piątek, 25 marca 2016

Jakie cudeńko!

Wybaczcie milczenie w ubiegłym tygodniu, ale trochę rzeczy mi się nawarstwiło, w tym prelekcja do przygotowania na Pyrkon, która trochę mi zajęła. Dzisiaj też będzie jakby krócej, bo jestem na wyjeździe świątecznym i w wiadomym szale przygotowań, ale muszę się podzielić moją wielką radością.
 
Bobby!!! Rufus!!! O mamo, dopiero w tym momencie zrozumiałam, jak ja za nimi tęskniłam. Obaj panowie niezmiennie znajdują się w mojej piątce ukochanych postaci, nie mogłam (i w sumie nadal nie mogę) odżałować ich zejścia, zwłaszcza że obaj zeszli totalnie bezsensownie… Rufusowa śmierć w And There Were None i odejście Bobby’ego w Death’s Door to moja niezmienna trauma, nieomalże na równi z kainową i gabrielową. Słyszałam o tym, że mają powrócić, ale powiedzmy sobie szczerze – ostatnio powroty jakby scenarzystom nie wychodzą (Mishowy Lucyfer *gwiżdże niewinnie*), więc trochę się obawiałam… Tak bardzo niesłusznie!

Pomysł na „zgranie” łowów obu teamów w rewelacyjnym montażu jest naprawdę znakomity i pokazuje, że nasi bracia nie są tak naprawdę wyjątkiem w łowieckim świecie – oczywiście, poza tym, że są wybrani do niesamowitych rzeczy: bycia vesselami i obiektami westchnień istnień pradawnych i mrocznych – każdy łowiecki zespół pracuje w ten sam sposób. No, może brakuje im dostępu do niektórych baz danych, żywych i martwych. Tudzież Ludzi Pisma. Do niektórych rzeczy należy dojść w ten najcięższy z możliwych sposób – nawet jeśli oznacza to wdrożenie reguły numer jeden, którą bracia Winchesterowie niemal konsekwentnie ignorują – dla nich zawsze to było albo wszystkich, albo nikogo. Bo im się odmienia w zależności od sklerozy scenarzysty. 

Bardzo podobało mi się odtwarzanie kroków starszego teamu przez team młodszy. Wreszcie widać ten łowiecki modus operandi, to ich gremialne przebywanie w tanich motelach… Mamy też po przerwie kolejny odcinek z Salt and Burn i absolutnie cudowne sceny z kopaniem grobów. Zawsze się zastanawiałam, jak oni są w stanie po ciemku w nocy rozkopywać te wszystkie miejsca pochówku i jak to robią bez zmrużenia oka i bólu w karku. Nieliczne są przypadki,  w których widać ten łowiecki wysiłek – ostatni taki to stos pogrzebowy Charlie. Rozczulił mnie też widok Bobby’ego z koparką – po raz kolejny, bo wszyscy pamiętamy, co Rufus chciał dostać na Hanukę, po tym jak zobaczył błyskawiczne wykopanie miejsca spoczynku w Weekend at Bobby’s. Oczywiście, mój zdrowy rozsądek się w tym momencie zawiesił, ale urok nawiązania i pomysłu jest niezaprzeczalny!

Ten odcinek przypomniał mi jednak, jak bardzo naciągane są niektóre rozwiązania fabularne. Jasne, w pewnym momencie nasi bracia byli poszukiwani przez prawo, potem bodajże agent Hendricksen odnotował, że zostali zabici, więc ta jedna nieścisłość odpada. Jak im się jednak udaje udawać tych agentów FBI w cywilu (zwłaszcza w przypadku Rufusa i Bobby’ego), pozostaje dla mnie zagadką Wszechświata. Plus, powiedzmy sobie szczerze, Impala jest zadbana i w ostateczności można zaakceptować to, że FBI w niej się rozbija, zupełnie jednak nie widzę agentów rządowych w rzęchu Bobby’ego. To są te momenty, kiedy zawieszenie niewiary idzie u mnie na grzyby.

