Tak głupie, że aż śmieszne...

Wiadomo, że nawet najgorszy scenariusz zyskuje, jeśli dorzucimy tam nazistów. Zwłaszcza morderczych nazistów z kosmosu, ale nazistowscy nekromanci też ujdą w tłumie. Nie bez powodu Everybody Hates Hitler jest jednym z moich najukochańszych odcinków, poza tym koncepcja wnuka rabina, który wyjarał instrukcję obsługi golema odpowiada mojemu zwyrodniałemu poczuciu humoru… Nawet w sezonie 11, kiedy dodaliśmy zajebistą Kobitkę Pisma i nazistów, otrzymaliśmy absolutnie wyczesany w kosmos The Vessel. Nic zatem dziwnego, że powrót Stowarzyszenia Thule powitałam z radosną nadzieją. No i yyyyyy… Nie no, śmiesznie na pewno było.

Jak naziści, to naziści. W komplecie. W ogóle Hugo Boss naprawdę się postarał z tymi mundurami, ostatnio nawet Peter Cushing wyglądał zacnie w takim stylizowanym na nazistowski. A mam pełne obciążenie historyczne, jeśli chodzi o Niemców. No i Stanisław Mikulski dobrze w mundurze się prezentował - w przeciwieństwie do Karewicza. 

Przyznam szczerze, kiedy na scenie pojawił się przepiękny zegarek z nieco mniej piękną hitlerowską gapą, poczułam, jak serduszko mi szybciej bije – kiedy jeszcze antykwariusz i jego nieszczęsna klientka podzielili los rabina Bassa, poczułam, że będzie dobrze. Thule wraca! Wiem, jestem walnięta, ale w sumie lubiłam Eckharta jako czarny charakter, więc spodziewałam się kilku faszystów przynajmniej w jego stylu. Nope.

Komendant Nauhaus i jego radośni followerzy bez wątpienia urwali się z kiepskiej komedii poświęconej wiadomej opcji politycznej, osobiście obstawiam Allo, Allo, zapewne są sojusznikami generała Klinkerhoffena. A Hitler robi za porucznika Grubera, tylko małego czołgu brak, niestety. Subtelni jak Andrzej Gołota, mordują gdzie popadnie, choć teoretycznie ukrywają się przed Judah Initiative i golemem… Bez wątpienia chodzili do tej samej szkoły ukrywania się, co Winchesterowie w sezonie siódmym. Nic dziwnego, że Christoph uznał, iż ma dosyć tego całego bajzlu, a decyzja tatusia tylko mu w tym pomogła (swoją ścieżką, to była jedyna scena, w której czuło się, że Nauhaus to jest bezlitosny skurwiel… tylko ta jedna). Thule było tak straszliwie przerysowane, na czele z ciężkim niemieckim akcentem niemal wszystkich w Stowarzyszeniu, że naprawdę się zastanawiam, jakim cudem przetrwali od końca wojny i – zapewne – mieli jakieś sukcesy. No cóż, jacy followerzy, taki przywódca. Jasne, nie da się ukryć, że Hitler zdrowy psychicznie zapewne nigdy nie był (fizycznie też miał problemy, przede wszystkim gastryczne, a i uwaga Deana co do dwóch… orzeszków… podobnież nie odnosi się jedynie do znanej angielskiej piosenki z czasów wojny, a którą z upodobaniem śpiewa moja ulubiona przewodniczka w Wilczym Szańcu), dostaliśmy jednak totalnego świra, w dodatku świra, który nie jest w żaden sposób straszny – a taki dla mnie powinien być Hitler. Jest żałosny, jest slapstickowy i – sorry Dean, ale zabicie czegoś takiego to nie jest specjalny powód do dumy. Rozczarowałam się trochę, przyznam szczerze, bo liczyłam na naprawdę interesującą fabułę z nazistami w roli głównej. Dobrze chociaż, że było zabawnie.

Znaczy zapalenie tego chłopca nie było zabawne. Ale konspirujące Thule już tak.

No bo jak tu nie zareagować zdrowym chłopskim śmiechem Jakuba Wędrowycza, kiedy słyszy się o przechowaniu duszy jednego z bardziej znanych zbrodniarzy w zegarku… Ach, i do wskrzeszenia potrzebny jest potomek rzeczonej duszy, więc –badum tss – mamy i potomka. Potomkinię konkretnie. Szkoda, że nikt nie pokusił się o wyjaśnienie, skąd to dziecię się pojawiło, ale podejrzewam, że to mogło przerosnąć nawet supernaturalowego scenarzystę… Ja wiem, pojechała kobitka po prostu na wątku potterowym, w końcu nowa część się ukazała…

Chciałabym skomentować, że złapanie Winchesterów to dowód na profesjonalność Thule, ale się nie udało, ich ostatnio wszyscy łapią. Nawet Men of Letters. No i złapanie nastolatki też szczytem profesjonalizmu nie jest. 

Szczęśliwie, trochę elementów komicznych było jak najbardziej zamierzonych i to – w połączeniu z niezamierzonymi – uratowało odcinek. Oczywiście, można załamać ręce nad łowcą z wieloletnim doświadczeniem, który w sklepie z antykami, w sklepie, w którym ktoś ostatnio uległ samospaleniu, dotyka wszystkiego, jak leci, bo w sumie dlaczego nie. Out with the Old się przypomina. Oczywiście, można załamać ręce nad łowcami, którzy nie wywiozą pojmanego jeńca i osoby, którą próbował porwać, poza parking, na którym łatwo ich zlokalizować. Oczywiście, można załamać ręce nad Deanem, który nie zna umiaru, tylko po co? Jakoś ten sezon ułatwił mi podejście do tego wszystkiego na totalnym luzie, a w dodatku miłe nawiązania do pierwszego roku z SPNem radują moje zwyrodniałe serduszko – po pierwsze, te lustra w sklepie z antykami przypominały mi nieco Bloody Mary, po drugie – granatnik!!!! Granatnik był, o ile dobrze pamiętam, w bagażniku Impali od samego początku…

Po staremu - drzwi trzeba otworzyć wytrychami, ale w środku komp już jest niezabezpieczony...

Ubawiło mnie tez setnie to, że poprawić Deanowi humor mogło jedynie zabicie Hitlera. Scena na początku, kiedy nie chce skosztować ciasta przyniesionego przez Sama, przypominała mi nieco tę jego pustkę w My Bloody Valentine – pies nie je, kiedy czuje, że coś jest nie tak, a Deana gryzie odejście Mary. Jak jednak widać, wystarczy zabić Hitlera. Aż się mi przypomina prelekcja falkonowa, na której Haru stwierdziła, że Dean Winchester mógł zabić Śmierć, bo to Dean Winchester – on może wszystko. Właśnie odblokował nowy achievement – zabił Hitlera…

Dean Winchester zabija Hitlera.

Tym optymistycznym akcentem kończę i przepraszam z góry za mocno opóźnione recki dwóch następnych odcinków, ale w Kraju Kwitnącej Wiśni jakoś nie widzę możliwości obejrzenia SPNa na hotelowym wifi :) Może zdążę napisać jeszcze kilka słów o Falkonie – ale nie obiecuję.

A żałuję, cholera… Jak za dobrych czasów… Jak za dawnych sezonów…

Supernatural 12x05 The One You’ve Been Waiting For, scen. N. Lopez-Corrado, reż. M. Glynn, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, A. Paige, K. Tracey i inni.