Anielsko zaskoczona

Niewiarygodne. Doczekaliśmy się odcinka dotyczącego wątku anielskiego, który mnie nie znużył tak bardzo jak wszystkie poprzednie. Oczywiście, zawieszenie niewiary bardzo się chebotało na tym kołeczku, ale generalnie naprawdę nie było tak źle, jak się po trailerze spodziewałam.

 Ach, kocham ten serial za to, że anioł u wezgłowia osoby cierpiącej bynajmniej jej nie pociesza...

Możliwe, że stało się tak za sprawą poszerzenia anielskiej mitologii. Jak już wielokrotnie tutaj narzekałam, Niebo i aniołowie to właściwie w kółko to samo, jak nie Naomi organizująca Niebiosa w stylu, którego nie powstydziłaby się moja dawna szefowa HRu, to Hannah, której w sumie też niewiele brakuje, mimo tego, co było powiedziane w Girls, Girls, Girls.Nagle – niespodzianka! Istnieje jeszcze coś, czego twórcy nie zdołali poruszyć, choć przecież po źródło tych legend sięgali wiele razy, właściwie od początków serialu. Aniołowie obserwatorzy – grigori –byli już sugerowani jakoś w czwartym sezonie, jako że przez wiele tysiącleci to była podstawowa funkcja supernaturalowych aniołów – obserwować. Teraz jednak dowiedzieliśmy się, że była to funkcja przeznaczona nie dla wszystkich, ale dla jednej klasy aniołów, którzy jednak oszaleli i zostali zniszczeni. Jak widać, nie do końca i bardzo mnie to cieszy. Nie żebym nie życzyła dobrze Amelii Novak, bo ona i jej rodzina stanowi najlepszy przykład, co się dzieje na Ziemi, kiedy Niebo postanawia interweniować, ale dlatego, że nareszcie mamy ładny i sensowny dodatek do anielskiej mitologii. Witaj ponownie, Księgo Henocha! Co mnie tylko zastanawia, to dlaczego raptem grigori oszaleli. Dlaczego pozostali aniołowie byli w stanie wytrwać na swoich stanowiskach, jak zakładam, już po zniszczeniu swoich poprzedników... Oczywiście, nie da sie ukryć, że ludzi nie pokochali miłością szczerą i prawdziwą (zawsze przypomina mi się tu Uriel), ale nikt z nich tych małp na dwóch nogach nie zarzynał tudzież nie więził jako dawców narkotyku. Chociaż, rzecz jasna, możliwe, że po prostu o tym nie wiemy. Tak czy siak, dziękuję Wam, scenarzyści, za odrobinę nadziei na przyszłość. Może z Niebem właściwie da się coś zrobić. Plus, szczerze liczę na to, że kwestia różnicy między anielskim ostrzem a mieczem będzie jeszcze kiedyś poruszona. 

 Ładny ten anielski miecz... czy jednakowoż ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego dano go Claire zamiast wręczyć jej ostrze, a potem eksperymentować z mieczem?

Jednakowoż mam nadzieję, że nic już nie da się zrobić z Novakami i zaklinam rzeczywistość, by był to ostatni raz, kiedy widzimy Claire (choć z tendencją do powrotów, nie zawsze najlepszych, jak widzimy w tym sezonie, może być różnie). Nic nie poradzę na to, że dziewczę drażni mnie ponad miarę, zwłaszcza, że jest pisane mocno niekonsekwentnie. Konkretniej, mam tu na myśli scenę w szpitalu, kiedy Cas i chłopcy pojawiają się, by pomóc dziewczynie, a ta znowu strzela focha. Przypominam, Castiel pojawił się tam dlatego, że miała go wpisanego w komórce jako ICE, a nie stało się tak raczej kilka lat temu, tylko te kilka tygodni/miesięcy sprzed wydarzeń obecnego odcinka. Przypominam, rozstali się w całkiem niezłych stosunkach, wręcz w przyjaźni. Foch na Deana? Tego samego Deana, którego chciała zabić cudzymi rękoma? Matko Boska Sheppardowska, mam wrażenie, że scenarzyści naprawdę czasem zapominają, co było nie tylko w poprzednich sezonach, ale wręcz w kilku odcinkach temu! 

 

 I to jest ten moment, kiedy masz ochotę kogoś przełożyć przez kolano...