Podobało mi się jeszcze jedno – piękna paralela między obecną sytuacją braci (Ciemność) a tą kilka lat temu (Apokalipsa) – zawsze coś się dzieje, zawsze jest jakieś zagrożenie. Pokazuje to też, jak bardzo Bobby był potrzebny naszym chłopcom – przecież ta mina Deana mówiła dosłownie wszystko! Tęsknota i rozpacz, mimo wszystko nie ukojona. A fakt, że to Winchesterowie uratowali tak naprawdę swojego starego mentora, sprawia, że łezka mi się w oku kręci… Piękny odcinek… 

A korzystając z okazji, chciałabym Wam życzyć szalonych zajęcy i pisanek z odpowiednimi dekoracjami. Jak byłam nastolatką i czytałam Sagę o Ludziach Lodu, malowałam mandragory na jajkach. I TIEfightery ;) Dużo słońca! 

Supernatural 11x16 Safe House, reż. S. Pleszczynski, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, J. Beaver, S. Williams i inni.

piątek, 11 marca 2016

Dwunastka u bram...

No i stało się. Ogłoszono przedłużenie Supernaturala o kolejny sezon. Nie wiem, mówiąc szczerze, jak na to zareagować. Z jednej strony się cieszę, z drugiej naprawdę przypomina się przebój Perfectu. Bo czy tak naprawdę to dobra wiadomość?

Dzisiejszy wpis ilustrują ulubione cathiowe zdjęcia chłopców w duecie :)

Chłopcy będą radować nasze oczy kolejny rok dłużej. To cieszy, bo wsparcie estetyczne zawsze się przydaje, a pojedyncze odcinki naprawdę wysyłają nas w kosmos. Niestety, problem polega właśnie na tych „pojedynczych odcinkach”. Tak siakoś do sezonu 6 włącznie jestem w stanie nazwać niemal każdy jeden, mniej więcej wiem, kto gdzie i kiedy. Po szóstym sezonie zaczynam mieć problem. Siódmy sezon pragnę zapomnieć na wieki (Booooooobbbbbyyyy…), ósmy nie był zły, pojedyncze pamiętam całkiem nieźle, nie da się ukryć, że głównie ze względu na pojawiającego się tam wtedy jeszcze guest stara, podobnie z dziewiątką. Dziesiątka nie istnieje – może poza The Executioner’s Song – i tak, Kartagina powinna zostać zniszczona, a zabicie Kaina to grzech śmiertelny scenarzystów. Jedenastka… całkiem dobrze żre, ale ostatnio ma sporo wad, na czele z Mishą w roli Lucyfera, który tej postaci po prostu nie daje rady.



O tym wsparciu estetycznym właśnie mówię. Jak miło popatrzeć...

Jeśli więc przedłużamy taki serial o kolejny sezon, dajmy mu nową jakość. Nie wymyślajmy przypadkowego villaina z czterech liter, bo nam nieoczekiwanie sezon przedłużyli (ojej, wcale się nie spodziewaliśmy). Zaryzykujmy, do cholery, stwórzmy akcję na co najmniej trzy! Najwyżej fani zostaną z cliffhangerem – nie stanie się tak po raz pierwszy, nie po raz ostatni. Tak, jestem Browncoatem. Tak, płaczę po Constantine. Obecnie niby wszystko z siebie wynika, ale tak jakoś na siłę… Nie wspominając już o idiotycznym rozwiązaniu wątku Znamienia Kainowego, czyli Ciemności. Która jest równie straszna i wymykająca się prawom euklidesowej geometrii, co lewiatany… Zieeeeeew.


Niektóre zdjęcia promocyjne są... o mamusiu, mamusiu...

Dodatkowo, ośmielmy się zabić pewne postaci. Tak, wiem, to Supernatural, tu się nie zna dnia ni godziny, jednak śmiem twierdzić, że to hasło się jakoś tak zdewaluowało. Pojedyncze postaci, nawet faworyci fanów mogą ginąć – Charlie czy Kevin (i tak, nadal nie przepadam za Charlie), ale jeśli chodzi o główną czwórkę, powiedzmy sobie szczerze – są bezpieczni. A to jest fatalne rozwiązanie. Jasne, to jest serial o Winchesterach, więc wiadomo, że są nie do ubicia, ale Castiel i Crowley – z całym należnym szacunkiem i miłością – już są wyeksploatowani jak cholera i obecnie snują się po ekranie bez sensu. Crowley nie miał dobrze poprowadzonego wątku od finału dziewiątki, a Castielowi należy się już od siódemki, powiedzmy sobie szczerze.


Wieki całe nie było nic lepszego. Źródełko gifa: Tumblr.


