Yyyy? Co to było?

OK, rozumiem, chwilowo mamy impas, jeśli chodzi o Znamię, Castiel nie ma co robić, łapmy się zatem za Crowleya. I mamusię. A ponieważ nie jesteśmy w stanie tym koszmarkiem wypełnić całego odcinka, dorzućmy go jako bonus do klasycznego Potwora Tygodnia. I wilk będzie syty, i owca cała. Przykro mi, szanowni państwo scenarzyści... tego, co wyszło, nie dało się po prostu oglądać. Rozumiem, spałam dzisiaj jakieś 5 godzin, ale jeśli ja się łapię na tym, że ziewam jak smok przy oglądaniu Supernaturala, jest źle, prawie tak źle, jak w przypadku Bloodlines.

 Dokładnie taką minę miałam przez cały ten odcinek.

Podzielenie czasu antenowego między Rowenę, Olivette i chłopaków zmagających się z zagwozdką w Kościele zaowocowało tym, że wątek potwora tygodnia, który mógł być całkiem zacny, został potraktowany skrajnie po łebkach. Właściwie niewiele w nim jakiegokolwiek dochodzenia ze strony Sama i Deana, mamy za to całe mnóstwo koszmarnych i dętych rozmów dwóch zakonnic – naprawdę, toż to w Shreku zapowiadało się lepiej, w dodatku Osioł miał zrobić jajecznicę! Ach, te nieszczęsne zdradzone przez mężczyzn serduszka... Od początku wiało mi tragedią w stylu „szlachcianka chciała z tym niewłaściwym, więc ją ociec do klasztoru wysłali...”, w dodatku te przebitki na szesnastowieczną Florencję były dosyć znaczące – nie robi się takich rzeczy w tym serialu, jeśli nie ma to jakiegoś uzasadnienia fabularnego. Oczywiście, same w sobie były absolutnie przepiękne, to światło i takie jakieś „miękkie ujęcia” w stylu renesansowych mistrzów, ale był to absolutny i bezwarunkowy spoiler. I tak mówiąc szczerze, siakioś ten duch bez sensu postępował – tyle czasu był uczepiony obrazu, a działać zaczął dopiero w momencie, kiedy zjawił się w Stanach Zjednoczonych? Ech... W dodatku, o ile dobrze pomnę, supernaturalowe duchy w większości jednak trzymały się konkretnego powodu do działania – w tym przypadku jasne, była to niewierność potencjalnego mężczyzny. Tylko dlaczego nasza urocza duszyca Isabella w pewnym momencie postanawia raczej opętać i ukarać księdza, który dał rozgrzeszenie przyznającemu się do sypiania ze wszystkim, co popadnie, Deanowi? Dotychczas jakoś jej to nie przeszkadzało, wolała zajmować się raczej osobami, które to cudzołóstwo popełniały... Imperatyw opkowy, bo inaczej zostałoby w cholerę czasu do końca odcinka, a ile można pokazywać Rowenę i Olivette? Wolę sobie myśleć, że chłopcy są w jakiś sposób zabezpieczeni przez opętaniem przez ducha, podobnie jak tatuaż chroni ich przed opętaniem przez demona, tylko... Tylko dlaczego nigdy nie ma o tym ani słowa? Totalnie i absolutnie bez sensu.

 Scenka jak u Leonarda...

Winchesterowie też raczej snują się po ekranie, tym razem etatową rolę męczennika na twarzy i duszy przejął Dean, tak padło. I tego, do cholery, nie rozumiem. Jeszcze w Halt & Catch Fire starszy Winchester dumnie oznajmia, że będzie walczył do końca, tymczasem już w następnym odcinku zaczyna sygnalizować, że coś jest nie tak – OK, w tym przypadku byłam w stanie to przełknąć, był tuż przed walką z Kainem, w której raczej miał sporą szansę polec na placu boju. Ale to, co dzieje się od dwóch odcinków, ta jakaś ogólna rezygnacja, jest znowu z czterech liter napisana! Teraz to Sam klepie bez końca to, że dadzą sobie radę, bo zawsze coś wymyślą. Zapętlili się, i – co gorsza – końca nie widać. W dodatku jest to takie bicie piany, bez sensu, bez szans na rozstrzygnięcie. Rozumiem, że będzie tak do końca sezonu, kiedy to objawi się jakaś tajemnicza księga, której przez setki lat nie potrafił odnaleźć Kain albo inny tajemniczy rytuał, który z odwłoka wyciągnie Crowley albo Rowena, bo przecież oni na pewno wiedzą coś, czego Pierwszy Zabójca nie mógł się dowiedzieć przez taki szmat czasu... *wzdech* Albo Metatron, o którym mi ostatnio Aletheiafelinea musiała przypominać, bo staram się usilnie nie myśleć o głównym wątku, zdecyduje się wreszcie mówić. Nie mogę, po prostu nie mogę... 

 W sumie dawno nie mieliśmy nic do czynienia z kościołem.