Zresztą, to nie pierwszy raz, kiedy olewają wręcz popisowo rozwój postaci, by wrócić do punktu wyjścia, który im bardziej odpowiada w danej sytuacji. Ech. Troubled teen, my ass. Zważywszy na głupoty notorycznie popełniane przez Claire, dziwne, że jeszcze żyje. I ten łzawy odjazd w stronę zachodzącego słońca, dowód skrajnego zdebilenia już wszystkich trzech panów, bo – jak zresztą widać – do Jody należałoby panienkę odstawić osobiście, a nie dać kasę i puścić samopas. Cieszę się natomiast, że tak, a nie inaczej zareagowała na widok matki, bo gdyby jeszcze urządzała jej awantury za to, że dała się uwięzić, mój ekran mógłby nie przeżyć kontaktu z czymś ciężkim. To akurat było wiarygodne i dobrze rozegrane.

 Claire i matka to jednak był wysoce wzruszający moment.

I strasznie, strasznie, żal mi Amelii Novak, podobnie zresztą jak całej rodziny. Tak bardzo tęskniła za Jimmy’m, że porzuciła własne dziecko i próbowała go odnaleźć za wszelką cenę. Zawsze mówi się, że miłość rodzicielska jest najsilniejsza, w tym jednak przypadku widać co innego. Zresztą, zważywszy na to, że działanie grigori na człowieka było takie trochę dżinnowate – w malignie widziało się najskrytsze marzenia – kochała tego swojego męża ponad wszystko. Cieszę się, że miała chociaż okazję zobaczyć swoją córkę, a nader wszystko cieszę się, że w Niebie dołączyła do swojej miłości. Przypominam, wspólne nieba mają tylko partnerzy duchowi, niekoniecznie związani formalnie, więc rozczuliło mnie to i jednocześnie zirytowało (ci aniołowie!). SPNowi twórcy jednak jeszcze potrafią wzruszać! Acz, tutaj czas na łyżkę dziegciu w miodku. Nie widzę, po prostu nie widzę, Amelii Novak jako typa, który pisałby pamiętnik. W cukierkowo kwiatkowej okładce w dodatku. Ja rozumiem, że trzeba było jakoś akcję popchnąć do przodu, ale to jest ta chwila, kiedy ten kołeczek z zawieszeniem niewiary niepokojąco trzeszczy.

 Łezka się w oku kręci...

A teraz do naszych baranów. Tym razem dosłownie. Na pierwszy ogień proponuję Casa, który chociaż miewa kilka niezłych momentów, poziom osielstwa utrzymuje nadal wysoki. „This is all my fault.” Jestem skłonna się z nim zgodzić, choć Castiel z czwartego sezonu, a Castiel już trzy i więcej sezony dalej to zupełnie inna postać (dziękujemy Wam, showrunnerzy...), tyle że ten tekst słyszeliśmy w tym sezonie już tyle razy... jak widać, przebywanie anioła z naszymi chłopcami skutkuje przede wszystkim przejęciem przez niego weltschmerzu i głupoty egzystencjalnej. Tak, to twoja wina, ale jakby to powiedzieć, już starasz się to nadrobić od dawna. Dalej... dlaczego Cas nie mógł uleczyć Amelii? Czy miało to cokolwiek wspólnego z tym, że jej dusza była po kawałku pochłaniania przez Tamiela? No bo przecież nie dlatego, że jej rany były zadawane (zapewne) anielskim mieczem – w końcu Castielowi już tyle razy zdarzało się leczyć czy też wskrzeszać osoby zranione ostrzem... Oczywiście, może być to kwestia różnicy między ostrzem a mieczem, ale z drugiej strony strasznie to naciągane... dlaczego też nie mógł jej wskrzesić? Naprawdę nie widzę sensownego powodu ponad ten, że zostało w niej za mało duszy. Jeśli jednak było tam tak mało duszy, jakim cudem dostała się do Nieba, by się spotkać ze swoją utraconą miłością? Nie wiem, strasznie to wszystko na siłę jest pisane, ot, by stworzyć niepotrzebny dramat dla Claire i – nie daj, boski Gabrielu – stworzyć z niej następnego łowcę. Dziękuję za to bardzo serdecznie. 

 Awkward situation...

Chłopcy... Niestety, lekkiemu zdebileniu i regresowi uległ również Dean, który, choć w poprzdnim odcinku twierdził, że są silniejsi z Sammy’m jako drużyna, przy Claire sugeruje już, iż „she might be stronger on her own.” Yhm. Jasne. Kochany, to istny cud, że to dziewczątko jeszcze żyje. Bardzo podoba mi się jednak to, jak Dean zachowuje się później w stosunku do nastolatki i że właściwie on jeden naprawdę interesuje się nią samą. Pokrewne dusze? Bardzo możliwe. 

