Hmmm, sezon 11...

Za tydzień chłopcy wracają na nasze ekrany i monitory, a w ramach urozmaicania hellatusa dostaliśmy informację o tym, że SPN dostał zielone światło na 11 sezon. Pierwsza reakcja to oczywiście ekstatyczna radość, bo to już jest przekroczenie bardzo konkretnej granicy (mojemu ukochanemu SG: SG1 się to nie udało i musieli na chybcika zamykać wątki w filmach telewizyjnych), druga... Cholera, ja chyba w proroczym jasnowidzeniu nadałam pierwszej recenzji tytuł Teściowa-samochód-rzeka! Powiedzieć, że mam mieszane uczucia, to trochę za mało.

Nawet tak zapalony fan jak ja nie może nie dostrzec faktu, że jakość głównych plotów Supernaturala leci na pysk, niektórzy wprost mówią, że puka już od spodu. Po finiszu wielkiego wątku apokaliptycznego, który spajał sezony 1-5, potrzeba było kolejnego pomysłu, ale to wszystko rozmieniło się na drobne. Pojedyncze odcinki, zwłaszcza MOTW w tym roku, są w większości naprawdę niezłe, jednak jakieś umysłowe zaćmienie nie pozwala najpierw Serze Gamble, potem Jeremy’emu Carverowi stworzyć naprawdę dobrego wątku nadrzędnego, który miałby ręce i nogi, a dodatkowo potencjał na sensowne przedłużenie w kolejnym sezonie. Takim chyba był ewentualnie sezon szósty i ósmy. Tyle że na potencjale się skończyło.

Należę do tego nielicznego grona, które sezon szósty uważa za jeden z lepszych. Nie wykluczam, że to kwestia zwykłego sentymentu, bo w końcu na jego etapie dogoniłam oglądanie serialu na bieżąco, ale jeśli odrzucę bicie serduszka, zwłaszcza przy co poniektórych odcinkach (Caged Heat!), sezon nadal mi się podoba. Owszem, bardzo długo nie wiadomo, o co chodzi, dostajemy całe mnóstwo zmyłek, ale w gruncie rzeczy od początku zasygnalizowany jest podstawowy problem: nietypowe zachowanie potworów, które czymś jest bez wątpienia spowodowane. Wszystkie kolejne wydarzenia tylko prowadzą do zaskakującego w sumie finału. A finał był rewelacyjny! Do dzisiaj mam ciary na wspomnienie tej pierwszej sceny z bogiem-Casem. Sceny, która już natychmiast w pierwszym odcinku sezonu siódmego została zepsuta. O absolutnie pięknie zapowiadającym się wątku nie wspomnę.

Castiel pozbywa się pseudo-boskości już w ciągu 40 minut, po czym „ginie”, uwalniając te straszliwe lewiatany. Straszliwość lewiatanów polega na tym, że początkowo nie wiadomo, jak sobie z nimi radzić, na ich traktowaniu ludzi jak bydła i źródła pożywienia, co w sumie nie odbiega od nastawienia potworów w serialu, tyle że nie zamierzają się dzielić. A przepraszam, są zdecydowanie bardziej przerażające – oni, a przynajmniej ich przywódca, Dick Roman, myślą! Niewielu przeciwnikom udało się zaszczuć Sama i Deana, nikomu nie udało się dotychczas wykończyć Bobby’ego Singera (przerwa na wyskoczenie do kuchni po flaszkę Łosiówki, bo whisky nie znoszę, i szklaneczkę dla uczczenia Ś.P.)... Problem z lewiatami polega jednak na tym, że są to właściwie wielcy nieobecni, pojawiający się z rzadka w którymś odcinku np. jako agenci nieruchomości, reszta sezonu wypełniona jest dosyć w sumie kiepskimi fillerami. Końcówka jest dobra, fakt, taka z gatunku „Masz, Jeremy, ja odchodzę, ty się martw, jak z tego wyjść.”