Wniosek? Może być fajnie, o ile Carver będzie w stanie zaryzykować i podjąć jakieś sensowne decyzje. Niestety, nie wydaje mi się – za bardzo boi się reakcji fanów, choć moim zdaniem, niesłusznie. To trochę jak z Epizodem VII – niby wszyscy twierdzą, że jest taki świetny, a kiedy poda się na tacy sensowną krytykę, nie bezmyślny hejt, wszyscy się zgadzają… Pomarudzilibyśmy, pomarudzilibyśmy (albo i nie), a potem zanurzylibyśmy się w świat drogi, w świat braci, których takich właśnie pokochaliśmy… Najlepiej z Potworami Tygodnia!


Bo to jest opowieść o dwóch braciach. I nic innego nie jest potrzebne.
Źródło grafiki: Tumblr.

sobota, 5 marca 2016

Lucyfer... jest nudny!

Nie ma Supernaturala, trzeba oglądać coś nowego. Wprawdzie od jakiegoś czasu robię sobie rewatch Babylonu 5 oraz wszystkiego z Peterem Cushingiem, na czym tylko uda mi się łapy położyć (a łatwe to nie jest), ale czasami człowiek pragnie zapoznać się z tzw. „nowościami na rynku”. Już dawno miałam się zabrać za Lucyfera, jednak do tej pory jakoś brakowało mi ochoty. Ale na hiatusie wszystko ryba, więc w końcu obejrzałam. I wiecie co? I nie rozumiem zachwytów.


Serial oparty jest na serii komiksów autorstwa Mike’a Careya, którego wielce poważam. Główny bohater pojawił się po raz pierwszy jednak zupełnie gdzie indziej – w naprawdę kultowym tytule Neila Gaimana – Sandman. Jako postać jest ciekawy – archanioł znudzony Piekłem, który postanawia odkryć ludzkość, a przy okazji nieco się zabawić. Twórcy inspirowali się, rzecz jasna, Rajem utraconym i zrobili to wybitnie udanie. Komiksy odniosły sukces, postać protagonisty jest wybitnie ciekawa, elementy Urban Fantasy obecnie w modzie… Cóż zatem może pójść źle?

 „We play safe. Most of us do, most of the time... but Lucifer doesn't know the meaning of safe, and he never bothers to look down at the tramlines. He goes wherever the hell he likes, picks his fights where he finds them and generally wins... following [his] own will and [his] own instincts to the very end of the line, no matter what the obstacles are star.”

Tak Mike Carey pokrótce scharakteryzował swojego bohatera i nie da się ukryć, że całkiem nieźle to pasuje również do kreacji serialowej. Lucifer Morningstar ma konwenanse głęboko gdzieś, robi to, na co ma ochotę i nie obchodzą go konsekwencje… Brzmi jak świetny kandydat na serialową gwiazdę? Zgadza się, brzmi. I nie tylko brzmi – zostało wykorzystane już dobre kilka razy, na czele z The Mentalist, gdzie Patrick Jane jest dokładnie takim samym typem postaci, którą ma się ochotę udusić już po pięciu minutach na ekranie.


Nieprzypadkowo przywołuję tu Jane’a, jako że i Lucyfer należy do seriali, w których biedna pani policjant dostaje do pomocy cywila, którego nie znosi, a którego talenty zaczyna doceniać… Powstaje między nimi napięcie, widzowie obgryzają pazury i zadają sobie pytanie „Prześpią się czy nie?”, a prowadzi to zazwyczaj do jedynego możliwego wyjścia. Przyznam szczerze, że nie dooglądałam Mentalisty, ponieważ motyw z Red Johnem i jego wymykaniem się sprawiedliwości znudził mnie śmiertelnie i w pewnym momencie naprawdę nie interesowało mnie, czy Jane go złapie czy nie, więc nie wiem, jak ten schemat sprawdził się w przypadku Jane’a i Lisbon, ale na usta ciśnie się tutaj kolejny przykład: Castle i Beckett – chyba najbardziej sztandarowa para takiego schematu. I nie mówię, że jest to złe, akurat Castle radził sobie z tym całkiem nieźle (nie jestem na bieżąco, niestety, więc nie wiem, co się tam teraz dzieje), ale przy pierwszym tego typu dylemacie człowiek się przejmował – parą byli Mulder i Scully, przynajmniej dla mnie. Potem już tylko się uśmiecha. Potem wznosi oczy do nieba i to jest dla mnie przypadek pana Morningstara, ponieważ od samego początku widzowi pokazuje się paluszkiem – „Patrz, patrz, jak oni się przyciągają, jaka tam jest chemia. Nie jesteś ciekawa, kiedy wylądują w łóżku?” Nie jestem. Bo dla mnie tej chemii nie ma. Jest schemat. Jest przymus – nieomal jak w przypadku Padme i Anakina Skywalkera – chemii było tam jeszcze mniej, a zejść się, biedactwa, musieli.