Szczerze mówiąc, miałam przy tym odcinku wrażenie, że mam do czynienia z kiepsko napisanym fanfikiem, w którym korzysta się z tego wykreowanego świata i leci po ogólnikach, bo jakoś napisać to trzeba, ale autorowi talentu zabrakło. Chłopcy są schematyczni, wykorzystuje się te najbardziej charakterystyczne ich cechy, by podkreślić, że to na pewno ta postać, a wszystko to tak bardzo kłóci się z tym, co się ostatnio dzieje, że aż zęby bolą. Jasne, Dean jest babiarzem i nawet na zakonnicy oko zawiesi, nie będzie też żywcem wiedział, co ze sobą zrobić przed Najświętszym Sakramentem, więc skinie głową, ale to wszystko jest takie bardzo wymuszone... To mi zresztą przypomina, jak kiedyś napisałam sucharowego fanfika, jak to Anioł Pański w postaci Castiela ni cholery nie wiedział, co zrobić ze sobą w Kościele i nie wiedział, kim jest niejaki Wojtyła. Tak, to ten poziom. Kiepski. Jednocześnie jednak mamy w gruncie rzeczy głębsze momenty, jak ten, gdy Dean oznajmia księdzu „I believe there is a God, but I’m not sure if he still believes in us.” Tak jak ten, w którym zaskakuje go prostota pokuty... Również rozmowa z zakonnicą w pewnym momencie zaczęła być nieco bardziej poważna. Nie wiem, może do tego ffa dorwało się dwoje autorów, ale redakcji, nawet najmniejszej, ewidentnie zabrakło. Oh wait, było dwóch scenarzystów. No kurde, widać.

 Tak bardzo nie mogą się zdecydować, jaki ten Dean ma być...

Co do Crowleya i Roweny, to ja już nie mam siły. Dlaczego, na bogów, dlaczego całe zakichane Piekło wie, że ta pani to mamusia szanownego Króla i nie dość, że przez setki lat przechodzi klimakterium, to jeszcze trzyma synka na bardzo krótkiej smyczy!!! Te występy Roweny na początku odcinka były tak bardzo melodramatyczne, że czekałam tylko, aż w tle pojawią się alpejskie łąki i inne takie... Poza tym boli mnie to, że ona ewidentnie jest po prostu głupia – albo się naprawdę nieźle maskuje. Rozumiem, że łapę na Olivette i tym artefakcie, o którym mowa, mogła chcieć położyć od dawna, jednak dała się poznać raz jeszcze po prostu jako okrutna idiotka. Jeśli Kowen rzeczywiście od dawna tak bardzo osłabł, to nie wierzę, że ona by o tym nie wiedziała, z całym zasobem magii, jaki ma do dyspozycji. Strasznie to, moim zdaniem, naciągane. Z drugiej strony, fakt jest faktem, że może być po prostu małą tchórzliwą gnidą, która wysunęła łepek z nory dopiero wtedy, kiedy poczuła siłę za sobą. A co by nie powiedzieć o Crowleyu, wciąż tą siłą jest. Mamy więc teksty o najgorszym z najgorszych i jego oddanej mamusi... Ratujcie!

 Yhmmm, Wielki Kowen zostaje wprowadzony i właściwie od razu miotnięty w kąt. Dziękujemy bardzo. Mam tylko nadzieję, że wiedźmy będą chciały się zemścić za Olivette. Btw, Teryl Rothery <3

Swoją ścieżką, zauważyliście, z jaką pogardą Olivette odnosi się do Roweny, która miałaby jakoby „zadawać się z demonami”? Chociaż w pierwszych sezonach wiedźmy były głównie powiązane z demonami (Malleus Maleficarum czy It’s a Great Pumpkin, Sam Winchester), to potem zaczęło się to powoli odsuwać i całkiem mi się takie uzupełnienie mitologii podoba! Ciekawa jestem, czy będzie nam dane w tym sezonie dowiedzieć się, skąd bierze się wiedźmia potęga i magia.

Ale wracając do naszych baranów, popchnięcie akcji w stronę Ludzi Pisma i pewnego bunkra sprawiło, że wyjątkowo miałam okazję powtórzyć za Roweną: „The Winchesters? Again with the Winchesters. Perpetually the Winchesters.” Noż do diabła, ileż można? Ponadto, jeśli Bunkrów na świecie jest kilka, znaczyłoby to, że nie wszyscy MoL zostali zniszczeni przez Abaddon. A jeśli nie zostali, to dlaczego nie ruszyli swoich szlachetnych czterech liter i nie udali się objąć dziedzictwa w Nowym Świecie? Jeśli nie dostaniemy wiążących odpowiedzi na te – jakże proste i oczywiste pytania, które się nasuwają – będzie to, niestety, kolejny smutny dowód na to, że Carver nie potrafi myśleć do przodu o więcej niż jeden sezon. Oczywiście, mam nadzieję, że będę zmuszona to odszczekać, ale póki co, wcale się na to nie zanosi...

 Crowley jest takim chomiczkiem. Lata bez sensu i w kółko.

Kręcę głową z takim ogólnym niesmakiem, mówiąc szczerze. Tak bardzo to było nijakie. Czy ja mogę prosić o przyzwoity odcinek głównowątkowy, który nie będzie ratowany przez guest stara, zresztą zmarnowanego bezsensownym ubiciem? Tak mało trzeba mi na ziemi...

PS: „The point of a demon possessing a living thing is to possess a living thing.” Naprawdę, chłopcy? A pamiętacie o swoim pierwszym demonie, którego celem istnienia były katastrofy lotnicze? 

Supernatural, 10x16 Paint It Black, scen. B. Buckner i E. Ross-Leming, reż. J. F. Showalter, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Sheppard, R. Connell i inni.