Jeremy wyszedł z tego całkiem nieźle, bo choć o roku Sama z Amelią i psem staram się intensywnie zapomnieć, to całość sezonu mi się podobała. Wątek prób, zasygnalizowany w pierwszym odcinku, nabiera kształtu dopiero w drugiej połowie sezonu, ale wiadomo już, co będzie głównym tematem i ta przepychanka wokół tablic ze Słowem Bożym ma jakiś sens, w dodatku jest obecna w miarę często. Był to w dodatku motyw, który ładnie by się zamknął w jednym sezonie, choć po uzupełnieniu o Metatrona i Casa rozwinął się w punkt wyjścia dla dziewiątego.

I to nie był najlepszy pomysł. Znaczy, powiedzmy sobie szczerze, twórcy zupełnie nie mają pomysłu na Niebo. Po casowej rebelii i wojnie domowej w sezonie szóstym, Niebo tak naprawdę jest traktowane jako zło konieczne – musimy na ten temat coś wymyślić, ale ni cholery nie mamy pomysłu, co z tym fantem zrobić. W efekcie mamy takie Naomi, Bartholomew, Malachie i inne janioły, które miotają się bez sensu, próbując z mniejszym lub większym powodzeniem naśladować Palpatine’a i jego „Poweeeeer... Unlimited poweeeeeer!!!” Metatron bawiący się w Boga nie miał potencjału na udźwignięcie całego sezonu, powiedzmy sobie szczerze, więc dla równowagi dostaliśmy Abaddon. Z jednej strony mieliśmy więc anioły próbujące wrócić do Niebios, ewentualnie uzyskać jak największy posłuch wśród współbraci na Ziemi, z drugiej szalona Rycerzyca Piekła próbująca uzyskać władzę... Winchesterowie, Castiel i Crowley miotają się po tym wszystkim jak szaleni, od scenarzysty do scenarzysty i jedyne, co z tego dobrego wyszło, to Kain, którego jestem oddaną fanką. Oczywiście Kainowe Znamię było wisienką na torcie, stanowiąc piękny pretekst dla fabularnego twista podczas zakończenia sezonu, ale twist psu na budę się zdał...

Wiele razy żaliłam się tutaj na jakość tego naszego Demonicznego Deana, długo też Dean tym demonem nie pobył. Jasne, nadal ma Znamię i ma ono na niego spory wpływ, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że i tak nic, poza braterskim angstem, z tego większego nie wyniknie. Obym się myliła!!!  Nie jest to jednak główny wątek sezonu, jest nim... No właśnie, do cholery, co? Nie wiem, nadal nie jestem w stanie powiedzieć, co jest głównym motywem sezonu!!! Co więcej, nie mam żadnych wskazówek, by się domyślać! Dean i jego zmagania, domniemane zezwierzęcenie Sama, o którym zapomniano („Who is the real monster?”), Niebo próbujące dojść do siebie, Castiel z kryzysem wieku średniego, wreszcie Crowley i jego perypetie rodzinne (seriously??? ja rozumiem to w moim fanfiku, ale tak oficjalnie? seriously?)... Nie widzę, naprawdę nie widzę niczego, co wysuwa się tutaj na prowadzenie. 

I to właśnie sprawia, że mam takie bardzo mieszane uczucia co do sezonu 11. Carver naprawdę nie wie, co zrobić z tymi wszystkimi wątkami. Nie wiem, czy nie chce czy nie potrafi wysunąć żadnego na prowadzenie. Oczywiście, może się okazać, że to wszystko jest częścią wielkiego Planu (koniecznie przez duże P), a ja jestem głupią czarnowidzką, ale nie widzę tego w tym momencie. A wielka szkoda, bo jak pokazują pojedyncze odcinki w tym sezonie, formuła nadal się sprawdza, ma potencjał, a poszczególni scenarzyści i spece od castingu naprawdę wiedzą, co robią. I tylko tak czasem uderza mnie taka myśl – czy nie dałoby się całkowicie wrócić do pojedynczych odcinków MOTW, które są najlepsze? Może to jest pomysł na sezon 11... ?

A na zakończenie uroczy filmik, który pojawił się na FB z okazji okrągłej ilości fanów... zaledwie 16 milionów... :)