 Kiedyś na Tumblrze krążył screenshot ze śmiejącymi się serdecznie chłopakami i komentarzem, że jak oni się tak śmieją, to znaczy, że to nie jest screenshot z serialu, tylko gagreel lub zdjęcie z planu. Tym razem, kochani, zadajemy kłam tej teorii.

Na pewno bardzo niesforne i kwiknęłam radośnie, kiedy Castiel oznajmił im surowo na odchodne „No fighting, both of you.”  Podoba mi się również to, że Dean doskonale wie, czego teraz pragnie dziewczyna i dostarcza jej nawet środki do dokonania zemsty, a przynajmniej douczenia się, zanim wyruszy na pole bitwy. Dean rozumie. Rozumie przede wszystkim to, że nie zawsze da się uratować każdego, czasami rzeczy są poza nasza kontrolą. Ciekawostka – nawet poruszenie mocy Znamienia nic nie dało w kwestii walki z aniołem... czy do tego faktycznie potrzebne jest demoniczne zaplecze?

 No niemal jak starszy brat. A jak Claire dzieła nie chce, ja chętnie przygarnę.

Zabijcie mnie, nie wiem, co złego było w tej scenie w barze. Dean krzywdy facetowi naprawdę nie zrobił... Gdyby Castiel był taki dbający, to czy on przypadkiem nie powinien wydobyć infa bezpośrednio z umysłu Ronniego? O ile dobrze pamiętam, czasami janioły tak potrafiły...

Sam w tym odcinku nagle wrócił do Sama wcześniejszego, choć, rzecz jasna, ma momenty tego jaskółczego niepokoju o brata, a który widać jak na dłoni i doprawdyż, nie wiem, dlaczego Dean jeszcze nie zdołał wyłapać tych porozumiewawczych spojrzeń między aniołem a młodszym bratem. Nagle siedzi w hotelu, hackuje i wygłasza długie mowy o pomaganiu ludziom. Wkurzały mnie tutaj dwie rzeczy. Po pierwsze, nadzwyczajna łatwość, z jaką naszemu Winchesterowi przychodzi wejście do bankowych rekordów i jeszcze w dodatku tak uroczy scamming kart kredytowych. Nie. Nożeszq, nie. Jestem w stanie to pojąć, jeśli byłoby wspomniane, że Charlie zrobiła im taki programik, w końcu mamy do czynienia z Mary Sue, przy czym, jak już wspominałam, jej marysóizm komputerowy mnie nie wzrusza. Nie byłoby też specjalnie trudne wrzucić taką informację do tej rozmowy. Wystarczyłoby powiedzieć młodej, że to nie jest trudne, jeśli ma się przyjaciółkę hakerkę czy coś takiego. Drugą rzeczą, która mnie zagotowała, a zapewne i Maryboo, jak znam życie, było odpowiedź na pytanie, dlaczego chłopaki robią to, co robią. „To help people. Make a difference.” Seriously, bro? Chłopie, różnicę to Wy może i robicie, ale czy ja wiem, czy ludziom przy tym pomagacie? Dobrze chociaż, że nie przeszło Ci przez gardło „Ratujemy ludzi.” To od dawna już raczej nie. Żeby jednak nie czepiać się tak straszliwie, dodam, że Sammy rozczulił mnie w tym odcinku tekstem o pożegnaniu. Tak, choć czasami na nieszczęście, śmierć to nie zawsze pożegnanie. 

 Musiałam, po prostu musiałam!!! Chłopak jest tak wysoki, że normalnie na krześle usiąść nie może ;)

W sumie naprawdę nie było źle i aż mnie to zaskakuje. Zastanawiam się, czy to pozytywny objaw, jeśli porządny odcinek anielski mnie zaskakuje, ale jeśli ta tendencja zwyżkowa utrzyma się również w sezonie 11, będę zachwycona. A na razie uświadomiłam sobie, że odcinek finałowy prawdopodobnie obejrzę dopiero dwa tygodnie później i jestem zdruzgotana. A za tydzień combos moich znienawidzonych postaci tego sezonu. Argh.

Supernatural 10x20 Angel Heart, scen. R. Thompson, reż. S. Boyum, wyst. J. Padalecki, J. Ackles, M. Collins, K. L. Newton i inni.