Monotematycznie: cathiowe jaredowe wrażenia

Będę dzisiaj bardzo okrutna i z braku nowego odcinka zacznę swój cykl wspomnieniowy, znaczy będę opisywać moje wrażenia ze spotkań z supernaturalowymi aktorami. Nie spodziewajcie się długich epistoł (oczywiście poza jednym przypadkiem), to bardziej takie impresje niż klasyczne sprawozdania. Wierzcie mi, nie da się zapamiętać wszystkiego, zwłaszcza z paneli, szczególnie jeśli się na nich gżdaczuje. 

I tak, wiem, że będziecie mi życzyć spłonięcia na suficie niczym mać Winchesterów.

To co, zaczynamy od Jareda?

 Zważywszy, że na sali było około tysiąca osób, a miejsca w pierwszym rzędzie są bardzo słono dodatkowo płatne, te monitory ratowały nam życie.

 Jak widać, Jaredowi ciężko zrobić zdjęcie, na którym on się nie rusza. Chomik zapewne powiedziałaby, że zna ten ból - jej próby zrobienia mi nieporuszonych zdjęć podczas prelekcji są nieustające.

Jared jest dokładnie taki, jak się wydaje – przesympatyczny energetyczny szczeniak. Na scenie szalał, siedział na oparciu krzesła, traktował wszystkie pytania bardzo poważnie. Zapytany, czy Gen wróci do serialu albo na konwenty, odparł, że do serialu na pewno nie, ale jak tylko odchowa dzieciaki, zacznie na pewno uczestniczyć w konwentach. Padło również pytanie o jego ulubiony odcinek – jest to Death’s Door, również dlatego, że mało w nim Sama, więc Jared mógł go oglądać jako fan. Jeśli chodzi o te zabawne, zdecydowanie i niezmiennie The French Mistake.

 Zrobienie dwóch ostatnich zdjęć było możliwe tylko dzięki temu, że gżdaczowałam i stałam stosunkowo blisko. Odległość to jedno, te cholerne światełka z tyłu to drugie. Ilość zdjęć, na których mam absolutnie ostre światełka i nieostrych aktorów jest wielka jak głupota emocjonalna Winchesterów.

Bardzo żywo reaguje na fanów. W hotelu panował zaduch, jakaś fanka źle się poczuła i siedziała osowiała z boku. To właśnie Jared był osobą, która ją zauważyła, posiedział z nią, dał jej wodę – był naprawdę niesamowity. Nasze przeżycie było zdecydowanie mniej dramatyczne, za to przesympatyczne – szłyśmy uchetane po  straszliwej kolejce, po drodze spotkałyśmy Jareda, rzuciłyśmy nieśmiałe „Hello Jared” i w odpowiedzi dostałyśmy przesłanego całusa i uroczy uśmiech. No i faktycznie, Jared jest cholernie wysoki i oczywiście musiałam na fotoopce palnąć idiotyczne „Aren’t you tall?”. Brawo. Bardzo oryginalnie, Cathiu.

 Wiem, wiem, mam spłonąć na suficie niczym mać Winchesterów. Jaki on jest cudownie mięciutki...

Jak łatwo sobie wyobrazić, kolejka do autografów ciągnęła się przez korytarze i spokojnie sprawiała, że Piekło wydawało się miejscem przyjaznym. Mimo to, Jared znajdował czas, by zamienić z każdym dwa, trzy zdania, chwaląc koszulki czy cosplay. Nie wiem, co takiego jest w tym człowieku, że ma się wrażenie, jakby rozmawiało się z kumplem, dawno niewidzianym, ale jednak.