieco przeraziła mnie uwaga, że archanioł wygnany przez Pana nie da rady wykorzystać jego mocy… Bo w podtekście niemal usłyszałam sugestię, że inny może może… Jasne, w Klatce jest jeszcze Michał, znowu mamy w łapie Rowenę… kto wie?

Winchesterowie zachowują się jak zwykle: czekają na to, aż ktoś im poda pomocną dłoń (Boga) i nawet jeśli czują, że coś nie ma sensu, idą na to, znowu ufając komuś, komu nie powinni. Zastanawiają mnie tylko słowa Deana o nowym ciele dla Lucyfera… Jakoś nie zauważyłam, by miał kogoś pod ręką poza… jego bratem. Już raz udało mu się podstępem skłonił Sama do przyjęcia anioła, czyżby szykował się dubelek? A może liczył na to, że jako goła Łaska (dzięki bogom za polskie znaki) Lucyfer nie będzie specjalnie groźny? Nie rozumiem.

Wspólnicy zbrodni. Ooo, po raz trzeci pojawia się Rowena. Coś jest nie tak.

Tak samo jak w sumie nie rozumiem Lucyfera, bo te jego odwiedziny w Niebie były jakieś takie… bez ikry. To w końcu chce zwerbować te anioły czy nie? Owszem, wszyscy wiedzą, że jest groźny, że jednym ruchem może ich zdezintegrować, ale właściwie dlaczego mieliby za nim pójść? Jedyne, co im daje, to słowa, słowa, słowa… Mam wrażenie, że ta cała scena była li i jedynie po to, by zapełnić czas w odcinku.

Zresztą, podobnie jak dyskusja o niczym między Crowley’em a Winchesterami. Dyskusja, w której moje nadzieje odnośnie Króla Piekieł legły sobie radośnie w gruzach. Liczyłam na naprawdę sensowny plan, z jakim by przyszedł. Tymczasem Crowley wali na oślep, jest zaślepiony żądzą zemsty za doznane upokorzenia i nawet się nie zastanawia, co robi. Dlaczego? Och dlaczego? A przepraszam, odpowiedź padła: “I don’t have to reasonable. I am the King.” Dziękuję, nie mam więcej pytań. Drogi Jeremy, tym, co czyniło Crowleya wyjątkowym, była jego unikalna jak na czarne charaktery w tym serial umiejętność myślenia! Rozsądnego myślenia! Tymczasem dostajemy rozhisteryzowanego watażkę, który przypomina mi Crowleya tylko i wyłącznie vesselem. Nie należy się zatem dziwić temu, że widok lania spuszczanego Crowleyowi przez Lucyfera sprawił, że zaledwie wzruszyłam ramionami i napawałam się Markiem Pellegrino. Coś poszło bardzo bardzo źle.

To się jeszcze ponapawam!

Nie wiem, dałoby się ten odcinek rozegrać zupełnie inaczej, bez bezsensownych fillerów i scen nic niewnoszących. Nie rujnując mitologii już całkiem. Czego się jednak spodziewałam, skoro scenarzystami byli Brad Bucker i Eugenie Ross-Leming? Oni naprawdę powinni się już nauczyć, że przypadkowy zestaw scen nie tworzy dobrej opowieści!

Supernatural 11x18 Hell’s Angel, scen. B. Buckner, E. Ross-Leming, reż. P. Sgriccia, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, M. Sheppard i inni.