Ach te wiedźmy!

Po naprawdę fatalnym wznowieniu serialu po hellatusie, ale i kapitalnej anielskiej opowieści, sytuacja się zdecydowanie poprawiła. Znowu mamy MOTW, a teraz z potworami, które zawsze robiły dobre odcinki, żeby wspomnieć tu chociażby o Malleus Maleficarum. Przyznam, że trochę się bałam obecności Roweny, ale wyjątkowo mi ruda tym razem nie przeszkadzała.

Jedynym, czego mi w tej scenie brakowało, była przebitka na jakiegoś nieszczęśnika, wijącego się jak Dean bawi się laleczką.

Wręcz przeciwnie – pasowała do całej sytuacji, a bardzo podobało mi się powiązanie jej historii z historią Loughlinów. Miło wreszcie poznać trochę jej punkt widzenia, w końcu nie jest jedynie „tą złą wiedźmą” z Piekła rodem, mamusią Crowleya. Rozmowa z Deanem, a potem z Catrioną dała nam bardzo interesujący wgląd w przeszłość Roweny, która wcale nie była taka różowa, jakby się mogło wydawać. Opowieść o tym, jak pojawiła się na progu Loughlinów, jest opowieścią wyjątkowo smutną i sprawia, że człowiekowi robi się wiedźmy po prostu żal. Jasne, ma swoje za uszami, nadal jej nie znoszę, ale jest to informacja cokolwiek manipulująca naszym stosunkiem do postaci. Co więcej – równie ciekawą informacją jest ta, że to brytyjscy Ludzie Pisma stali za jej opuszczeniem Szkocji. Oznacza to, że w przypadku nieuniknionej konfrontacji, Winchesterowie będą mieli nieoczekiwanego sprzymierzeńca. Albo wprost przeciwnie. Jeśli Mary rzeczywiście zaangażuje się w działalność Anglików, bracia mogą nie chcieć się w to mieszać albo mogą chcieć jej pomóc. Teraz są winni Rowenie przysługę. Wprawdzie mowa jest o małej, jednak niewykluczone, że mogłaby ona przybrać taką nieoczekiwaną formę. Zaczyna mnie to ciekawić i mam tylko nadzieję, że nikt o tego drobnego szczegółu nie zapomni.

Doprawdyż doskonały dowcip :P

Zaskakuje mnie, jak bardzo potężna jest magia w ostatnich sezonach. Wprawdzie zawsze można było się spodziewać czegoś naprawdę dużego ze strony wiedźm, we wcześniejszych latach wszelkie magiczne sztuczki miały na ogół coś wspólnego z demonami i paktami. Od jakiegoś czasu już nie. Księga Przeklętych, Czarny Kodeks… Wielki Kowen, za którym tęsknię rozpaczliwie – czy ktoś jeszcze karmi tego malutkiego chomiczka w Piekle czy zginął zapomniany, kiedy dokonała się tam zmiana władzy? Tęsknię za koncepcją Wielkiego Kowenu, tak przy okazji. Nie wierzę, że odcięcie jednej głowy wiedźmiego towarzystwa i zglanowanie Baby Jagi załatwiło temat na dobre, wydaje się to raczej niemożliwe. Niezmiennie mam więc nadzieję, że do sprawy wrócimy, a na razie można rozkoszować się drobnymi przyjemnościami w stylu druidzkiej rodziny posiadającej księgę o niesamowitej mocy i dysponującej wieloma niezwykłymi zaklęciami… Bardzo okrutnymi zaklęciami.

Witamy pana Gale'a po raz trzeci w SPNie. Zaliczył ofiarę, zaliczył demona, teraz wiedźmę... :) Powinien dla odmiany następnym razem wystąpić jako anioł. 

Bracia przeszli przez wiele – Piekło, Apokalipsa, Czyściec i inne tego typu przyjemności, a jednak jeszcze się trzymają – czasem lepiej, czasem gorzej, ale dają radę, dosyć często przy wsparciu lokalnego businessu gorzelnianego. Właściwie żadne zagrożenie fizyczne nie daje im rady, bo jeśli zejdą, to ktoś jakimś cudem ich i tak wskrzesi (choć pytanie, który Żniwiarz w ogóle teraz zamieni z nimi choćby jedno zdanie po śmierci Billie). Jednak perspektywa utraty pamięci, mentalnego powrotu do stanu niemowlęcego, jest doprawdy przerażająca. Zemsta naprawdę doskonała. I tak, przerażenie bierze i dreszcz przechodzi, kiedy obserwuje się Deana recytującego do lustra zdania potwierdzające jego tożsamość, nawet jeśli chwilę wcześniej śmiało się z jego zaników pamięci w barze, prób nazwania lampy, a radość na widok Scooby’ego była radością zza czwartej ściany, bo wszyscy kiedyś widzieli memy porównujące Winchesterów i Gang Scooby’ego. Jensen jest aktorem wielkim, był w stanie to uciągnąć, zapewniając nam zarówno chwile łzawe, jak i radosne, jednak na pewno nie pozostawiające obojętnymi.

 Fani narzekali ostatnio na liczne rozmowy w Impali...? Będzie rozmowa w łazience!

Chyba jeden z najśmieszniejszych motywów w tym odcinku.

Łapki w górę, komu się przypomniało Yellow Fever i Dean oferujący, że zajmie się latarką :)

Niestety, znowu wracamy do koncepcji Samsell in Distress i naprawdę trochę mnie już szlag trafia, kiedy młodszy Winchester lezie jak ta sierota w pułapkę. Więcej – wiedzieli, z jaką magią mają do czynienia – dlaczego Rowena nie przygotowała mu hex baga, który przynajmniej częściowo ją blokował? Tak, nie zgłębiła Księgi, niemniej jednak bez wątpienia mogłaby ofiarować coś, co dałoby mu jakąkolwiek przewagę. A tak Sammy ma jak zwykle wyglądać uroczo, kiedy uderza w półkę z książkami i popisać się rozplątywaniem najbardziej skomplikowanych węzłów. To naprawdę staje się już powoli uciążliwe.

Niemniej jednak to chyba jedyna rzecz, którą mam do zarzucenia temu odcinkowi. Było bardzo smacznie i mam nadzieję, że trafi nam się jeszcze trochę wiedźm...

A w bonusie jeden z memów :)

Supernatural 12x11 Regarding Dean, scen. M. Glynn, reż. J. Badham, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, R. Connell, V. Gale i inni.