Lucifer nie jest postacią ciekawą, niestety. Playboy i utracjusz, zaciekawiony ludzkością, znudzony Piekłem – to naprawdę dałoby się wygrać w całkiem niezły sposób, jednak dla mnie coś tutaj nie kliknęło. Owszem, na razie ciekawym zwrotem akcji było „uśmiertelnikowanie” postaci przynajmniej na czas postrzału, ale to wszystko, co mnie zaciekawiło w związku z naszym bohaterem. Drażni mnie jego… wszystko. Nachalny akcent (tak, wiem, że aktor jest Walijczykiem… ale czy mnie się wydaje, czy jednak ten akcent jest nieco podkręcony), usilna potrzeba bycia cool. Nie, po prostu nie kupuję tego bohatera. Dużo bardziej podoba mi się Chloe Decker, choć tutaj mamy do czynienia z kolejnym schematem. Zresztą, ja jej tak bardzo serdecznie współczuję, bo Rick Castle przynajmniej miał ten swój urok wiecznego chłopca. Lucifer Morningstar jest wyjątkowo wkurwiającym facetem i głęboko ją podziwiam za to, że jeszcze nie wypróbowała tej jego nieśmiertelności raz a dobrze. Nie tylko postrzałem w nogę.

Nie powiem, bawi mnie serdecznie, kiedy Lucifer się przedstawia i nikt mu nie wierzy. Po pierwsze – wiadomo, po drugie – to kultura amerykańska, tam gwiazdy nazywają dziecko North West i nikt się nie dziwi. Lucifer Morningstar to zaledwie wyższy poziom abstrakcji (a przecież i kilku biskupów we wczesnym średniowieczu to znamienite imię nosiło). Mówienie o ludziach per „śmiertelnicy” i odnoszenie się do Boga jako do ojca też bywa urocze, w końcu szpitale psychiatryczne pełne są takich przypadków, a jeśli masz sporo pieniędzy, to nie jesteś wariatem, jesteś po prostu ekscentryczny. Nawet jeśli robisz cuda „przysługami”, panienki lecą na Ciebie niczym na Toma Hiddlestona (akcent!), a ludzie wyznają ci największe sekrety. Dlatego jestem ciekawa, jak rozplączą wahania Chloe i w jakim kierunku pójdzie ta jej próba rozwikłania zagadki. Nie miałabym wątpliwości, gdyby było to klasyczne Urban Fantasy, Lucyfer to jednak mieszanka kryminału, komedii i odrobiny UF, więc zupełnie nie wiem, gdzie jestem. I przyznam szczerze, że wstawki z Mazikeen i Amenadielem raczej mnie niecierpliwią niż ciekawią. Gdzieś próbowano znaleźć ten złoty środek i moim zdaniem go nie znaleziono.

Świat się kończy, skoro taka scena nie wywołuje u mnie nawet najmniejszego drżenia serduszka.

Z ekranizacją komiksu dużo lepiej poradzili sobie twórcy Constantine’a – tam klimat był niemal żywcem przeniesiony z kart Hellblazera. Tutaj… mamy opowieść zaledwie „na motywach”. Pewnie, niełatwo taką oniryczną historię przenieść na mały ekran, zmieniono zatem założenia i w rezultacie powstał serial kryminalny, jeden z wielu, ot, z modnymi obecnie wstawkami UF (może ktoś spojrzał na sukces SPNa?). Pewnie obejrzę jeszcze kilka odcinków, ale to głównie dla cudownej doktor Martin, którą kocham miłością szczerą i prawdziwą. Cała reszta bohaterów wkurza mnie niemiłosiernie. Ale za to muzyka jest całkiem niezła.


Pani Doktor to moja idolka. 

Lucifer, wyst. T. Ellis, L, German, K. Alejandro, R. Harris, prod. J. Bruckheimer, USA 2016.