Jakiś potwór tu nadchodzi...

I jest totalnym idiotą. Nie wiem, co się dzieje, odcinek sam w sobie całkiem przyzwoity, choć właściwie działo się niewiele, jednak wszyscy główni bohaterowie – no, może poza Deanem – to banda osłów.

 Metatron w końcu usiadł tam, gdzie chciał, a ja widzę paralelę - nie wiem, czy zamierzoną czy nie. Osoby na siedzeniu pasażerskim knują. Na potęgę.

Nawet nie wiem, od czego zacząć, tyle baranów do obsmarowania... Może zacznę z nieco mniejszej rury, od Metatrona i Castiela. A raczej Castiela, bo Metatron robi dokładnie to, czego można byłoby się po nim spodziewać – kombinuje. W dodatku robi to w sposób tak absolutnie i skrajnie upierdliwy, że jakkolwiek wstyd się przyznać, ale podziwiam Casa za jego anielską cierpliwość. Łaska szmaska, ja rozsmarowałabym Metatrona na siedzeniu po godzinie. A w sumie cierpliwa jestem. Castiel popełnia błąd za błędem, przede wszystkim w momencie, kiedy w jakikolwiek sposób ufa Metatronowi, a nie da się ukryć, że to nastąpiło po przerwie na posiłek w jadłodajni. Po pierwsze, wywody Największego Upierdliwca Niebios naprawdę przypominają to, co Castiel mówił chociażby o kanapce z masłem orzechowym i galaretką, zresztą, jest to referencja bardzo grubymi nićmi szyta. Potem cherubin zarzuca im, że razem rozwalili Niebo – Cas i Metatron. Oczywiście, podejrzewam, że większość aniołów dokładnie tak uważa, a uwolnienie Skryby z niebiańskiego więzienia tylko to potwierdziło. Brawo. Świetna robota. Ostatni gwóźdź do trumny to biblioteka (btw, Metatronie, w cholerę ludzi chodzi do biblioteki, świetna skrytka... heh...). 

 Brawa dla Metatrona. Czerwona kartka dla Castiela.

W momencie, kiedy Cas rozkuł Marudnego Zgreda i spuścił go z oczu, wiedziałam, że po ptokach. Osobiście obstawiałam odesłanie go za pomocą znajomego sigila, którego, podobnie jak to użyte zaklęcie, również rysowało się ludzką krwią. Tylko na to czekałam. Niestety, imperatyw opkowy wymagał odzyskania Łaski przez Castiela, co w sumienawet nie jest złe, bo kończy nam to dwusezonowe smędzenie. Jednak Metatron zwiał, pytanie dlaczego Castiel nawet nie próbował go łapać, skoro jako anioł dysponuje superszybkością. Nawet jeśli Metatron miał demoniego tableta (przepraszam, ja to zawsze tak nazywam), to nie dało mu przyspieszenia. DLACZEGO zatem nasz janiołecek nie wyskoczył za nim na ulicę jak już skończył się przemieniać. Więcej, Cas stał się człowiekiem zanim anioły upadły – dlaczego zatem jego skrzydła są spalone jak u innych? Komuś się coś pozapominało? Tak czy siak, idiota numer jeden. Metatronowi, którego nie znoszę, klaszczę i kłaniam się nisko. Well done, my friend, tylko nie wiem, czy to powód do radości.

 Scena piękna, ale co z tymi skrzydłami???

Druga idiotka to Charlie. Nie lubię tej postaci, to prawda, ale dotychczas całkiem ją szanowałam. W tym odcinku mi przeszło i to nie dlatego, że dziewczę, które całe życie przesiedziało w komputerach i na sesjach, nagle skacze po pociągach, naumiało się walczyć itp. To wszystko jest możliwe, a bycie nerdem nie wyklucza bycia „fit”, więc nie o to mi chodzi (choć tak między nami, Mary Sue skills kontratakują – jak dla mnie trzeba mieć spore umiejętności, by tak zaciąć w dłoń przeciwnika, by wypuścił broń, ale nie upitolić mu łapki). 

 Nie musiałam patrzeć na spis aktorów. Tym ninja mogła być tylko Charlie...

Przyjmuję na to poprawkę i niech będzie. Ale przemowa Charlie o życiu łowieckim, a już najbardziej pytanie „How it became my life?”, zrzuciło mnie z krzesła. Odpowiedź jest prosta: BECAUSE YOU BLOODY WANTED TO! To Charlie postanowiła zasmakować tego życia, do Oz ruszyła w poszukiwaniu magii, a potem się okazało, że to zmienia życie... Cóż za niespodzianka, psia jej mać. Od facepalmów boli mnie czoło, niemal jak przy czytaniu przedwczorajszej analizy na Armadzie... 

 Nie kocham Charlie, ale jej "Castiel fangirl moment" mnie rozczulił :)

Jednak palmę pierwszeństwa w zdebileniu może nie nagłym, ale za to totalnym, dumnie dzierży w tym odcinku Sam. W momencie kiedy Dean przestał się wygłupiać i opowiedział mu wszystko, byłam przekonana, że brat zrewanżuje się dokładnie tym samym. Niestety, nie, bo braterskiej otwartości mieliśmy w tym sezonie jakby za dużo... Czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego, do jasnej cholery, Sam tak strasznie ukrywa te swoje dążenia do usunięcia Znamienia z ręki swojego brata? Oczywiście, poza imperatywem angstowym? I poza tym, że Sam wygląda tak bardzo przystojnie, kiedy cierpi? 

 Mówię, że ładnie wygląda...

Nie ma, powtarzam, nie ma, najmniejszego powodu, by to ukrywać i co więcej – nakłaniać kolejnego inteligentnego, janioła pańskiego (który nim jednak nie jest, wedle Metatrona, ciekawe dlaczego!), by kłamał. Po czym ten anioł, który dotychczas był najlepszym kumplem starszego brata, nagle zaczyna się zachowywać niczym uczniak przyłapany na oglądaniu pornosa. Rany boskie... Oczywiście, mistrzostwo zdebilenia Sam osiągnął na końcu tego odcinka, przekazując Księgę Przeklętych komu? Nieeee, nie Crowley’owi, przecież on ich zawsze wystrychnie na dudka. Ale jego mamusia to już co innego... Przypominam, mówimy o wybitnie bezwzględnej wiedźmie, która już próbowała raz Deana sprzątnąć z tego świata. Przypominam, mówimy o wiedźmie, która niejeden raz udowodniła, że życie ludzkie to dla niej tak jak splunąć. Przypominam, mówimy o księdze niewypowiedzianych niegodziwości. Ale nie. Bo to przecież taka wiarygodna osoba. Facepalm. Co najmniej podwójny.

 O właśnie taki!!!

Sam bowiem nie przejmuje się już niczym, dąży do celu na ślepu, czyli odwala to, co stało się przyczyną zguby tak wielu winchesterowych przeciwników. Sam staje się potworem, co zresztą było zapowiadane od samego początku tego sezonu i jest to absolutnie i totalnie niczym nieuzasadnione. Owszem, sprawa Lestera i zapewne inne ciemne pomysły Winchestera, próbującego dotrzeć do swojego brata, to jedno, ale nagła zmiana charakteru Sama w sprawach już niezależnych od tego, to inna rzecz. Pamiętacie, kto chciał próbować uratować ludzkie życie w The Things They Carried? No właśnie. Nie był to Sam... który ostatnimi czasy przypomina po prostu Sama Bezdusznego, bo tę wersję, i owszem, widzę zawierającego pakt z Roweną. Wiem, że Bezduszny był częścią Sama, ale to wszystko w tych okolicznościach przyrody nie ma sensu.

 

 Biedny Dean... naprawdę mi go żal.

Zwłaszcza, że to Dean powoli, acz nieuniknienie, zmienia się w potwora. Jednak on walczy, on jeszcze się kontroluje. On nie odpuszcza, ratuje życia, on ma marzenie, że po tym wszystkim po prostu pojedzie na długie wakacje na plaży... To Dean pragnie zniszczyć zło, mimo że prawdopodobnie zawiera sposób jego ocalenia. I jakkolwiek sama nie wierzę, że to piszę, to on jest ostatnim sprawiedliwym w Sodomie i rozsądnym w Supernaturalu. Aż by się chciało zobaczyć Gabrysia, który to komentuje...

 Przerwa na rekla... Dean Gun Porn.

Żeby nie było, że tylko narzekam – bardzo podobał mi się motyw Księgi Przeklętych, księgi zawierającej tylko i wyłącznie zło (i tak, ubawiła mnie Charlie, twierdząca, że nigdy nie widziała czegoś takiego... Tak naprawdę to raczej Bobby byłby wiarygodny mówiąc coś takiego). Ludzka skóra użyta jako pergamin przypomina nam nie tylko księgę zawierającą zaklęcia niezbędne do ożywienia Eve, ale też bluźniercze dzieła z Lovecrafta. Oooo tak! Fakt, że stała się źródłem mrocznej potęgi rodziny Styne’ów też jest świetnym motywem, choć, doprawdyż, nie wiem, jak mogliby w takim razie wypuścić ją z rąk. Zwłaszcza przy takich możliwościach jej lokalizacji! No ale oni to nie Charlie (Mary Sue mode on). Kolejną zagadką z Księgą związaną jest to, jakim cudem Dean nie wyczuł, że nie została tak naprawdę zniszczona. Wydawało mi się, że księga kusiła go nawet mimo zamknięcia w odpowiednio zabezpieczonym pudełku, a tu nagle bum, nic się nie dzieje. Ani chybi chłopak sobie coś wmówił i jak tylko zobaczył, że coś płonie, potęga podświadomości załatwiła sprawę... Ech... Żeby to było takie proste! Aaa, jak już jesteśmy przy rodzinie Styne’ów – czy tylko ja miałam przy okazji silne skojarzenia z Królewską Rodziną z Grimma? Wręcz wypatrywałam Alexisa Denisofa! A jakie ładne kolty mieli... Mam nadzieję, że się jeszcze z nimi spotkamy!

 Mniam mniam. Chcę więcej. Broni i mrocznej pradawnej rodzinki.

Kolejną wielką niewiadomą jest ponowne wprowadzenie do akcji demoniego tabletu. Co Metatron z nim zrobi? Spróbuje opchnąć Crowley’owi w zamian za przysługę? Wystawi na aukcję podobną do aukcji plutosowej? Bez wątpienia jest to bardzo wartościowa karta przetargowa i jakkolwiek sama nie wierzę, że to piszę, nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jaki będzie wynik jego knucia...

Cholera, że też po tak ładnie rozwijającym się pod tym względem sezonie, Sam znowu wraca do idiotycznego zwyczaju „nicniemówienia” i „knuciozaplecamidiotyzmu”... Odechciało mi się wszystkiego, powiem Wam szczerze... Jasne, jestem ciekawa, gdzie to wszystko pójdzie, ale ogólnie mam takie takie wielkie WTF. Tak, ten nadciągający potwór jest idiotą.

Supernatural, 10x18 Book of the Damned, scen. R. Thompson, reż. P.J. Pesce, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, F. Day, J. Branson, R. Connell i inni.